Όπως σωστά επισημαίνει, διαμορφώνεται έτσι ένα ισχυρό πλέγμα εξουσίας, που ασκεί πολιτική, άμεσα ή έμμεσα. Σε τέτοιες καταστάσεις, διαπιστώνει (πολύ σωστά), η είδηση θα διαστρεβλωθεί, η δημοσιογραφία θα είναι ελεγχόμενη. Οι πρόεδροι στην Ελλάδα (γραφεί σωστά ο αρθρογράφος), γνωρίζουν πώς να προκαλούν φανατισμό μέσω των ΜΜΕ που ελέγχουν.
Πολύ σωστές όλες οι παραπάνω διαπιστώσεις. Όμως αναρωτιέμαι, δεν σκέφτηκε ο αρθρογράφος ότι οι παραπάνω επισημαινόμενοι κίνδυνοι, προκύπτουν και από την κατοχή ΜΜΕ από επιχειρηματίες γενικά (από "απλούς" επιχειρηματίες); Τι συμβαίνει με τα ιδιωτικά κανάλια στη χώρα μας; Γιατί κατά καιρούς ξεσηκώνεται το σύμπαν με τη στάση που τηρούν σε σημαντικά πολιτικά ζητήματα; Πώς ο αρθρογράφος συμφώνησε με το κόμμα του και την κυβέρνηση που υποστηρίζει, για το νέο νομοθετικό πλαίσιο για τα ΜΜΕ που εισήγαγε πρόσφατα (που έδωσε την άδεια να κατέχουν ΜΜΕ επιχειρηματίες, και μάλιστα ακόμη και ελεγχόμενοι απ τη δικαιοσύνη);
Αυτό δεν είναι ένα ζήτημα που θα 'πρεπε να αναδείξουν και να συζητήσουν σοβαρά οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις στη χώρα μας; Κάθε τόσο, με την ευκαιρία ανακοινώσεών τους, ομνύουν πίστη στη δημοκρατία (αν και όλοι σχεδόν λειτουργούν υπό καθεστώς πεφωτισμένης δεσποτείας (δεσποτείας όχι μόνο ενός προσώπου, αλλά και μιας μικρής ή σχετικά μεγάλης ομάδας προσώπων), και την παρουσιάζουν σαν τη μόνη πρακτική λύση, για το κόμμα τους, ή για τη διοίκηση δήμων, οργανισμών κλπ. Και μάλιστα ονομάζουν αυτό το καθεστώς (την πεφωτισμένη δεσποτεία) "δημοκρατία", προκαλώντας σύγχυση και απογοήτευση στους πολίτες.
Ακόμη και η απαγόρευση κατοχής και ιδιοκτησίας ΜΜΕ από επιχειρηματίες και ο υποχρεωτικός έλεγχος, τουλάχιστον του ειδησεογραφικού τμήματος ενός ΜΜΕ, από συλλογικούς φορείς, θα ήταν επανάσταση για τη χώρα μας (και όχι μόνο).
Είναι δυνατή η επίτευξη ενός τέτοιου στόχου;
Ναι!, μας λέει ένας φίλος απ’ τα παλιά, με ατράνταχτη και απόλυτα λογική ανάλυση του ζητήματος.
"Ορισμένα οικονομικά δεινά είναι μέσα στη φύση του καπιταλισμού γενικά, όποια κι αν είναι τα πολιτικά εποικοδομήματά του. Δηλ. είναι αδύνατον από οικονομική άποψη να εξαλειφθούν αυτά τα δεινά, χωρίς να εξαλειφθεί ο καπιταλισμός.
Απεναντίας, τα πολιτικά δεινά συνίστανται σε εκτροπές από τον δημοκρατισμό, που οικονομικά είναι πέρα για πέρα εφικτός "στα πλαίσια του σημερινού καθεστώτος", δηλ. στον καπιταλισμό. Και σαν εξαίρεση πραγματοποιείται στον καπιταλισμό (ο δημοκρατισμός), σ’ ένα κράτος ένα μέρος του, σε άλλο-άλλο" (Λένιν, "Σχετικά με τη γελοιογραφία του μαρξισμού").
Ένας τέτοιος στόχος, με την κατάλληλη ανάλυση και επιχειρηματολογία, μπορεί να συσπειρώσει πολίτες απ’ όλο το πολιτικό φάσμα. Υπάρχει όμως ηγεσία, που να πιστεύει πραγματικά στη σημασία και τις δυνατότητες της δημοκρατίας, "στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία";
* Από τον Γιώργο Παπανικολάου
