Προσπαθώ να ανιχνεύσω την παρουσία του στα κοινά δρώμενα του τόπου και δυσκολεύομαι πολύ. Ιχνηλατώντας την επικαιρότητα στον Τύπο και τα τηλεοπτικά κανάλια συνάντησα πολλούς να συζητούν και να αναλύουν διάφορα θέματα, πουθενά όμως την ίδια. Ειλικρινά λυπήθηκα δια την απουσία της αυτή. Δεν συνάντησα την υπεροχή και τη γοητεία της γνώσης να εκπορεύεται μέσα από τους σοφούς, τους αριστείς του πνεύματος για την ευρύτητα του μυαλού τους και τη συμβουλή τους στην πρόοδο και ευημερία του τόπου. Η ανυπαρξία αυτή με ενέβαλε σε σκέψεις και ανησυχίες και διερωτήθηκα μέσα μου, μήπως κάτι τέτοιο δεν είναι επιτρεπτό από τον κανονισμό της, το καταστατικό της, ή ακόμα και από τον νόμο; Γι΄αυτό και κατέφυγα στον ιδρυτικό της νόμο του 1926. Εκεί αυτόματα λύθηκε η απορία μου, η αμηχανία μου, καθώς και η μελαγχολία μου, η οποία πρότερον με είχε καταβάλλει. Διαπίστωσα, πως από την επιλογή των αρμοδιοτήτων της, σε πρώτο πλάνο βρίσκεται το πνευματικό, επιστημονικό και ερευνητικό της έργο. Πέραν τούτων έχει υποχρέωση και καθήκον να συνενώνει και να καθοδηγεί τα κρατικά όργανα για τη σωστή και αποτελεσματική εργασία τους. Όπως και τις αρχές, με δικές της παρεμβάσεις, υποδείξεις και κατευθύνσεις. Κυρίως με γνωμοδοτήσεις και προτάσεις που θα φέρουν τη δική της σφραγίδα και υπευθυνότητα. Ακόμα μπορεί και αποφάσεις να λαμβάνει.
Δυστυχώς, οι αριστείς του πνεύματος, της γνώσης και της σοφίας, δεν έκαναν τίποτε από τα παραπάνω. Προτιμούν να είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους, παρά να ασχολούνται με τα καυτά καθημερινά προβλήματα που ταλανίζουν το λαό και καθιστούν δύσκολες τις ημέρες της ζωής του. Τους αρκεί το καφεδάκι, το ουζάκι το τσιπουράκι, το κρασάκι τους. Προτιμούν τις φιέστες εισόδου νέων μελών στην Ακαδημία, την απονομή των κάθε λογής βραβείων σε ποιητές, λογοτέχνες, σε ανθρώπους με εξαίρετες πράξεις. Τα λιβανίσματα, τις υποκλίσεις και τα χειροκρότημα των υποτακτικών τους. Ενώ αυτοί θα έπρεπε να εκπονούν και να φέρουν στη δημοσιότητα σε ανοικτή και ελεύθερη κρίση τα κοινωνικά και πολιτιστικά προγράμματα ανάπτυξης του τόπου, μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες και να πρωτοστατούν και να προεξάρχουν στην προστασία των ατομικών δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Οκτώ χρόνια πέρασαν από την επιβολή των μνημονίων. Γράφτηκαν και ακούσθηκαν πολλά. Ασκήθηκε δριμύτατη κριτική μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο. Ειπώθηκε σκληρός και πολύ φαρμακερός λόγος από μεμονωμένους ανθρώπους, σωματεία, ιδρύματα και θεσμούς. Η μόνη φωνή που έλειπε, που δεν ακούσθηκε, ούτε σχολιάστηκε θετικά ή αρνητικά, ήταν εκείνη της Ακαδημίας. Δεν φώτισε την αλήθεια με αντικειμενικότητα. Δεν διαχειρίστηκε τα γεγονότα, ούτε μετέφερε αυτά με πειστικότητα και ακρίβεια στην επιφάνεια. Ακόμα και το πνευματικό, επιστημονικό κι ερευνητικό της έργο , που είναι σπουδαίο και σημαντικό, παραμένει άγνωστο. Δεν ήλθε ποτέ σε γνώση του λαού. Απούσα ήταν η Ακαδημία και στα μεγάλα γεγονότα τα οποία κατά καιρούς συντάραξαν τη χώρα. Η βία, η ανομία, σαρώνουν τον τόπο. Οι θεσμοί περιφρονούνται. Οι νόμοι καταφρονούνται. Στεγνή αυθαιρεσία και ανέλεγκτη ασυδοσία παντού. Η φαυλοκρατία, η διαφθορά, η διαπλοκή, απειλούν να πνίξουν τη χώρα. Υπουργοί, Γενικοί Γραμματείς, Περιφερειάρχες, Δήμαρχοι, Ανώτατοι κρατικοί υπάλληλοι σύρονται στα δικαστήρια για κάθε είδους σκάνδαλα. Ο λαός δίκαια ρωτά: Τι κάνει η Ακαδημία για όλα αυτά; Δεν τα βλέπει; Δεν έχει άποψη; Γιατί σιωπά; Γιατί δεν αντιστέκεται; Η σιωπή της, μήπως επιβεβαιώνει και την ενοχή της; Την αδιαφορία της; Την καταφρόνηση του λαού; Αυτή της η στάση δικαιολογημένα προκαλεί αρνητικές εντυπώσεις μέσα στην κοινωνία.. Κάποιοι από τους ακαδημαϊκούς διερευνούν με ανησυχία την πραγματική κατάσταση και σταθμίζουν με προσοχή τις καθημερινές εξελίξεις αποστασιοποιούμενοι από το σώμα και παρεμβαίνουν στα διαδραματιζόμενα γεγονότα και υλοποιούν τις ξεκάθαρες και σταθερές πεποιθήσεις τους. Αλλά η δική τους φωνή δεν είναι αρκετή να καλύψει και τους άλλους, τους πολλούς που επαναπαύονται στην κάλυψη και την προστασία της ακαδημαϊκής τους προσωπικότητας. Οι αριστείς του πνεύματος, της γνώσης, της σοφίας, των γραμμάτων και των τεχνών, οι ποταμοί της σοφίας, οι εραστές του λόγου, δεν δίνουν με το παράδειγμά τους τα ψυχικά αντανακλαστικά που πείθουν το λαό για τη στάση τους αυτή. Δεν δίνουν το στίγμα της γνήσιας διαχείρισης του πλούτου των γνώσεων με τον οποίο είναι οπλισμένοι και δεν αναπαύουν τις ανησυχίες του λαού για τη σιωπή τους. Με τη στάση τους αυτή καταρρακώνουν το κάλλος και την ευπρέπεια του ακαδημαϊκού τους λειτουργήματος. Κρίμα.
* Από τον Αθανάσιο Φώτο
