* Του Δημητρίου Ιωάν. Παπαδημοπούλου, αντιπεριφερειάρχη Λαρίσης
Υπάρχει άραγε κατάντημα πιο μειωτικό για την ανθρώπινη υπόσταση από το να υποστηρίζει κανείς ενσυνείδητα απόψεις, στις οποίες ο ίδιος δεν πιστεύει; Και μάλιστα να προσπαθεί δολίως να πείσει και άλλους να τις ασπαστούν;
Ήδη, πλήθος πολιτικών, δημοσιογράφων, καλλιτεχνών, επιχειρηματιών, διανοουμένων και πάσης φύσεως επιστημόνων, μικρού ή μεγάλου διαμετρήματος, σε όλη τη διαστρωμάτωση της κοινωνίας μας, υποκρίνονται ενσυνειδήτως, ψεύδονται ασυστόλως, διαστρέφουν αξίες, αψηφούν τον νόμο, παραχαράσσουν την ιστορία και γενικώς εφευρίσκουν επιχειρήματα για να παρουσιάσουν ως αληθές το ψευδές και ως ορθό το στρεβλό, χάριν μικροσκοπιμοτήτων.
Είναι δε φοβερό, εντυπωσιακό και επικίνδυνο το πόσο εύκολα ο ανθρώπινος νους παρακτρέπεται, πείθει εαυτόν και εφευρίσκει προσχήματα και τρόπους για να αυτοδικαιωθεί, να ξεγελάσει και να κατευνάσει τον έλεγχο της συνειδήσεώς του, που εντόνως διαμαρτύρεται, ιδιαιτέρως την νύκτα, όπου η ψυχή αναζητά τον εαυτό της και προβαίνει σε αυτοκριτική.
Η σύγχρονη λαϊκή σοφία αξιοποιώντας άριστα την ελληνική γλώσσα επέλεξε να αποκαλέσει τους ανθρώπους αυτούς με τον ευστοχότατο χαρακτηρισμό «ΟΙ ΔΗΘΕΝ» και ο λαός μας, που βεβαίως απεχθάνεται τέτοιες συμπεριφορές, τις κατακεραυνώνει, όπου και όταν τις συναντά. «Ο δήθεν», ο μικρός και ερασιτέχνης «δήθεν», όταν συλληφθεί νοερά από τα λαϊκά χέρια συνθλίβεται μέσα σ’ αυτά....περιφρονείται. Όμως – ας προσέξουμε την αντίφαση – όταν δεν συλληφθεί, όταν αποκτήσει δύναμη – ενδεχομένως υποστηριζόμενος από κέντρα εξουσίας που ελέγχουν καταστάσεις και πλούτο - και προβιβασθεί σε επαγγελματία «δήθεν», θεωρείται «πετυχημένος», υιοθετείται από το σύστημα και ως γνήσιο τέκνο του προστατεύεται απ’ αυτό, με αποτέλεσμα ο κόσμος να μη σκανδαλίζεται και να ανέχεται ως αναγκαίο κακό τις ψευδολογίες του. Ο επαγγελματίας «δήθεν» κρύβεται καλά, χρησιμοποιεί τεχνικές, συνάπτει συμμαχίες, δείχνει έξυπνος, ενεργητικός, ικανός, αποφασιστικός, θαρραλέος στα εύκολα, όπως όλοι οι θρασύδειλοι, γοητευτικός θα λέγαμε... Ο επαγγελματίας «δήθεν» χρησιμοποιώντας τα μέσα που διαθέτει και του διατίθενται βρίσκει συμμάχους ομοίους του και επιδόξους ομοίους του, μεταξύ αδυνάμων χαρακτήρων και φατριών που υπηρετούν όμοια άνομα συμφέροντα και μεταμορφώνεται ενώπιον του πλήθους από υποκείμενο χλεύης σε υποκείμενο θαυμασμού (όπου βεβαίως το πλήθος είναι ανώριμο και η άνευ όρων κοινωνική και επαγγελματική καταξίωση θεωρούνται ως πανάκεια). Τότε αυτός ο επαγγελματίας – επιτυχημένος «δήθεν» για κάποιους – πολλούς φοβούμαι – είναι ένας μεγάλος «δήθεν», δηλαδή ένας κάπου – σε κάτι μεγάλος, δηλαδή ένα παράδειγμα προς μίμηση, μια οδός ανόδου. Μια φαύλη όμως οδός. Μια οδός κοινωνικής, πολιτικής και επαγγελματικής αναρριχήσεως, μα σε κάθε περίπτωση μία οδός φιλαυτίας, μια οδός του εγώ, μια....»δήθεν» οδός.
Βεβαίως, το ψυχολογικό πορτραίτο που σχηματίσαμε είναι απόλυτο, ακραίο, υπεραπλουστευμένο. Στην πραγματικότητα, σπανίως τα πράγματα είναι άσπρο – μαύρο. Όπως παντού, έτσι κι εδώ, υπάρχει βαθμός ενοχής και επίπεδο ελαφρυντικών διαφορετικό σε κάθε περίπτωση ανθρώπου. Η ανθρώπινη φύση γίνεται ιδιαιτέρως ασθενής όταν χάσει τον προσανατολισμό της. Άρχοντες και αρχόμενοι είναι άνθρωποι και πολλοί εξ αυτών ως άνθρωποι υποκύπτουν, είτε σε υποσχέσεις είτε σε απειλές είτε σε απερίγραπτους συνδυασμούς και αποχρώσεις αυτών των δύο. Οι άνθρωποι πέφτουν, λυγίζουν... Κατευθυνόμενες συζητήσεις, αλλοιωμένες συνειδήσεις, στημένες σφυγμομετρήσεις, νοθευμένη και θύραθεν παιδεία, στρατευμένη τέχνη, αποστεωμένη υγεία, χαλκευμένη ιστορία, ψευδεπίγραφη δικαιοσύνη, παραλογισμός... Πόλεμος... Όλα είναι καρπός ενδοτισμού, καρπός ατιμίας και ντροπή του ανθρώπου.
Μα όπως οι άνθρωποι πέφτουν, έτσι και σηκώνονται. Σηκώνονται όταν θυμηθούν τον ανώτερο προορισμό τους. Νικούν την σκοπιμότητα όταν θυμηθούν τον σκοπό, τον Λόγο, που αναμφίβολα υπάρχει, αφού ασταμάτητα η συνείδηση μέσα μας με αρχέγονο τρόπο τον νοηματοδοτεί. Ας ανεβούμε λίγο ψηλότερα, ας κατεβούμε λίγο βαθύτερα μέσα μας. Μέσα μας, ο ίδιος σκοπός, ο ίδιος Λόγος, ο ίδιος τόνος, η ίδια φωνή, η ίδια πυξίδα, μέσα απ’ τη συνείδησή μας αδιάκοπα ως δια δακτύλου μάς οδηγεί. Οδηγεί την ψυχή μας προστατεύοντάς την από κακοτοπιές. Ας μην αγνοούμε, ας μην περιφρονούμε τη φωνή της. Ας ξαναβρούμε την έμπνευσή μας. Ας αγωνιστούμε, ας παλαίψουμε ασθμαίνοντες, ας καθαρίσουμε με το χνώτο μας το γυαλί αυτής της πυξίδας. Ας εξορύξουμε από το μεταλλείο της ψυχής μας το πολύτιμο διαμάντι, τον λησμονημένο μας εαυτό, την... υπερβόμβα... τον άνθρωπο.
Ας γίνουμε αληθινοί. Ας αρχίσουμε από εμάς τους ίδιους κι ας αλλάξουμε σ’ εμάς ό,τι θέλουμε να αλλάξει στους άλλους.
