Πληρώνει ΦΠΑ κάθε φορά που αγοράζει ψωμί και γάλα. Πληρώνει ΕΝΦΙΑ. Για το σπίτι στο χωριό που μένει η ηλικιωμένη μάνα του, αλλά και για το τριάρι που ζει με την οικογένειά του, το οποίο μπόρεσε να αγοράσει την εποχή που είχε δουλειά. Πληρώνει και για τεκμαρτό εισόδημα και τέλη κυκλοφορίας, επειδή έχει ένα αυτοκίνητο 10ετίας 1600 κυβικών, που σπάνια το μετακινεί λόγω του κόστους των καυσίμων. Φυσικά, κάθε φορά που βάζει βενζίνη, πληρώνει το 75% της τιμής σε φόρους.
Ο Παναγιώτης εργάζεται στην Περιφέρεια Αττικής με ετήσιο μισθό 23.000. Έχει κι αυτός δύο παιδιά. Πάει κάθε καλοκαίρι διακοπές. Φέτος θα στείλει τα παιδιά του κατασκήνωση. Πόσο λογικό και πόσο ηθικό είναι να πληρώσει ο Γιώργος τις διακοπές του Παναγιώτη;
Κι όμως, αυτό αποφάσισε το Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής, κάνοντας χρήση ενός φρέσκου ΣΥΡΙΖΑϊκού νόμου που δίνει τη δυνατότητα στις Περιφέρειες να στέλνουν τα παιδιά των υπαλλήλων τους διακοπές με τα χρήματα του φορολογούμενου. Προσοχή: δίνει τη δυνατότητα, δεν τις υποχρεώνει.
Όμως, είναι να χάνονται τέτοιες ευκαιρίες ρουσφετιού στο «προσωπικό»; Έτσι η κ. Δούρου έκοψε ένα κοστουμάκι 320.000 ευρώ στους φορολογούμενους, πολλοί από τους οποίους είναι άνεργοι, για να πάνε διακοπές τα παιδιά των «δικών της» υπαλλήλων, που έχουν μέσο ετήσιο μισθό 23.000 ευρώ!
Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Οι διακοπές με τα λεφτά του άλλου είναι καθεστώς στο ελληνικό παρασιτικό σύστημα. Τα παιδιά ενός ανώτερου θεού (δημοσίων και δημοτικών υπαλλήλων αλλά και δημοσιογράφων, δικηγόρων, δικαστικών επιμελητών, συμβολαιογράφων, μηχανικών, τραπεζικών, συνδικαλιστών, υπαλλήλων της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, των ΕΛΠΕ, κ.λπ.) μπορούν να πάνε «δωρεάν» διακοπές, με τα λεφτά του φορολογούμενου.
Κι ας είναι χρεοκοπημένα τα ταμεία τους. Κι ας είναι το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων τους προσοδοθηρικό, προερχόμενο δηλαδή από φόρους και χαρτόσημα υπέρ τρίτων που πληρώνουν, όχι τα μέλη του ταμείου, αλλά ο πολίτης (για παράδειγμα: κάθε εργοδότης πληρώνει 20 ευρώ ανά εργαζόμενο υπέρ των «δωρεάν» κατασκηνώσεων).
Μια ιδιωτική εταιρεία, μπορεί αν θέλει να στείλει για διακοπές τους εργαζόμενούς της ή τα παιδιά τους σε πεντάστερο. Διότι θα ξοδέψει δικά της λεφτά, λεφτά των μετόχων. Το κράτος όμως δεν έχει δικά του λεφτά. Διαχειρίζεται φόρους. Και δεν έχει κανένα δικαίωμα να διαχωρίζει τα παιδιά των πολιτών σε παιδιά ενός ανώτερου κι ενός κατώτερου θεού.
Το να πληρώνει άλλος τη δική μου ασφάλιση, τα δικά μου «προνόμια» και τις διακοπές του παιδιού μου, είναι ανήθικο, παράλογο, στρεβλώνει την οικονομία και, όπως όλες οι προσοδοθηρικές «παροχές», ανεβάζει το κόστος των προϊόντων, εις βάρος όλων. Την ίδια στιγμή δηλαδή που ο υπάλληλος της Περιφέρειας Αττικής αισθάνεται τυχερός που θα στείλει το παιδί του διακοπές με τα λεφτά των άλλων, τα πληρώνει αυτά τα λεφτά ή και περισσότερα, επειδή κάποιες άλλες οργανωμένες ομάδες φρόντισαν, με τη βοήθεια του κράτους, να τον φεσώσουν με προσοδοθηρικούς φόρους και φιξαρισμένες, αδικαιολόγητα υψηλές, αμοιβές υπηρεσιών που του παρέχουν.
Πως αντέδρασαν τα άλλα κόμματα του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής; Από ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι Χρυσή Αυγή ψήφισαν Ναι. Μάλιστα ο εκπρόσωπος του Σγουρού υπερακόντισε την προσοδοθηρική παροχή ζητώντας να πληρωθούν οι κατασκηνώσεις κατευθείαν από την Περιφέρεια, ενώ το σύστημα που πρότεινε η κ. Δούρου είναι να πληρώσουν οι εργαζόμενοι τη συμμετοχή των παιδιών και να εισπράξουν το ποσό από την Περιφέρεια μετά.
Η ΝΔ, που υποτίθεται ότι συνειδητοποίησε τα λάθη της, που υποτίθεται ότι κατάλαβε πως η ικανοποίηση προσοδοθηρικών απαιτήσεων είναι μια κλασική έκφανση του πελατειακού αλισβερισιού, που υποτίθεται ότι η εκλογή του Κυριάκου της έδωσε μια φιλελεύθερη εσάνς, τι έκανε; Ζήτησε (διά της εκπροσώπου της, Φ. Βρύνα), η παροχή να επεκταθεί και στα παιδιά των Περιφερειακών Συμβούλων! Ναι, όπως το διαβάζετε. Γιατί να απομυζούν τον φορολογούμενο οι υπάλληλοι της Περιφέρειας και όχι και εμείς;
Μόνο η “Δημιουργία, ξανά!” πήγε κόντρα στον λαϊκισμό των παροχών με τα λεφτά του άλλου. Με τους Συμβούλους της, Κωστή Ψαραδέλη και τον Θάνο Τζήμερο, ψήφισε εναντίον του ρουσφετιού της Δούρου, υπογραμμίζοντας πως η τακτική της προσοδοθηρίας έχει δημιουργήσει μια κατακερματισμένη κοινωνία, με αντίπαλες ομάδες συμφερόντων, που η μία προσπαθεί, με τις πλάτες του κράτους, να χώσει βαθειά το χέρι στην τσέπη της άλλης.
Όπως καταλαβαίνετε, στο ελληνικό κοινοβούλιο υπάρχει ουσιαστικά ένα μόνο κόμμα: ο κρατισμός - πελατειακός λαϊκισμός, σε όλες τις αποχρώσεις. Ο κρατισμός που έχει μολύνει όχι μόνο τη νομοθεσία, αλλά και την κρίση μας, πείθοντάς μας ότι υπάρχουν “δωρεάν” παροχές. Πόσο πρέπει να υποφέρουμε ακόμα για να καταλάβουμε ότι το δικό μου “δωρεάν” το πληρώνεις εσύ; Κι εγώ πληρώνω το δικό σου “δωρεάν”!
Με αποτέλεσμα να παίρνουμε κι οι δύο ακριβότερες και χειρότερες υπηρεσίες από το να έκανε κουμάντο ο καθένας στη δική του ζωή, με τα δικά του λεφτά. Και η Οικονομία, φορτωμένη με τόσα ανελαστικά κόστη, να βουλιάζει όλο και περισσότερο. Για να αλλάξουμε πορεία, πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία.
Του Χρήστου Ξηρομερίτη (*)
(*) Ο κ. Χρήστος Ξηρομερίτης είναι στέλεχος της «Δημιουργίας Ξανά»
