1) Επτά στους δέκα ενήλικες Έλληνες/ίδες δεν συμφωνούν με τη «Βόρεια Μακεδονία». Ο απλός κόσμος δεν ασχολείται με γλωσσικές ή εθνοτικές λεπτομέρειες, που αναδεικνύονται σήμερα από υπεύθυνους φορείς (κόμματα και οργανώσεις) που αντιτίθενται στη λύση του Μακεδονικού. Οι περισσότεροι Έλληνες θεωρούν πως «η Μακεδονία είναι Ελληνική». Η Μακεδονία όμως, που είναι γεωγραφικός όρος από τα αρχαία χρόνια και απέκτησε κατά καιρούς εθνοτικά χαρακτηριστικά, δεν είναι Ελληνική. Η γεωγραφική ειδικότερα «Μακεδονία» του σημερινού κρατιδίου των 10 δισ. ευρώ ΑΕΠ δεν είναι και δεν υπήρξε ποτέ ελληνική. Μετά τους βαλκανικούς πολέμους του ’12 ’13 η γεωγραφική Μακεδονία διαμοιράστηκε: Κατά 60% στα απελευθερωμένα από τους Οθωμανούς εδάφη που περιήλθαν στην Ελλάδα. Κατά 30% στη Βουλγαρία και κατά 10 % στη Σερβία, που απετέλεσε αργότερα μία από τις 7 ομόσπονδες δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας με το όνομα «Μακεδονία».
2) Το μικρό Κράτος της πΓΔΜ (‘45-‘91) είχε περιλάβει ολόκληρο το γεωγραφικό τμήμα, που είχε περιέλθει στη Σερβία. Είναι Έθνος νοτιοσλάβων με σημερινή «μακεδονική» υπηκοότητα. Οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι είναι Σλάβοι, έχουν νοτιοσλαβική γλώσσα, ήθη, έθιμα και παραδόσεις, με ιστορία που αρχίζει για τον εκεί πληθυσμό από τον 6ο μ.Χ αιώνα. Καμιά σχέση με τους Έλληνες του Φιλίππου Β’ ή του Μεγ.Αλεξάνδρου. Την εθνοτική προέλευση συνομολογεί το σύνολο των διανοητών της γειτονικής Χώρας, η υπεύθυνη πολιτική ηγεσία, η διεθνής κοινότητα, το κυριλλικό αλφάβητο και η ιστορική καταβολή. Το γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες πολιτικοί και τα κόμματα εδώ και 70 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων το ελληνικό Κράτος δεν αμφισβήτησε τη λέξη «Μακεδονία» ακόμα και μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, όταν τους αναγνωρίσαμε το ‘95 με το προσωρινό όνομα «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Θα μπορούσε, ή θα έπρεπε ο Τίτο το 45 να καθιερώσει για την ομόσπονδη αυτή Δημοκρατία τον όρο Νοτιοσλαβία από το έθνος των Νοτιοσλάβων. Δεν το έκανε, αφού δεν το δεχόταν και ο ντόπιος πληθυσμος. «Μacedonsci» λέγονταν οι άνθρωποι, όπως Macedonsci λέγονταν μέχρι και τους βαλκανικούς πολέμους τόσο οι κάτοικοι της ελληνικής σήμερα Μακεδονίας, όσο και εκείνοι της Βουλγαρίας. Οι αλλαγές συνόρων, οι ανταλλαγές πληθυσμών, η άφιξη μισού και πλέον εκατ. προσφύγων στις περιοχές από τα μικρασιατικά εδάφη το 1922, αλλά και ο βίαιος γλωσσικός εξελληνισμός ολόκληρου του μακεδονικού ελληνογενούς πληθυσμού, εξαφάνισαν τους «Macedonsci» (όπως τους γράφει στη σελ. 52 του α’ τόμου του βιβλίου της «τα μυστικά του βάλτου» η Πηνελόπη Δέλτα) της Ελλάδας. Οι τελευταίοι έχοντας ελληνικές εθνοτικές ρίζες προσδιορίστηκαν αρχικά και αυτοπροσδιορίστηκαν στη συνέχεια ως Έλληνες. Το θέλησε η ελληνική Πολιτεία. Το θέλησαν και οι ίδιοι μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών και την άφιξη των Μικρασιατών, των Ποντίων και των Ελλήνων των παραλίων του Ευξείνου Πόντου.
3) Σε καμία ιστορική στιγμή δεν προέκυψε, πώς ο Ελληνισμός και οι Έλληνες πολιτικοί ασχολήθηκαν με την ονομασία. Η ένταση δημιουργήθηκε μόλις διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία, και η πρώην ημιαυτόνομη Δημοκρατία έγινε αυτοτελής οντότητα με το όνομα «Μακεδονία». Η αξίωση να τους αλλάξουμε το όνομα, που θέλουν οι ίδιοι, φαίνεται παράλογη. Η επίκληση του παραδείγματος λ.χ. της Μ. Βρετανίας που έγινε Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς εντάχθηκε στην Ε.Ε. λόγω της γαλλικής Βρετάνης δεν σημαίνει ο,τιδήποτε. Υπάρχει κανένας στην Υφήλιο, που να αποκαλεί σήμερα τους Βρετανούς... «Ηνωμενοβασιλειώτες»;
Για τη Μ. Βρετανία υπάρχει το θεμελιώδες ιστορικό προηγούμενο, πως η αυτοκρατορία αυτή διαλύθηκε εις τα εξών συνετέθη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ινδία, το Πακιστάν η Αυστραλία η Ν. Ζηλανδία, ο Καναδάς, τα αφρικανικά εδάφη και ολόκληρη η Μέση Ανατολή αποχωρίστηκαν πλήρως ως αυτοτελείς κρατικές οντότητες και η πρώην αυτοκρατορική Μεγάλη Βρετανία κατέληξε στην Ατλαντική Νήσο που περιλαμβάνει την Αγγλία, Ουαλία κ.λπ. Με τη δημιουργία της ΕΕ η αλλαγή ήταν σχεδόν αυτονόητη, αφού δεν είχε έννοια και περιεχόμενο η προηγουμένη ονομασία. Άλλωστε -ως προς τα καθ’ ημάς το βόρειο Κρατίδιο από σκέτη Μακεδονία θα γίνει Βόρεια Μακεδονία. Όλα τα παραδοσιακά και νεοπαγή κόμματα στην Ελλάδα-πλην Χρυσής Αυγής- και όλοι οι αρχηγοί τους αυτή τη λύση ανέκαθεν προωθούσαν. Ακόμα και ίδιος ο Β. Λεβέντης πριν το κόμμα του αποκτήσει κοινοβουλευτική έκφραση είχε ταχθεί υπέρ της σύνθετης ονομασίας. Αυτή ήταν Ελληνική εντολή στους μεσολαβητές του ΟΗΕ. Αυτή η ομόφωνη απόφαση των πολιτικών αρχηγών πριν 2 δεκαετίες. Αυτή και η τοποθέτηση του κ. Βενιζέλου στις ΓΣ του ΟΗΕ το 2013 και 2014.
4) Γιατί να αγνοείται όμως η λαϊκή βούληση; Ρωτούν οι πολλοί. Ας το ξεκαθαρίσουμε. Η θέληση του λαού είναι σεβαστή, αλλά κινείται συναισθηματικά, μεταβάλλεται ραγδαία, αλλοιώνεται συγκυριακά και δεν αγγίζει τα μακροπρόθεσμα εθνικά συμφέροντα, τις λογικές προσεγγίσεις, το ιστορικό υπόβαθρο και το παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι. Το 2015 το 61% των Ελλήνων στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου είπε «όχι» στα μνημόνια, το ευρώ και στην πληρωμή του ελληνικού χρέους. Μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο η πλειοψηφία των Ελλήνων (καθώς έδειξε σειρά δημοσκοπήσεων της διαΝΕΟσις σε σοβαρά πληθυσμιακά δείγματα) η λαϊκή βούληση του ’15 εξαϋλώθηκε.
Σήμερα 7 στους δέκα Έλληνες απαντούν πως τα μνημόνια «είναι καλά», και οι 8 στους δέκα ότι τα... εφεύραν οι Ευρωπαίοι. Προσέξτε. Αν δεν είναι αλλοπρόσαλλη η προσέγγιση, αποτελεί σαφή ομολογία της ανικανότητάς μας, να κάνουμε κάτι καλό. Θέλετε άλλη προσέγγιση της «λαϊκής βούλησης»; Το 2009 το ΠΑΣΟΚ συνέτριψε τους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς. Σήμερα έχει χάσει τα 4/5 σχεδόν της απήχησής του στο Λαό. Τον Ιανουάριο του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε 1ο κόμμα, επειδή θα έσκιζε τα μνημόνια, θα έδινε 13 συντάξεις, ελάχιστο καθαρό μισθό 750 ευρώ και δεν θα πλήρωνε δραχμή για το χρέος. Εννιά μόλις μήνες μετά ο ίδιος Λαός ψήφισε πάλι τον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι υπέγραψε 3ο μνημόνιο, επιβάρυνε την οικονομία με μια εκατοντάδα δισ. ευρώ, έκλεισε τις Τράπεζες και άλλαξε εντελώς πολιτικό πρόγραμμα και όραμα. Έκανε πλήρη κυβίστηση. Σήμερα το κυβερνόν κόμμα έχει χάσει και αυτό το 60% της δύναμής του.
Με ειδική διάταξή του το ελληνικό Σύνταγμα (α.44 παρ. 2 Σ) ορίζει ότι δεν επιτρέπεται το δημοψήφισμα παρά μόνο με πλειοψηφία των 3/5 της βουλής για δημοσιονομικά ζητήματα. Γιατί αυτό; Επειδή ο απλός κόσμος δεν είναι σε θέση, να γνωρίζει τι διακυβεύεται με ένα απλό «ναι» ή «όχι» σε καίρια θέματα που πλήττουν την εθνική του υπόσταση. Τώρα βέβαια θα θυμάστε το δημοψήφισμα του ’15. Άκυρο ήταν. Γι΄ αυτό το «όχι» έγινε σε λίγες ώρες «ναι» από την Κυβέρνηση. Αν το λαϊκό όραμα και η θέληση της 5ης Ιουλίου του ’15 γινόταν πράξη, η Χώρα θα είχε συντριβεί... Θα συνεχίσουμε όμως την επόμενη Τρίτη.
*Η συμφωνία στις Πρέσπες αποτελεί αρχή ενεργειών για την τελική σύμβαση. Η τελευταία θα συμβεί, αφού εγκριθεί από το Κοινοβούλιο στα Σκόπια -καθώς συνέβη ήδη- από το εκεί δημοψήφισμα για αλλαγή διατάξεων αλυτρωτικού περιεχομένου, και αφού τέλος εγκριθεί από την Ελληνική Βουλή με την όποια πλειοψηφία κρίνει η Κυβέρνηση. Επειδή δεν πρόκειται για τελειωτική συμφωνία, το σύμφωνο στις Πρέσπες δεν υπογράφηκε από τους Πρωθυπουργούς, ως εκπροσώπους των δύο Κρατών, αλλά από τους Υπουργούς των Εξωτερικών.
Γράφει ο «Όμηρος»
(omhros_el@gmail.com, fb: Ομηρος Ελευθερία)
