Του Ηλία Κανέλλη
Πριν από τις προηγούμενες εκλογές, στην περίφημη συνέντευξη που είχε δώσει ο σημερινός πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στο γερμανικό περιοδικό «Στερν», είχε διακηρύξει ότι σε έξι μήνες η Ελλάδα θα είναι άλλη χώρα. Είναι η μόνη υπόσχεση που είχε δώσει και η οποία επιβεβαιώνεται με τεράστια ακρίβεια. Όντως, χάρη στην εμπνευσμένη διακυβέρνησή του, αυτού, του κόμματός του, του ΣΥΡΙΖΑ, και των εταίρων του, των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου, η Ελλάδα είναι μια χώρα υπό διάλυση. Στα πρόθυρα μιας κανονικής χρεοκοπίας, με ύφεση λίγο λιγότερη από τα χρόνια της κατοχής, με τις τράπεζες κλειστές και με τον κίνδυνο μιας πιθανής εξόδου από το ευρώ, που αυτομάτως θα μας καταστήσει αποτυχημένο κράτος παρία, βυθισμένο στο οικονομικό και κοινωνικό χάος.
Πώς τα κατάφερε έτσι η κυβέρνηση που κόμπαζε ότι δεν ήθελε απλώς να βελτιώσει τη ζωή εντός της χώρας αλλά ήθελε ν’ αλλάξει και την Ευρώπη, ει δυνατόν και τον κόσμο; Με μια πολύ απλή κίνηση. Με την πολιτική επιλογή του κ. Τσίπρα να δυναμιτίσει τις συνομιλίες με τους εταίρους, ενόψει υποτίθεται οριστικής συμφωνίας, και αιφνιδιάζοντας τους Έλληνες πολίτες, να προκηρύξει αιφνιδιαστικά δημοψήφισμα σε μια εβδομάδα!
Ο κ. Τσίπρας, την επιλογή του, τη βάφτισε δημοκρατική. Στην πραγματικότητα είναι τυχοδιωκτισμός που περιφρονεί τις δημοκρατικές αρχές αλλά και τους πολίτες, που μετατρέπει τους θεσμούς σε ακορντεόν και που, ενώ γίνεται αιφνιδιαστικά και με παραπλανητικά ερωτήματα, επιδιώκει να πιάσει στον ύπνο τους ψηφοφόρους για να ψηφίσουν όχι πριν καταλάβουν την επίπτωση που θα έχει στη ζωή τους. Επίσης, δημιουργεί συνθήκες ρήξης με τους εταίρους και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), που όλο αυτό το διάστημα των υποτιθέμενων διαπραγματεύσεων συνέχιζαν απρόσκοπτα να τροφοδοτούν τη χώρα με ρευστότητα προκειμένου να μην καταρρεύσει – μια ρευστότητα που έδωσε τη δυνατότητα στην κυβέρνηση, περιφρονώντας όχι τόσο τους δανειστές και τους όρους τους όσο την πραγματικότητα, να μεγαλώσει ακόμα πιο πολύ τον σπάταλο και αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα, να επιβαρύνει το ασφαλιστικό σύστημα δίνοντας πράσινο φως για αρκετές χιλιάδες ακόμα πρόωρες συντάξεις και, γενικώς, να ενισχύσει το πελατειακό κράτος που υπό κανονικές συνθήκες του φέρνει ψήφους, αδιαφορώντας και για το οικονομικό και για το κοινωνικό κόστος των επιλογών του.
Όλα αυτά, αν μπορούσε να σκεφτεί κάποιος λογικά, οδηγούσαν στην αναπόφευκτη κατάρρευση. Ο κ. Τσίπρας και οι σύντροφοί του, μεθυσμένοι από την εξουσία, δεν την έβλεπαν. Κι όταν, στριμωγμένοι όχι στο εξωτερικό, στη διαπραγμάτευση (σύμφωνα με τον εγκυρότατο ανταποκριτή της εφημερίδας «Liberation» στις Βρυξέλλες, Ζαν Κατρεμέρ, που επικαλείται υψηλόβαθμο στέλεχος της Κομισιόν, «ήμασταν δύο βήματα από τη συμφωνία»), αλλά στο εσωτερικό του αλλοπρόσαλλου κόμματός του, επέλεξε να κάνει το μόνο πράγμα που ξέρει καλά.
Να κυβερνήσει; Όχι βέβαια, δεν ξέρει να κυβερνά. Ένα πράγμα μόνο ξέρει, εκλογικές αναμετρήσεις. Κάπως έτσι προέκυψε η ιδέα του δημοψηφίσματος.
***
Το δημοψήφισμα αιφνιδίασε πολλούς. Ο Γιάννης Στουρνάρας,που βρισκόταν στην Ελβετία και ετοιμαζόταν την επόμενη μέρα να πάει στη Γερμανία για συζητήσεις οι οποίες θα διευκόλυναν δημοσιονομικά την Ελλάδα, έμαθε τις εξελίξεις από δημοσιογράφους που ζητούσαν δηλώσεις του, και δεν έκρυβε την απελπισία του. Ο βασικός διαπραγματευτής κ. Χουλιαράκης έμαθε για το δημοψήφισμα από το tweet του πρωθυπουργού, ενώ ήταν σε τελικές λεπτομέρειες με τους Ευρωπαίους.
Και μετά; Ε, μετά, ο πρωθυπουργός οργάνωσε, διά της αυταρχικής προέδρου της Βουλής, ένα τεράστιο κοινοβουλευτικό σόου, που υποτίθεται θα επικύρωνε την επιλογή του, πήρε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία παρότι το ερώτημα που ήθελε να τεθεί είναι παρελκυστικό και ακατανόητο, ενώ στηρίζεται σε ένα έγγραφο εργασίας των εταίρων το οποίο ήδη έχει αποσυρθεί και, με τη βοήθεια του Προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος μάλλον δεν έφερε τις στοιχειώδεις αντιρρήσεις που διατυπώθηκαν από άλλους δρώντες συνταγματολόγους (Αλιβιζάτος, Τσακυράκης, Βαγγέλης Βενιζέλος, Κοντιάδης κ.λπ.) και προχώρησε στη μεθόδευση μιας εσπευσμένης αναμέτρησης με σύνθημα ένα δήθεν «υπερήφανο όχι», χωρίς καλά καλά οι αντίπαλοί του να έχουν προλάβει να οργανώσουν τη δική τους απάντηση. Μη τολμώντας, καν, να θέσει το πραγματικό δίλημμα, «ευρώ ή δραχμή» (όπως, αμέσως, παρατήρησε η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ).
Ο κ. Τσίπρας πίστεψε ότι, ακόμα μια φορά, ο πολιτικός εκβιασμός του θα πιάσει, ότι η Ευρώπη δεν θα αντιδράσει. Παρασυρμένος από την εσωστρέφεια, από την αδυναμία κατανόησης του διεθνούς περιβάλλοντος κι από τον συριζαϊκό συνδικαλισμό, πίστεψε ότι μπορεί να συνεχίσει τους ακατανόητους ελιγμούς τσάμπα – αφού συνεχίζει να έχει ομήρους τους ταλαίπωρους πολίτες αυτής της χώρας.
Αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν, οι Ευρωπαίοι αυτή τη φορά δεν «μάσησαν». Και προχώρησαν στο επόμενο σχέδιο: διακοπή των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα την οποία εξεδίωξαν από το Eurogroup, έλεγχο των τραπεζικών πράξεων (capital control), απομόνωση του τοξικού πλέον ελληνικού τραπεζικού συστήματος από το ευρωπαϊκό και, ενόψει της αναμενόμενης χρεοκοπίας της χώρας, αν δεν πληρώσει το ΔΝΤ, με απειλή grexit. Tα υπόλοιπα τα ξέρετε – ή θα τα μάθετε σήμερα, αν πάτε στα ΑΤΜ.
***
Η κυβέρνηση που κλείνει τις τράπεζες, για μια εβδομάδα (και βλέπουμε), επιβάλλοντας παράλληλα περιορισμούς κεφαλαίων στα 60 ευρώ το άτομο ημερησίως έχει αποτύχει και οφείλει να παραιτηθεί αμέσως, πριν έρθουν τα ακόμη χειρότερα των επιλογών της. Κανένα δημοψήφισμα δεν θα τη σώσει, απλώς θα επιδεινώσει τη θέση της.
Κύριε Τσίπρα, εύγε και φεύγε!
