Επειδή μάλιστα στις διαπραγματεύσεις που γίνονται τελευταία για την ονοματολογία των Σκοπίων «παίζει» και το θέμα της γλώσσας της ΠΓΔΜ της ψευδώνυμης «Μακεδονικής γλώσσας» αξίζει τον κόπο να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, όπως εξάλλου έχουν κατά καιρούς δημοσιευθεί από ειδικούς.
Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι πράγματι συμβαίνει με το θέμα που αναπτύσσω, εξηγούμαι ότι έχουμε τρεις γλώσσες που, διαφέρουν τελείως μεταξύ τους όπως: Η ελληνική της Μακεδονίας, από τη Σερβοβουλγαρική γλώσσα των Σκοπίων (ψευδώνυμης - Μακεδονικής) και από τη βουλγαρικής προέλευσης διάλεκτο που είναι γνωστή ως Σλαβομακεδόνικα και μιλήθηκε σε περιορισμένη έκταση, σε συνοριακές περιοχές της Ελλάδος από Έλληνες ομιλητές οι οποίοι μαζί με την Ελληνική γνώριζαν οι μεγαλύτερες ηλικίας και τα λεγόμενα Σλαβομακεδόνικα (Δίγλωσσοι).
Η ελληνική της Μακεδονίας είναι η κατ’ εξοχήν Μακεδονική γλώσσα δηλαδή η ελληνική που μιλούσαν οι Έλληνες της Μακεδονίας από την αρχαιότητα και στην εξέλιξή της, μέχρι σήμερα. Πρόκειται για τη γλώσσα του Φιλίππου, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, των άλλων Ελλήνων της αρχαίας Μακεδονίας, για μια αρχαία δηλαδή ελληνική διάλεκτο, δωρικού περισσότερο χαρακτήρα που χρησιμοποιήθηκε κυρίως στον προφορικό λόγο, υιοθετήθηκε νωρίς για πολιτικούς λόγους, η Αττική διάλεκτος, στην οποία σώζονται χιλιάδες επιγραφών από τη Μακεδονία.
Η Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων (ψευδώνυμη Μακεδονική) είναι η πρόσφατη -μέσα του 20ου αιώνα γλώσσα- του ομόσπονδου τεχνητού κράτους των Σκοπίων, το οποίο ιδρύθηκε από τον Τίτο το 1944. Πρόκειται για μια βουλγαρική γλώσσα καθ’ όσον ο αρχικός πληθυσμός της περιοχής αυτής ήταν βουλγαρικός και πάντοτε οι Βούλγαροι διεκδικούσαν αυτή την περιοχή ως δική τους. Η γλώσσα αυτή με τεχνητό καθαρώς τρόπο, από ομάδα, γλωσσολόγων που συγκροτήθηκε επί τούτου και «εκσερβίστηκε». Ενισχύθηκαν δηλαδή με λεξιλόγιο και γραμματικά στοιχεία από τις γύρω περιοχές που μιλούσαν σερβικά ώστε να μειωθεί έτσι δραστικά ο βουλγαρικός γλωσσικός χαρακτήρας της και να αποκτήσει, Σερβική γλωσσική μορφή που ήταν απαίτηση της Ενωμένης Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας του Τίτο. Άρα η γλώσσα των Σκοπίων (ΠΓΔΜ) είναι μια τεχνητή πλέον Σερβοβουλγαρική γλώσσα που επιβλήθηκε ως επίσημη γλώσσα τούτου για προφανείς λόγους ώστε, να αποφύγουν έτσι τις βουλγαρικές διεκδικήσεις και να αποκρύψουν συγχρόνως τη βουλγαρική προέλευση της γλώσσας τους, βαπτίζοντάς την αυθαίρετα «Μακεδονική». Σε αυτό βοήθησε φυσικά πολύ η ανοχή και η αβελτηρία για πολλές δεκαετίες της επίσημης Ελληνικής Πολιτείας.
Τα Σλαβομακεδόνικα είναι μια διάλεκτος ελάχιστων ελληνοβουλγαρικών συνοριακών περιοχών όπου ένας πολύ μικρός αριθμός Ελλήνων, παράλληλα με την ελληνική, γνώριζαν οι παλαιότεροι και μιας βουλγαρικής προέλευσης διάλεκτο, όπως, συμβαίνει ανέκαθεν και παγκοσμίως με μερικές συνοριακές ομάδες των πληθυσμών πλείστων χωρών. Ας σημειωθεί ότι, λόγω του δίγλωσσου χαρακτήρα των ομιλητών και λόγω της διαφορετικής βουλγαρικής διαλεκτικής προέλευσής της και βεβαίως λόγω του ότι αυτή η αποκλειστικά προφορική διάλεκτος δεν «εκσερβίστηκε» όπως η βουλγαρική των Σκοπίων, τα Σλαβομακεδόνικα δεν ταυτίζονται καθόλου, με την Σερβοβουλγαρική (ψευδώνυμη Μακεδονική) των Σκοπίων.
Από τη σύντομη αυτή προσέγγιση και ανάλυση ενός πολύ μεγάλου στη σημασία του θέματος με ποικίλες προεκτάσεις (εθνικές - πολιτικές - ιστορικές - πολιτισμικές - γεωπολιτικές κτλ) φαίνονται νομίζω οι γλωσσικές παραχαράξεις που έχουν διαπραχθεί από πολιτικά κυρίως πρόσωπα μιας μικρής χώρας που, δεν τη χωρίζει στην πραγματικότητα τίποτε απολύτως από την Ελλάδα. Πρώτη γλωσσική παραχάραξη είναι εκείνη του ονόματος των Σκοπίων που ανεχτήκαμε είναι αλήθεια και είναι δική μας αποκλειστική ασυγχώρητη, ιστορική ευθύνη να ονομασθεί Μακεδονία ό,τι προηγουμένως και μέχρι το 1944 αποκαλείτο «περιοχή του Βαρδάρη» (Vardarska Bakoviva). Δεύτερη γλωσσική παραχάραξη της Βουλγαρικής ή Σερβοβουλγαρικής γλώσσας των Σκοπίων, ως Μακεδονικής με προφανείς συνειρμικές συνδέσεις και σκόπιμες συγχύσεις, με την Ελληνική της Μακεδονίας. Τρίτη γλωσσική παραχάραξη εξίσου απύθμενης θρασύτητας είναι η προσπάθεια δημιουργίας Σλαβομακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, με βάση τη δήθεν ταυτότητα της γλώσσας μιας μικρής ομάδας Ελλήνων, με την ψευδώνυμη «Μακεδονική» των Σκοπίων και το ψευδεπίγραφο κράτος της ΠΓΔΜ.
Ο μεγάλος Ιταλός ινδοευρωπαϊστής, γλωσσολόγος Vitore Pisani, γράφει «πράγματι ο όρος Μακεδονική γλώσσα (εννοεί τη γλώσσα των Σκοπίων) είναι προϊόν πολιτικής προέλευσης». Ο δε Γερμανός γλωσσολόγος Heinz Wendt μιλώντας για τις σλαβικές γλώσσες λέει: «Αν κοιτάξει κανείς τις σλαβικές γλώσσες, με βάση τη σημερινή τους δομή, πρέπει να θεωρήσει τη Βουλγαρική και τη Μακεδονική (εννοεί την γλώσσα των Σκοπίων) λόγω των εξεχουσών δομικών διαπερατοτήτων τους, ως αυτοτελή ομάδα και να την αντιπαραθέσει προς όλες τις άλλες σλαβικές γλώσσες. Συνεπώς τη χρεία άλλων μαρτύρων θέλουμε επ’ αυτού».
Θα κλείσω με το αναπάντεχο δώρο που μας κάνει επ’ αυτού η Βουλγαρία που δηλώνει κατηγορηματικά και απερίφραστα ότι γι’ αυτήν δεν υπάρχει «Μακεδονικό Έθνος» και «Μακεδονική Γλώσσα».
* Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα, σμήναρχο ε.α.
