Φοβούνται μήπως η κριτική γίνει πολιτικό κόστος για την κυβέρνησή τους. Ο φόβος αυτός διακρίνεται καθαρά πίσω από τα λόγια τους. Από την άλλη, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που το 2007 σιωπούσαν και τώρα κατηγορούν, ισοπεδώνουν τα πάντα, λες και πριν όλα λειτουργούσαν καλά.
Εδώ κρύβεται η Υποκρισία. Αν οι πρώτοι ήταν αντιπολίτευση και οι δεύτεροι κυβέρνηση, θα άλλαζαν απλά τους ρόλους.
Βέβαια, πίσω από την Υποκρισία κρύβεται και μια μεγάλη Αλήθεια...
Δεν υπάρχει Κράτος. Δεν θέλουν να υπάρχει κράτος. Ο καθένας το θέλει δικό του. Πώς αλλιώς θα «τακτοποιηθούν» αυτοί που τρέχουν για το κόμμα; Αξίζουν δεν αξίζουν πρέπει να πάρουν μία θέση. Οι άλλοι καλύτεροι ήταν; Πολιτικές θέσεις τις ονομάζουν. Εξέλιξη στο Δημόσιο, διοικητές οργανισμών, ΔΕΚΟ, πρόεδροι "ανεξάρτητων" αρχών.
Διαβάσατε υποθέτω την τροπολογία που κατατέθηκε στις 26 Ιουλίου για αύξηση αμοιβών των προέδρων ορισμένων ΔΕΚΟ μέχρι και 60%!!!
"Είναι τόσο σημαντικό το Κράτος;", θα με ρωτήσετε.
Ναι είναι. Το έχω ξαναπεί.
Η Δημόσια διοίκηση που είναι ο εκτελεστικός μηχανισμός του κράτους, είναι ο εγκέφαλος στο σώμα της κοινωνίας (Ασφάλεια, Προστασία, Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Πολιτική, Αδειοδότηση και έλεγχος επιχειρήσεων κ.ά.). Τι συμβαίνει στον εγκέφαλο: Οι κομματικοί εγκάθετοι μέσα στη Δημόσια διοίκηση είναι ο "καρκίνος" της. Γιατί; Όταν στηρίζεις την εξέλιξή σου στα κομματικά ένσημα και όχι στις ικανότητές σου, εξαρτάσαι από κόσμο και εξαρτάς κόσμο. Αυτός ο "καρκίνος" στον εγκέφαλο της κοινωνίας κάνει μεταστάσεις σε όλο το σώμα της. Όλοι έχετε μικρά καθημερινά παραδείγματα προβλημάτων. Αυτά τα προβλήματα μερικές φορές τον χρόνο γίνονται μεγάλα. Όπως η καταστροφή στο Μάτι.
Επιπλέον, το κομματικό κράτος γεννά και τη διαφθορά. Γιατί; Θα μου πείτε, τα κομματικά στελέχη είναι γεννημένα διεφθαρμένα; Όχι, αλλά εάν κάποιος είναι, τότε το κόμμα θα προσπαθήσει να καλύψει το σκάνδαλο, γιατί θα επωμιστεί την πολιτική ευθύνη. Θυμίζω ότι η θέση είναι πολιτική. Αν το στέλεχος της Δημόσιας διοίκησης δεν είναι κομματικός παράγοντας, αλλά διορισμένος ή εξελισσόμενος διοικητικά, με αξιοκρατικό τρόπο, τότε το κόμμα δεν θα έχει κανέναν ενδοιασμό να τον βγάλει στον τάκο. Δεν έχει την πολιτική ευθύνη για τη λαμογιά ενός διοικητικού παράγοντα.
Ναι δεν είχαμε, δεν έχουμε και δεν φαίνεται και στο άμεσο μέλλον να έχουμε κράτος. Γιατί; Γιατί για 350 μέρες τον χρόνο κοιτάμε την πάρτη μας, γλύφουμε αυτούς που θα μας βολέψουν, θα ανταποκριθούν στο μικρό ή το μεγάλο ρουσφέτι μας, αδιαφορούμε για το κοινό καλό και κοιτάμε ΜΟΝΟ το ατομικό καλό.
Για τις υπόλοιπες ημέρες, τις ημέρες των καταστροφών, γινόμαστε αλληλέγγυοι.
Όχι φίλοι μου, θα πρέπει να το πάρουμε αλλιώς. Τις 350 ημέρες τον χρόνο θα πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι, να είμαστε συνειδητοί και υπεύθυνοι πολίτες. Μόνο τότε θα ψηφίσουμε με γνώμονα όχι το ατομικό, αλλά το συλλογικό καλό και μόνο τότε θα απαιτήσουμε από τους πολιτικούς να φτιάξουν το κράτος που αξίζει σε μια Ευρωπαϊκή αναπτυγμένη χώρα.
Υ.Γ. Έχουν περάσει 8 χρόνια από την ένταξή μας στα μνημόνια. Σε όλα, μα σε όλα τα μνημόνια, είναι προαπαιτούμενο η αποκομματικοποίηση του κράτους. Έχουν κοπεί συντάξεις, έχουν κοπεί μισθοί, έχει διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός, αλλά το κομματικό κράτος παραμένει. Ναι, το κομματικό κράτος παραμένει, αν δεν το έχετε καταλάβει. Τον λόγο τον γράφω παραπάνω. Ο καρκίνος στο σώμα της κοινωνίας μας παραμένει. Εσείς είστε οι γιατροί. Εμείς είμαστε οι γιατροί. Αν δεν αλλάζουν οι πολιτικοί, ας αλλάξουμε εμείς τους πολιτικούς.
Ελπίζω αυτή η καταστροφή να είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι.
Από τον Δημήτρη Σακατζή
* Ο Δημήτρης Σακατζής είναι εκπαιδευτικός, στέλεχος στο Ποτάμι
