Έψαξα αλλά δυστυχώς δεν βρήκα παρόμοιες δοξασίες του. Μπορώ να δεχθώ ότι υπάρχει πιθανότητα, μια στις 1075 (1 ακολουθούμενο με 75 μηδενικά) περιπτώσεις ρίχνοντας «τυχαία» τα διάφορα στοιχεία μικρά ή μεγάλα του αεροπλάνου να μπουν στην κατασκευαστική διαδοχή. Αλλά;
Για να βρεθούν αυτά τα στοιχεία πρέπει κάποιος, κάπου τα κατασκεύασε, να τα συσκεύασε, να τα έριξε για να μπουν τυχαία σε μια σειρά, να μπει στον κόπο της συναρμολόγησης και τέλος θα πρέπει να υπάρξει κάποιος, που θα του εμφυσήσει την πνοή της κίνησης. Ο κόσμος μας, ουσιαστικό του ρήματος «κοσμώ», που καθημερινά αποκαλύπτει τα μυστικά του, με υποθέσεις συχνά απορριπτικές προηγούμενων δοξασιών, δεν μπορεί να είναι μια τυχαία δημιουργία και εξέλιξη ενός «μπιγκ-μπανκ) και των συναφών δοξασιών.
Όταν στο πιο απλό δημιούργημα, υπάρχει ο ένας δημιουργός, είναι παράλογο να δεχόμαστε ότι αυτό το μεγαλειώδες σύμπαν, ο κόσμος, είναι προϊόν απλά μιας μαθηματικής έννοιας, της πιθανότητας, που απλά μοντελοποιεί τις εξελίξεις της καθημερινότητας. Υπάρχει, είτε το θέλουμε είτε όχι, μια Δημιουργός Δύναμη, στην οποία δόθηκε το όνομα «Θεός».
Όλοι οι λαοί, σύμφωνα με τις δοξασίες τους, φαντάστηκαν τον Θεό τους μέσα από την πραγματικότητα που ζούσαν. Άλλοι τον είδαν ως «απελευθερωτή», άλλοι σαν επεκτατική και κατακτητική δύναμη της ομάδας και ανάλογα έθεταν τους όρους και προϋποθέσεις του «πιστού» τους.
Η χριστιανική πίστη, ως πρώτο στοιχείο έχει την ελεύθερη θέληση του ανθρώπου – τα «όστις θέλει» και «αράτωτον σταυρόν αυτού». Και οι μεν απαιτήσεις που ζητούνται από τον οικιοθελή ακόλουθο-πιστό, περιγράφονται στην ανεπανάληπτη και πρωτοφανή «επί του όρους ομιλία του Κυρίου», όπου, εκτός από το τι είναι χριστιανός, καθαρά φαίνεται και ο σταυρός τον οποίο πρέπει συνεχώς να αίρει στη ζωή του. Είναι η αγάπη.
Η αγάπη για την οποία ο Απόστολος Παύλος στο 13ο κεφάλαιο της πρώτης προς Κορινθίους επιστολής, πλέκει τον τελειότερο που μπορούσε να γίνει ύμνο. Η αγάπη που ζητάει ο Απόστολος είναι πραγματικά ένα μεγάλο, ένα τεράστιο φορτίο, που όμως εκπέμπει φως, «φως του κόσμου ανέσπερο» και λειαίνει τις σχέσεις των ατόμων της κοινωνίας.
Και είναι αλήθεια ότι, οποιοσδήποτε καλοπροαίρετος , χωρίς αγκυλώσεις, έστω και άθεος, μελετώντας τα δύο αυτά κείμενα και επικουρούμενος από τον κατηχητικό λόγο του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, θα ασπασθεί με όλο του το είναι τις αλήθειες αυτές και θα γίνει Χριστιανός, ενεργός Χριστιανός.
Βέβαια το φορτίο αυτό, η αγάπη, είναι το πιο πολύτιμο δώρο, την προσφορά του οποίου όλοι ευχαρίστως αποδέχονται, αλλά λίγοι είναι εκείνοι που καταφέρνουν να το προσφέρουν. Μήπως αυτή η αδυναμία προσφοράς της αγάπης είναι ο κύριος της απιστίας στην ύπαρξη Θεού λόγος;
Του Αλέξανδρου Λαζαρίδη (*)
(*) Ο κ. Αλέξανδρος Ν. Λαζαρίδης είναι τ. καθηγητής ΤΕΙ, a.lazaridi@yahoo.fr
