Άρχισε όταν ιδρύθηκε το Ελληνικό κράτος, από την πρώτη μέρα, και συνεχίζεται ασταμάτητα μέχρι σήμερα. Στις μέρες μας, οι συγκρούσεις των αντιπάλων με τις οποίες εξοικειωθήκαμε, έχουν και ένταση αλλά και διασπορά σε πολλά «μέτωπα»: το Ελληνικό κράτος εναντίον του έλληνα πολίτη, ή έλληνα υπήκοου, ή - αν θέλετε – εναντίον του έλληνα «χρήστη», «πελάτη» ή «καταναλωτή» των όποιων παροχών και υπηρεσιών του. Και αντίστροφα, σε αντεπίθεση, η προσπάθειά εκείνου να το αλώσει, ή να διαφύγει από την παρουσία του. Αυτά, σε γενικές γραμμές, μεταδίδουν οι «πολεμικοί ανταποκριτές» μας, δηλαδή ο Τύπος και τα λοιπά μέσα ενημέρωσης.
Σε έναν αφοριστικό παροξυσμό ο Περικλής Γιαννόπουλος έδειξε το πεδίο της μάχης: «Οι Κλέφτες έσωσαν την Ελλάδα και οι γιοι των Κλεφτών την σκοτώνουν πάλι». Από εκεί, από πολύ παλιά, αναζητείται η «ιδιορρυθμία» του Έλληνα, η τάση του για το κλεφταρματωλίκι απέναντι στο ανατολίτικο «δοβλέτι», ή στο δυτικότροπο «γκουβέρνο». Όπως και η επιδίωξη αυτονομίας και ανυπακοής. Αλλά και η σπάνια, η μεγαλειώδης παρτιζάνικη δυναμική του, απέναντι σε εισβολείς, όποτε χρειάστηκε...Κάτι μας απόμεινε απ» όλα αυτά. Και είναι βαρύ, πολύ βαρύ!
Στο οπλοστάσιό του ο σύγχρονος «κλεφταρματωλός» διαθέτει ισχυρά επιχειρήματα, εύχρηστα, κοινά στη χρήση τους. Και, φυσικά, όχι αβάσιμα. Δεν έχει πεισθεί ότι το κράτος αντιπροσωπεύει το γενικό καλό. Δεν θεωρεί τον εαυτό του συμμέτοχο στη θέσμιση νόμων και κανόνων. Αυτά του είναι ξέμακρα. Δεν εμπιστεύεται τον έλεγχο των κοινών, των δημόσιων υποθέσεων. Γι» αυτόν το κράτος είναι ένας αφερέγγυος εισπράκτορας ατομικών εισφορών, όσο και άδικος αναδιανεμητής δημόσιων πόρων. Η ομίχλη της καχυποψίας καλύπτει τα πολεμικά έμπεδα. Το... «παρασύνθημα»: «Α, ρε, κράτος είναι αυτό; Να μην πω τι είναι!...Ας κυβερνούσα εγώ μια μέρα, για μια μέρα, και θα σου έδειχνα πώς κάνουν κουμάντο. Να δεις που θα έστελνα τους κλέφτες και τους άχρηστους...». Αυτό, στην πιο ήπια και κόσμια έκφραση, γιατί η «χύμα», η λαϊκότροπη και πιο ακριβής, δεν γράφεται...
Αν αυτά αποτελούν ένα «άλλοθι» για τον πολίτη, και ο αντίπαλος διαθέτει το ισχυρό δικό του. Και είναι εξίσου επιθετικό. Είναι ηθικά ακάλυπτος αυτός που φοροδιαφεύγει ή εισφοροδιαφεύγει συστηματικά, με πρόθεση. Αυτός που χρηματίζεται η χρηματίζει συστηματικά, είναι επίσης ηθικά ακάλυπτος, με μόνο θώρακα τη διάφανη στολή του...εταιρισμού. Ισάξια! Είναι ρίψασπις αυτός που μεροληπτεί, παραβαίνοντας με ιδιοτελή πρόθεση επαγγελματικούς και επιστημονικούς κώδικες δεοντολογίας, στην όποια σχέση του με το Δημόσιο. Έκθετος ακόμα και στη «λάσπη» των γενικεύσεων, στο «τσουβάλιασμα» που χρησιμοποιείται σαν προκάλυψη. Στα...μετόπισθεν, εκεί που στοιχίζονται οι πεζικάριοι των πάσης φύσεως αυθαιρέτων (οι συστηματίες και όχι οι αναξιοπαθούντες) , επικρατεί σύγχυση: ο εξανδραποδισμός είναι το τίμημα που καταβάλλεται στον «εχθρό» για την νομιμοφανή...διεκπεραίωση, περαίωση, ρύθμιση, διακανονισμό, κ.λπ
Όπως σ» όλους τους πολέμους οι αντίπαλοι αγωνίζονται συντεταγμένα, με οργάνωση. Οργανώνουν τις απόψεις σε κόμματα με στόχο την εξουσία: κατάκτηση ή διατήρηση της εξουσίας. Αυτή είναι η πολεμική παντιέρα, στολισμένη και με ιδεολογικά σύμβολα. Τα κόμματα εκσυγχρονίζονται με τις μοντέρνες τεχνικές: επικοινωνιακά team, managers, επιτελεία η think tank, πως τα λένε, κ.λπ. Φροντίζουν, φυσικά, να διατηρήσουν την απαραίτητη διοικητική ιεραρχία, από τον στρατηγό μέχρι τον οπλίτη. Μέχρι και «πειθαρχικά» προβλέπονται για να διατηρηθεί η ιδεολογική τάξη...
Και τι γίνεται με τους... «άμαχους», που εμπλέκονται στη σύγκρουση; Δεν είναι οι αδιάφοροι. Ούτε οι ουδέτεροι. Δεν φυγομαχούν. Είναι οι δουλευτές. Οι «άμαχοι» είναι οι επιμελητείες των δυο αντίπαλων δυνάμεων. Παράγουν τον πλούτο για τους «απέξω», μ» αυτόν ανεφοδιάζονται και οι «μέσα», για να τον... αναδιανείμουν, προσθέτοντας τους δικούς τους πόρους. Οι «άμαχοι» - «μέσα» και «έξω» - είναι αυτοί που συντηρούν τους «μαχητές», όσο αυτοί μάχονται για την εξουσία. Έτσι συνεχίζεται ο ασταμάτητος πόλεμος...
Πιο απλά, οι «άμαχοι» δεν είναι οι εξασφαλισμένοι τοξευτές του κρατικού οχυρού. Ούτε, όμως, και οι σαλταδόροι εκπορθητές του, της αντίπαλης δύναμης. Θετικά, είναι μια ασύντακτη δύναμη, αυτή που κολυμπάει στο ρεύμα του καιρού και δηλώνει το «παρών», διαρκώς. Αν δεχτούμε ότι η ζωή που ζούμε βιώνεται, στο μεγαλύτερο μέρος της, σαν «ρεύμα», τότε είναι αυτοί που κρατούν τη συνέχειά μας, ως εθνικής οντότητας, στα ρεύματα των καιρών.
Βλέπουν τον ασταμάτητο πόλεμο έχοντας ξεπεράσει πικρίες, διαψεύσεις, πληγωμένη περηφάνια. Μένουν, όμως, στο ποτάμι του χρόνου, δεν παρασύρονται. Ούτε αποσύρονται, έστω κι αν σιωπούν κουρασμένοι, αντί να κραυγάζουν πολεμικές ιαχές. Μοιάζουν οι «άμαχοι» με τον κολυμβητή στο ορμητικό ρεύμα που προσπαθεί να αρπαχτεί από κάποιο κλαρί για να πατήσει στην όχθη. Να νιώσει ότι και αν ακόμα όλα παρέρχονται, οι άνθρωποι δεν είναι αθύρματα. Ούτε ότι είναι τελεσίδικα εκτεθειμένοι στις συνέπειες του ασταμάτητου πολέμου. Μένουν οι «άμαχοι» και με μιαν απορία, για την οποία τους οφείλουμε μιαν απάντηση: «Γιατί άλλοι λαοί τα καταφέρνουν καλύτερα από εμάς, πιο...ειρηνικά;»
Το ίδιο ερώτημα φαίνεται ότι απασχόλησε και άλλους λαούς: «Πώς τα καταφέρνουν οι Έλληνες; Δεν χόρτασαν πόλεμο;...». Απόρησαν. Τους προβλημάτισε ο εσωστρεφής, αδιατάρακτος, ασταμάτητος πόλεμος. Και είναι φίλοι ή συνέταιροι, ανθέλληνες κατά καιρούς, φιλέλληνες κατά περιόδους. Ίσως και να μας ζήλεψαν...Έτσι, για να μελετήσουν το θέμα πιο βαθειά, ζήτησαν ένα «Μνημόνιο». Θα τους ταλαιπωρήσει για χρόνια, τους καημένους...
ΥΓ: Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε από τη στήλη την 14-11-2010. Ξαναδημοσιεύεται σήμερα για δυο λόγους. α) Για να αντιμετωπιστεί η δυστοπία, η αμηχανία των ωρών που ζούμε, και β) Για να διευκολυνθούν οι εταίροι μας, να καταλάβουν αυτήν την «πολεμική αρετή» μας, γιατί μαθαίνω ότι γι» αυτόν τον λόγο θα χρειαστεί και τρίτο «Μνημόνιο»...
xatzis@hotmail.com
