Έτσι, στη θέση «Κομψάλια» προέκυψε ράμπα (πέρασμα) του αποστραγγιστικού ρέματος, που ήταν δύσκολο για τα κάρα της εποχής και κατά τη μεταφορά αγροτικών προϊόντων από και προς τα αγροκτήματα που βρίσκονταν στην απέναντι όχθη του ρέματος (περιοχή «Κομψάλια» κλπ).
Το 1950-52 αποφασίστηκε από το Κοινοτικού Συμβούλιο Λουτρού η κατασκευή μιας γέφυρας. Έτσι, επί θητείας Κων/νου Θεοδώρου κτίστηκαν οι κολώνες της γέφυρας και επί θητείας Χρίστου Καραγκούνη (πατέρας μου) 1952-54 στρώθηκε η τσιμεντένια πλάκα. Ήρθαν λοιπόν στη Λάρισα με τα κάρα και φόρτωσαν τα απαιτούμενα σίδερα. Βαριά καθώς ήταν τα σίδερα, μετά από μερικές μέρες η φοράδα «καράσου» κουράστηκε, ήταν και ηλικιωμένη και μας άφησε χρόνους. Έτσι, μείναμε και χωρίς ζευγάρι-άλογα για τις αγροτικές δουλειές. Όταν περατώθηκε η κατασκευή της γέφυρας, ήρθε ένας υπάλληλος της Νομαρχίας Λάρισας για τον έλεγχο και παραλαβή της.
Τότε η συγκοινωνία ήταν φυσικά ανύπαρκτη και αναγκάστηκε να διανυκτερεύσει στο σπίτι μας. Η μάνα μου για να τον φιλέψει καλά, έκανε πίτα για να δειπνήσουν ο πατέρας μου και ο υπάλληλος, μάλιστα στον απάνω οντά (το σπίτι μας ήταν δίπατο) και εγώ περίπου 6-8 ετών τους παρακολουθούσα. Σε κάποια στιγμή, ο υπάλληλος απευθυνόμενος σε μένα, μου λέει: εσένα μικρέ την Τετάρτη θα σου στείλω ένα τόπι. Έσπαζα το κεφάλι μου να βρω τι ήταν το τόπι. Τελικά, το βρήκα, αλλά περίμενα την πρώτη Τετάρτη, περίμενα τη δεύτερη αλλά τόπι πουθενά. Έτσι, αναγκάστηκα να ρωτήσω τη μάνα μου για την ανεκπλήρωτη υπόσχεση του μουσαφίρη μας. Η αγράμματη μάνα μου σε άπταιστη Θεσσαλική προφορά μου λέει «άρα πιδάκι΄μ ήταν ώσπ΄ να φάει τ΄μ΄πίτα, πιρίμινις κι συ τόπ΄κι……».
Πέρασαν τα χρόνια, κύλησε πολύ νερό κάτω από τη γέφυρα, αλλά έφερε όμως μια εμβάθυνση της κοίτης και υπήρχε κίνδυνος κατάρρευσής της. Η εξυπηρέτηση της γέφυρας ήταν προβληματική για την εποχή του ΄80 και μετά. Λόγω της στενότητάς της, δεν χωράει τα σημερινά αγροτικά μηχανήματα και έτσι, για μία διαδρομή 100 μέτρων, αναγκάζονται να κάνουν το γύρω της μαγούλας, απόστασης 1,5-2 χιλιομέτρων.
Το 1980 ήρθαν λοιπόν οι ειδικοί της τότε Υπηρεσίας και τσιμέντωσαν τη βάση της γέφυρας και κατασκεύασαν κατάντι και έναν εκχυλιστήρα, ο οποίος μετά από 1-2 «κατεβασιές» ανατράπηκε από το νερό. Επανήλθαν οι ειδικοί και κατασκεύασαν δεύτερο εκχυλιστήρα, αλλά ήταν εκχυλιστήρας άνευ «παρειών» και το νερό, πιο πονηρό, έσκαψε τα πρανή δεξιά και αριστερά και τον ανέτρεψε και αυτόν. Πέρα από αυτό όμως, προκάλεσε εκτεταμένες διαβρώσεις, δεξιά και αριστερά της κοίτης, προκαλώντας ζημίες στα παρακείμενα χωράφια. Έκτοτε, έρχονται διάφοροι ειδικοί, βλέπουν τα χάλια της γέφυρας, συσκέπτονται και αποτέλεσμα μηδέν.
Πιστεύω επί τέλους σήμερα, η Περιφέρεια θα εξετάσει με σοβαρότητα το πρόβλημα και θα προβεί σε κατασκευή μίας σύγχρονης γέφυρας, που στο κάτω-κάτω η δαπάνη της δεν πρέπει να υπερβαίνει το κόστος μιας σημερινής κατοικίας. Εάν από την αρχή που διαπιστώθηκε το πρόβλημα, κατασκευάζονταν νέα γέφυρα θα στοίχιζε λιγότερο, από ό,τι οι διάφορες επεμβάσεις που έγιναν μέχρι σήμερα.
Από τον Αρσένη Καραγκούνη
