Αισθάνεται δεμένος με χρυσή κλωστή με όλα τα γύρω του πράγματα, ανθρώπους, συνήθειες, έθιμα. Τα βουνά, τα πράσινα λιβάδια, τα χωράφια, ακόμα και το κομμάτι τ' ουρανού που σκεπάζει την πατρίδα του νιώθει πως είναι διαφορετικό από τον ουρανό των άλλων χωρών. Η θάλασσα του φαίνεται πιο γαλανή και το κάθε τοπίο είναι γ' αυτόν ξεχωριστό.
Κι αν τύχει να μισέψει να πάει σ' άλλα μέρη, τότε τον κατατρώει ο καημός, «μισεμός τρανός καημός», που λέει ο λαός κι επιθυμεί κάθε στιγμή πίσω να ξαναγυρίσει. Κι αυτό μας το εξομολογούνται άτομα που έχουν φύγει μακριά απ' την πατρίδα, πώς νιώθουν, για μας τους Έλληνες μιλώ, που όταν είναι στα ξένα τους κατατρώει η νοσταλγία την καρδιά, καθώς αναθυμούνται τα παλιά.
Λένε πως είναι πικρό το ψωμί της ξενιτιάς, όσο κι αν υπάρχουν έριδες κι αντιπαλότητες όταν βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο τόσο δενόμαστε σφιχτότερα σ' οποιαδήποτε άλλη χώρα, τότε γινόμαστε αδελφοί. Τι συμβαίνει τάχα μέσα στην ανθρώπινη ψυχή; Όταν κανείς χάσει αυτό που θεωρεί δικό του δεδομένο, τότε και πιότερο εκτιμά κι αντιλαμβάνεται την αξία του;
Κι αλίμονο για μας τους Έλληνες! Πάντοτε τούτη τη Γη την εποφθαλμιούν κι όχι μονάχα ξένοι μα και δικοί, σαν λάχει κι αναλάβουν την όποια εξουσία, θαρρούν ότι μπορεί να παίζουν παιχνίδια ελεεινά για να κρατηθούν στην όποια καρέκλα κι έδρανο. Ο λαός πάντα ευκολόπιστος όταν του τάξεις αντίτιμο την καλοπέραση, την ευμάρεια, δεν σκέπτεται πως πίσω από το τάξιμο μπορεί να κρύβεται οποιαδήποτε βουλιμία. Εύκολα εξαπατάται σκεπτόμενος μονάχα το έχειν και κατέχειν.
Έτσι η εξουσία παίζει σε μια παρτίδα ό,τι εσύ λαέ, ενόμιζες πατρίδα.
Από την Ξένια Μιαούλη - Αντωνίου
