Με συνοχή καρδίας και την κατ’ άνθρωπον λύπη προπέμψαμε στο ανέσπερον Φως εν εκκλησία πληθούση τον ανύστακτο Άγγελο και φιλόστοργο Ποιμενάρχη της θεοσώστου εκλογάδος του, τον «πράον και ταπεινόν και ησύχιον» αγαπητό και πολυσέβαστο Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κυρό Ιγνάτιο. Περιδεείς για τα μυστήρια της αγάπης του Θεού ,πεπληρωμένοι με ελπίδα και στοργή, περιστοιχίσαμε το πολυβασανισμένο σκήνωμά του, το οποίο έως το ξημέρωμα της 26ης Ιουνίου περιέκρυβε μια ευαίσθητη ψυχή, μια πληγωμένη καρδιά. Και κλίνουμε το γόνυ της ψυχής ενώπιον του ιεράρχου της υπομονής και της ανεξίκακης αγάπης , του επισκόπου με τον θερμουργό ζήλο, τη ζέουσα πίστη, το ακραιφνές εκκλησιαστικό φρόνημα, του φιλότεκνου πατέρα, που ήταν ευωδία και ζώσα επιστολή Χριστού, ημίν καταλιμπάνων υπογραμμόν ίνα ακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν αυτού.
Ευαίσθητος και γλυκύθυμος στο χαρακτήρα και το ήθος, είλκυσε από την παιδική του ηλικία την πανσθενή Χάρη του Παντοδυνάμου Θεού, τα σημεία της οποίας τον συνόδευσαν έως την τελευταία του πνοή. Εξ απαλών ονύχων, παρεδίδετο στο θέλημά του Κυρίου για να τον καθοδηγεί στις περιστάσεις του πολυκύμαντου βίου του. Εμφαντικό αποτύπωμα αυτής της χάριτος ήταν η πηγαία και βαθυτάτη ταπείνωσή του, την οποία λάμπρυνε και μεγάλυνε μια αρχοντική ανοικτοκαρδία, ένας αγιοπνευματικός πλατυσμός χωρίς όρια και προϋποθέσεις. Πανίσχυρος πνευματικά υπερνικούσε με το μελαγχολικό αλλά υπερκόσμιο χαμόγελό του, παρέχοντας στον οιονδήποτε μια αίσθηση τρυφερής μοναδικότητας και φιλοστοργίας. Πηγή έμπνευσής του η προσκαρτερία στην προσευχή , δύναμή του η υπομονή και η συγχώρηση, οδηγός του η φωνή του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας, χάριν της οποίας ο αγαπητός μας Ιγνάτιος ανάλωσε τον εαυτό του και έδωσε τα πάντα.
Κοσμημένος με αρετές φιλόθεες αλλά και φιλάνθρωπες αγκάλιασε με θέρμη τους πονεμένους, τους ορφανούς, τους πεινασμένους τους φυλακισμένους, τους ασθενείς, όλους τους ελάχιστους αδελφούς του Χριστού. Μέσα από τις δομές καταρχήν της ιερατικής του διακονίας στην Ιθάκη του, την αγαπημένη του Σαλαμίνα αλλά κατόπιν στη λαχούσα ιστορική Μητρόπολή του επιτέλεσε πλήθος ανθρωπιστικών αποστολών και παρεμβάσεων μα προ πάντων είχε έναν καλό λόγο και σκορπούσε σπάταλα την ελεημοσύνη του στον οποιονδήποτε απόκληρο πλησίαζε στο επισκοπικό ενδιαίτημά του.
Διαπνέονταν από ιεραποστολικό ζήλο και χριστοτερπή ποιμαντική μέριμνα ανανεώνοντας ήρεμα και ταπεινά την πνευματική φυσιογνωμία της πόλης και της επαρχίας του, καθιερώνοντας εορτές και πανηγύρεις, εμπλουτίζοντας την τοπική αγιολογία, μετακαλώντας ιερά προσκυνήματα και σεβάσματα, επαναφέροντας την παλαιά δόξα και λαμπρότητα της ιστορικής καθέδρας της Λαρίσης μέσα από υψηλές παρουσίες, επιστημονικές ημερίδες, εκδηλώσεις και εκδόσεις. «Εδούλεσεν εις το Ευαγγέλιον» ο αοίδιμος και ποτέ δεν έσβησε μέσα του ο ζήλος της κατ’ ιδίαν ποιμαντικής την οποία τόσο επιτυχημένα είχε ασκήσει σαν ιερέας και πνευματικός. Ευκαίρως, ακαίρως καλούσε το λαό του σε μετοχή στη θεία χάρη λειτουργούσε κατανυκτικά και απλά, παρακινούσε σε έργα ευσεβείας συντηρούσε ένα εργαστήριο αφανούς αρετής και αψευδούς αγιότητος.
Όμως ο Λαρίσης Ιγνάτιος θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωτομάρτυρας της ενότητας του εκκλησιαστικού πληρώματος. Ήλθε σε μια ταραγμένη εκκλησιαστική κοινότητα ως ο άγγελος της ειρήνης και της αγάπης, ακολουθώντας το πρότυπο του ιερού προκατόχου του Αγίου Βησσαρίωνος αλλά και του προστάτου του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου « η αγάπη ουκ εά με σιωπάν περί υμών, δια τούτο προέλαβον παρακαλείν υμάς, όπως... εν αμώμω ενότητι είναι, ίνα και Θεού πάντοτε μετέχητε (Ιγνατίου Αντιοχείας προς Εφεσίους).» Υπομονετικά και συγχωρητικά αγκάλιασε τον διεσπασμένο και πληγωμένο ιερό του κλήρο, τον οποίο αφού συνένωσε αγαπητικά και ανανέωσε πατρικά. Πίστευε ακράδαντα ότι η περί τον επίσκοπο ενότητα του κλήρου και του λαού δεν είναι αποτέλεσμα μιας θεωρίας του σπουδαστηρίου , αλλά ένα καθημερινό μαρτύριο, μια διαρκής σχοινοβασία , ένα δεδομένο και ταυτόχρονα ζητούμενο. Είδε στην καθημερινότητά του, πως οι μεταπτώσεις από τη σύνθεση στην διάλυση, από τη συνένωση στο διχασμό είναι όσες και οι ανθρώπινοι εγωϊσμοί. Δεν λησμονούσε όμως το λόγο του αγίου πάτρωνός του και προέτρεπε τα πιστά του τέκνα τέκνα : προς τας οργάς αυτών υμείς πραείς, προς τας μεγαλορρημοσύνας αυτών υμείς ταπεινόφρονες, προς τας βλασφημίας αυτών υμείς τας προσευχάς, προς την πλάνην αυτών υμείς εδραίοι τη πίστει, προς το άγριον αυτών υμείς ήμεροι, μη σπουδάζοντες αντιμιμήσασθαι αυτούς... μιμηταί του Κυρίου σπουδάζωμεν είναι... μη τις πλέον αδικηθή, μη τις αποστερηθή, μη τις αθετηθή ίνα μη του διαβόλου βοτάνη τις ευρεθή εν υμίν. Ως μάρτυρας επίσκοπος πληγωνόταν για να σβήνει τα σχίσματα και να καταπραύνει τις ασθενείς συνειδήσεις ,για να παρακινεί στην ευσέβεια, διαγράφοντας τα χρέη της υπερηφάνειας και της οργής γιατί όπου δε μερισμός εστιν και οργή, θεός ου κατοικεί...(και δια τούτο) μηδέν κατ εριθείαν πράσσειν, αλλά κατά χριστομαθίαν. Προασπιστής της αλήθειας στάθηκε εδραίος ως άκμων τυπτόμενος, ότι μεγάλου εστιν αθλητού το δέρεσθαι και νικάν, μάλιστα δε ένεκεν θεού πάντα υπομένειν... δει, ίνα και...( ο Θεός) ημάς υπομείνη. (Ιγν. Αντ. Προς Πολύκαρπον) Και τον αξίωσε ο Θεός προ της δοκιμασίας του και της εναρέτου κοιμήσεώς του να δεχθεί την έμπρακτη μετάνοια των διωξάντων και επηρεασάντων αυτόν σκανδαλοποιών και να απολαμβάνει την καθολική αποδοχή πανορθοδόξως, μαζί με τον σεβασμό και την αναγνώριση του ευαγούς κλήρου και του φιλευσεβούς λαού του.
Μαζί του συμπήξαμε ευλογημένους δεσμούς ενότητος και σεβασμού σε στιγμές δύσκολες, πειρασμικές, στιγμές μοναξιάς και πολιορκίας από τον κοσμοκράτορα, ομοθυμαδόν με συμπόρευση, συγκοπιασμό, συνάθληση, συνδρομή, συμπάθεια, συναρμόνιση, ομοήθεια. Και σήμερα, ως έδοξε τω Κυρίω, στεκόμαστε προ της σεπτής μνήμης του αγωνιώντες για την ανάδειξη αξίου διαδόχου και συνεχιστή από τη σεπτή Ιεραρχία της αγίας Εκκλησίας μας, την οποία τόσον επλούτισε και ελάμπρυνε με την υπακοή και τη βαθυσέβαστη προσήλωσή του. Αναπαύσου από τους κόπους σου αοίδιμε και πολυφίλητε Ιεράρχη της υπομονής και του μαρτυρίου με τη βεβαιότητα του αναστάσιμου δοξασμού σου και μετάστρεψε την επίγεια στοργή σου σε παρηγορία για τις απορφανισμένες ψυχές των χριστιανών που σε αγάπησαν και θα σε μνημονεύουν στις προσευχές τους. Αντιδώρησε από τα ουράνια σκηνώματα που περιπολεύεις, τα χριστομίμητα χαρίσματά σου και ιδιαίτερα την ειρήνη του Θεού στο φιλόχριστο ποίμνιό σου και σε όλους εμάς που αναμένουμε να μας ετοιμάσεις τόπον εν τω Φωτί... Ιγνατίου του φιλομάρτυρος, του ανεξικάκου, του ταπεινού,του ειρηνοφόρου επισκόπου πατρός και συλλειτουργού είη η μνήμη παρά Θεώ αιωνία και εις ανθρώπους ευλογητή. Αμήν
Του Πρωτοπρεσβυτέρου Χαριλάου Παπαγεωργίου
Ο π. Χαρίλαος Παπαγεωργίου είναι πρ. γραμματέας της Ι.Μ. Δημητριάδος, προϊστάμενος του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Νικολάου Βόλου
