Γιατί; Γιατί αυτή η τραγωδία μάς σημαδεύει περισσότερο από άλλες (σεισμός, κατολίσθηση, πυρκαγιά); Υπάρχει πρώτα απ’ όλα ο συμβολισμός της γέφυρας, που συνδέει ανθρώπους και τόπους, άρα είναι συνώνυμη με τη ζωή, παρόλο που σε ορισμένες μυθολογίες μπορεί να αντιπροσωπεύει και το πέρασμα στον θάνατο.
Δεν μπορεί να μην πάει το μυαλό μας στο υπέροχο μυθιστόρημα της Μαϊλίς ντε Κερανγκάλ «Η γέννηση μιας γέφυρας», το οποίο έδειχνε εξαιρετικά τη ζωτική δύναμη που απελευθερώνεται από την κατασκευή ενός τέτοιου έργου, έστω και μόνο λόγω του απίστευτου αριθμού των επαγγελματικών τάξεων που κινητοποιεί, άρα του οικονομικού του δυναμισμού.
Η τραγωδία αυτή μας σημαδεύει επίσης επειδή οι γέφυρες αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας, τις χρησιμοποιούμε χωρίς να το σκεφτόμαστε, πεισμένοι για την αξιοπιστία τους, ήσυχοι για την αντοχή τους λόγω των εκατομμυρίων τόνων μπετόν που έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή τους. Αν ούτε το μπετόν δεν είναι αξιόπιστο, τι μένει;
Τέλος, την ώρα που οι ευρωπαϊκές χώρες προσπαθούν να περιορίσουν τους προϋπολογισμούς τους, να κάνουν οικονομίες και να μεταφέρουν στον ιδιωτικό τομέα ευθύνες που μέχρι τώρα ανήκαν στο δημόσιο, νιώθει κανείς να τον διαπερνά ένα ρίγος όταν σκέφτεται ότι το 70% των 15.000 ιταλικών γεφυρών είναι άνω των 40 ετών ή ότι το 7% των γαλλικών γεφυρών βρίσκεται σε επικίνδυνη κατάσταση.
Όσο για τις αντιευρωπαϊκές δηλώσεις του ιταλού υπουργού Εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι, είναι επιεικώς γελοίες. Ο νέος ισχυρός άνδρας της ιταλικής χερσονήσου καλά θα έκανε να ενημερωθεί καλύτερα. Άλλοτε φτωχός συγγενής της ευρωπαϊκής ηπείρου, η Ιταλία δεν θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει τις υποδομές της χωρίς τη βοήθεια της Ευρώπης.
Της Alexandra Schwartzbrod (*)
Η Αλεξάντρα Σβάρτσμπροντ είναι αρθρογράφος της Libération
(Πηγή: Libération)
