Όμως το θεωρούμε χρέος μας να αποτυπώσουμε κάποιες από τις μνήμες μας κοντά στον γέροντά μας και να καταδείξουμε ποιο είναι το χρέος όλων εμάς που μας χειροτόνησε, μας καθοδήγησε, μας ενέπνευσε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και τι αφήνει στον τόπο που έκανε πατρίδα του.
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κυρός Ιγνάτιος έζησε και αφήνει υπόδειγμα τι σημαίνει πνευματική πατρότητα. Δεν υπήρξε εξουσιαστής, αλλά διάκονος. Ενέπνευσε ανθρώπους να αφιερωθούν στην ιερωσύνη, διδάσκοντάς τους να είναι κι αυτοί με τη σειρά τους πατέρες των ανθρώπων. Στα 24 χρόνια της ποιμαντορίας του χειροτόνησε 98 διακόνους και 96 πρεσβυτέρους. Αφήνει μία πληθύ κληρικών, οι οποίοι δίδουν μαρτυρία πίστης, κρατούν άσβεστη τη λυχνία της ελληνορθόδοξης παράδοσης σε καιρούς δύσκολους. Άγαμοι και έγγαμοι, με άριστη κατά τεκμήριο συνεργασία, με πνεύμα ταπείνωσης και πολλής αγάπης, με ελπίδα στον Θεό, με την απλότητα και την καλοκαρδία ακολουθούν τον λόγο του Θεού διά του Επισκόπου που τους χειροτόνησε: «παρακαλείτε τον λαόν μου» (Ησαΐας, 40,1)! Παρηγορείστε τους ανθρώπους, μοιραστείτε τους σταυρούς τους, σταθείτε κοντά τους στις χαρές και στις λύπες, μη δίδετε αφορμή για σκανδαλισμό, δώστε με το τίμιο ράσο την ελπίδα ότι ο Θεός είναι ανάμεσά μας!
Χειροθέτησε ακόμη 221 αναγνώστες! Μερίμνησε δηλαδή ώστε νέα παιδιά να διακονούν τους ιερούς ναούς, το άγιο βήμα, να γίνονται οι λύχνοι του Φωτός όταν αναγινώσκεται το Ευαγγέλιο και βγαίνουν τα Άγια, να διαβάζουν το αποστολικό ανάγνωσμα, να στολίζουν με την παρουσία τους τη θεία λατρεία, να συμμετέχουν ως κατηχητές στη διακονία του λόγου στους νεότερους, να ετοιμάζονται να γίνουν κάποιοι από αυτούς ιερείς. Πρωτίστως όμως, με τη δική του πατρική αγάπη, έδειξε στους πολλούς ότι δεν είναι ντροπή για έναν νέο να είναι εμφανώς μέλος της Εκκλησίας. Ότι είναι τιμή να φορά το ράσο και τη στολή του αναγνώστη. Να προοδεύει στη ζωή του, να ανήκει στην κοινότητα των νέων του καιρού του, αλλά να χαίρεται που πιστεύει στον Χριστό και διακονεί την Εκκλησία. Και να αισθάνεται ότι ο Επίσκοπος δεν είναι απόμακρος, δεν είναι διοικητής, αλλά πατέρας, ο οποίος μεριμνά για τα παιδιά του, να έχουν και την κατά κόσμον και την κατά Θεόν πρόοδο. Γιατί πολλά από αυτά τα παιδιά ο Ποιμενάρχης μας τα βοήθησε να σπουδάσουν, βλέποντας ότι οι τίμια εργαζόμενοι γονείς τους δεν είχαν τη δύναμη να τα στηρίξουν. Και ο Επίσκοπος έκρινε ότι χωρίς θόρυβο η Εκκλησία, ως φιλόστοργη μάνα, μπορεί να τα συνδράμει. Και το έπραξε. Στις ενορίες, παλαιές και νέες, οι οποίες ιδρύθηκαν επί των ημερών του, ιδίως στα προάστια της Λάρισας, υφίσταται πλέον ένα οργανωμένο πρόγραμμα ποιμαντικής, κατήχησης και φιλανθρωπίας. Ανάλογη όμως είναι και η αγάπη που εκπέμπουν, με την ευλογία και την παρότρυνση του ποιμενάρχου μας, και τα μοναστήρια, παλαιά και νέα. Φιλακόλουθος ο ίδιος, με αγάπη ιδιαίτερη στην τέλεση της θείας λειτουργίας, μας δίδασκε ότι χωρίς προσευχή και χωρίς κοινωνία με τον Χριστό ο ιερέας γίνεται «άλας άναλον» (Μάρκ. 9,50). Χωρίς να χτυπά η καμπάνα στο χωριό, στην πολιτεία, στην ενορία, στη γειτονιά η Εκκλησία δεν υπενθυμίζει στον κόσμο ότι παρά την αμαρτία, η χάρις υπερπερισσεύει και τότε η σιωπή μάς φαίνεται απομάκρυνση του Χριστού από τον λαό Του. Χρέος μας όμως, έλεγε, είναι να αισθάνονται οι άνθρωποι τον Χριστό παρόντα. Κι αυτό γίνεται πρωτίστως μέσα από τη θεία λατρεία, αλλά και με τη διακονία της αγάπης. Ήταν ευαίσθητος άνθρωπος ο δεσπότης μας. Το μαρτυρούν τα γραπτά του, ιδίως αυτά που είχε τη χαρά να προλάβει να δει τυπωμένα στο βιβλίο «Σαν παραμύθι», αποτυπώνουν μία καρδιά που μπορούσε να διακρίνει με λεπτότητα τα συναισθήματα των ανθρώπων, τις αγωνίες τους, τι κρύβουν πίσω από το βλέμμα τους, τι ζητούν στη ζωή. Και ήξερε ότι αυτό ήταν η αγάπη και τελικά ο Χριστός. Ο δεσπότης μας γνώριζε πώς να συναναστραφεί με όλες τις κοινωνικές τάξεις και γι’ αυτό και οι επιφανείς του τόπου μας τον αγαπούσαν ιδιαιτέρως. Αναπαυόταν όμως περισσότερο η καρδιά του στους απλούς ανθρώπους. Σ’ αυτούς με τους οποίους μεγάλωσε ανάμεσά τους. Μπορεί να ανέβηκε σε υψηλά αξιώματα. Η καρδιά του όμως έμεινε ταπεινή και γι’ αυτό δεν ήθελε να αφήνει καμία ευκαιρία να βρίσκεται ανάμεσα στον λαό του Θεού.
Ο δεσπότης μας είχε την φιλαδελφία. Δυσκολευόταν να πει ΟΧΙ σε οποιαδήποτε πρόσκληση, σε οποιοδήποτε αίτημα. Με την εντολή και προτροπή του κάθε άνθρωπος που είχε υλική ανάγκη, λάμβανε βοήθεια. Τους περισσότερους τους συναντούσε ο ίδιος. Ένιωθε πως έπρεπε να ανταποκριθεί σε όποιον τον καλούσε, είτε συνεπίσκοπός του, είτε επίσημος του τόπου, είτε καθημερινός άνθρωπος. Ήθελε να πηγαίνει στα σχολεία. Στις αθλητικές ομάδες. Σε εκδηλώσεις παιδείας και πολιτισμού. Στα σπίτια των ανθρώπων που γιορτάζουν. Στα νοσοκομεία και στους ασθενείς. Στους εν φυλακή. Σε κείνους που πενθούν. «Χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων» (Ρωμ. 12,15), το συνεχές μήνυμα. Και η καρδιά του ήταν πατρική και συγχωρητική. Για όσους τον πίκραναν έκανε την προσευχή του και τους μνημόνευε. Κι αυτό μας συμβούλευε. «Ζη Κύριος» (Βασιλ. Δ’, 2,6).
Ο μακαριστός Ποιμενάρχης μας κυρός Ιγνάτιος «διήλθε δια πυρός και ύδατος» (Ψαλμ. 65, 12) σ’ αυτή τη ζωή. Έβρισκε όμως πάντοτε αναψυχή στον λόγο του Θεού, ιδιαιτέρως στην Παλαιά Διαθήκη, στους προφήτες, στους Ψαλμούς και στο « Άσμα Ασμάτων». Μας δίδαξε να αγαπούμε την Εκκλησία. Και να είμαστε κοντά στους ανθρώπους. Να αξιοποιούμε τα χαρίσματά μας. Το ήθελε αυτό. Αναπαυόταν να γνωρίζει ότι εργαζόμαστε για τον Θεό. Και χαιρόταν όταν έβλεπε την πρόοδο των ενοριών, των πατέρων και συλλειτουργών, του καθενός μέλους του ποιμνίου του, χωρίς εξαιρέσεις. Διήλθε τον βίο του διακονώντας, προσευχόμενος, αγαπώντας και ελπίζοντας στο έλεος του Θεού. Σε κλήρο και λαό αφήνει ως τελική παρακαταθήκη την μοναδική αλήθεια: η σύνδεση με τον Χριστό, η πίστη σ’ Αυτόν, η συμμετοχή στη ζωή της Εκκλησίας δεν είναι αναχρονισμός. Είναι η μόνη ελπίδα. Δεν μπορούμε να κάνουμε καλό στους ανθρώπους με σταθερότητα και πέρα από κάθε πειρασμό αν δεν έχουμε σχέση με τον Θεό. Αυτό είναι που μένει τελικά. Τα πάντα Χριστός!
Παρακαλούμε τον μακαριστό Ποιμενάρχη και πατέρα μας πνευματικό να προσεύχεται στο επουράνιο θυσιαστήριο ώστε όλοι μας, κλήρος και λαός, να κρατήσουμε άσβεστες τις παρακαταθήκες ζωής που μας δίδαξε.
Του Αρχιμανδρίτη Ιγνατίου Μουρτζανού
* Ο Ιγνάτιος Μουρτζανός είναι γενικός αρχιερατικός επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου
