Θα λάβει, πιστεύω, ενδιαφέρουσες έως και εξωφρενικές απαντήσεις, ως προς το ποιά φράση ανταποκρίνεται στο Δίκαιο, στην πραγματικότητα, στην οικονομία της Χώρας και προπάντων στην ίση μεταχείριση των Ελλήνων σύμφωνα με την επιταγή του Ελληνικού Συντάγματος (άρθρο 4, παρ. 1, «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου»).
Όπως έχει διαπλαστεί από την τρέχουσα πολιτική ζωή, την αέναη φενάκη των πολιτικών δημαγωγών και το σαθρό εκπαιδευτικό σύστημα η Ελληνική Κοινωνία, είμαι βέβαιος, ότι στη μεγάλη πλειοψηφία της δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τα ουσιώδη. Όταν οι «ρουβίκωνες» κάθε είδους, συχνά πυκνά τα κάνουν γυαλιά καρφιά στα Συμβολαιογραφεία και τα Ειρηνοδικεία της χώρας. Όταν οι κήνσορες του... ηθικού πλεονεκτήματος έχουν τάξει πριν λίγα χρόνια, πως η Χώρα δεν θα πληρώσει ούτε δεκάρα στους…» τοκογλύφους δανειστές». Όταν επιφανή στον Δημόσιο βίο, νυν και τέως, πολιτικά πρόσωπα σηκώνουν τις μπάρες των διοδίων. Και όταν εκατομμύρια Ελλήνων - καθώς το έχουμε ξαναγράψει - πιστεύουν ότι... ψεκάζονται, πώς να μη νιώσουν όλοι αυτοί, ότι έπεσε κεραυνός στο κεφάλι τους από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, που τόλμησε να πει το αυτονόητο; Ότι δηλαδή χωρίς πλειστηριασμούς δεν υπάρχει οικονομία. Υπάρχει ζούγκλα. Υπάρχει κοινωνικός και οικονομικός αμοραλισμός και άγνοια της έννοιας «δημόσιο συμφέρον».
Υπάρχουν δυστυχώς σύγχρονα «θέσφατα» (ας το γράψουμε απλά: «ατάκες») τα τελευταία κυρίως χρόνια της ατέρμονης οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, που έχουν σφηνώσει στο μυαλό εκατοντάδων χιλιάδων, ακόμα και εκατομμυρίων συμπατριωτών μας, που εμφανίζουν ένα Έθνος - σε πολύ μεγάλο ποσοστό - σε κατάσταση νοητικής παραφροσύνης και κοινωνικής απάθειας.
Θα το γράψουμε απλά. Βοηθάτε τον φίλο σας σε μια δύσκολη στιγμή να πάρει καταναλωτικό δάνειο. Για να τον βοηθήσετε περισσότερο υπογράφετε και ως εγγυητής [μικρή παρένθεση - σύσταση: μην εγγυάστε, μην δανείζετε. Θα χάσετε τα λεφτά σας, θα χάσετε τους φίλους, θα υβριστείτε, θα συκοφαντηθείτε.].. Ο καλός σας φίλος είτε επειδή δεν μπορεί, είτε επειδή δεν θέλει, δεν πληρώνει τα χρήματα στην Τράπεζα. Το δάνειο... «κοκκινίζει». Η Τράπεζα σας φωνάζει ως εγγυητή, να το εξοφλήσετε. Το κάνετε από το υστέρημά σας, και ζητάτε μάταια να σας δοθούν τα λεφτά, από το πρόσωπο που δώσατε την εμπιστοσύνη σας. Ανακαλύπτετε, ότι ο ..φίλος έχει στο μεταξύ μεταβιβάσει την περιουσία του στη γυναίκα και τα παιδιά του. Του απέμεινε ένα μικρό ακίνητο. Τι κάνετε;
Αναθέτετε την υπόθεση σε δικηγόρο. Ο τελευταίος «μπλοκάρει» το μικρής αξίας ακίνητο για να εξασφαλίσει κάπως τα χρήματά σας. Τέσσερα χρόνια Δικαστήρια για να βγει η απόφαση. Δέκα μόλις μέρες στις ΗΠΑ για τέτοιες περιπτώσεις. Την ημέρα του πλειστηριασμού «μπουκάρουν» οι μπαχαλάκηδες και τον ματαιώνουν. Ύστερα απεργούν οι συμβολαιογράφοι, επειδή κινδυνεύει η ζωή τους από τις ορδές των ταλιμπάν του «δεν πληρώνω». Αποκαθιστώ. Δυστυχώς η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν διδάχθηκε τα στοιχειώδη. Από ποιόν άλλωστε;
Εσείς ακόμα παιδεύεστε. Αυτό συμβαίνει τώρα . Η μικρή ιστορία είναι πραγματική. Έχουν περάσει 6 χρόνια από την «έρμη» υπογραφή που κάποτε έβαλε ο καλός Θρακιώτης (από εκεί η περίπτωση). Αν, κι όταν, το σπίτι εκπλειστηριαστεί, θα προηγηθεί στην διανομή των χρημάτων κάποια Τράπεζα που έχει υποθήκη, τα έξοδα των συμβολαιογράφων και των επιμελητών, ένα μέρος των χρημάτων που δικαιούται με βεβαιότητα το Δημόσιο, και τα υπόλοιπα «ψίχουλα» (αν υπάρξουν) θα είναι ο ..κόλαφος των πέντε δακτύλων, με τον οποίο θα ...καταχειρίσει τον αθώο συνέλληνα, το δυσεξήγητο πολιτικοκοινωνικό μόρφωμα, που αποκαλείται «Ελλάς».
Τα παραπάνω πληροφορήθηκα από «πρώτο χέρι», επειδή ο δυστυχής Έλληνας τυγχάνει να 'ναι συγγενής μου. Τον αναγνώστη αυτού του άρθρου, καλώ να έρθει στη θέση του δυστυχούς βορειοελλαδίτη. Τέτοιες ιστορίες είναι άπειρες. Έχουν να κάνουν με τους αποκαλούμενους στρατηγικούς οφειλέτες, που αποκρύπτουν εντέχνως τα περιουσιακά τους στοιχεία, και που με απέραντο θράσος αρνούνται να πληρώσουν τις οφειλές τους, αν και οι ίδιοι, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους μένουν σε πολυτελείς επαύλεις ευγενών προαστίων και εξωτικών νησιών. Πρόσφατα μια βίλλα στη Μύκονο ..επιφανούς νεοέλληνα, εκποιήθηκε από την Τράπεζα - που το πήρε σε πλειστηριασμό - σε Γερμανό μεγαλοεπιχειρηματία αντί 5,5 εκατ. ευρώ.
Υπάρχουν και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, των οποίων έχουν μειωθεί οι συντάξεις, δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, και των οποίων η περιουσία εξ αιτίας της κρίσης, έχει μειωθεί δραματικά. Αυτές οι περιουσίες προστατεύθηκαν με υπερεπάρκεια από τον νόμο Κατσέλη. Και ο πάντα καλός μου φίλος και γνωστός δικηγόρος της Λάρισας, έχει θέσει στη διάθεσή μου στοιχεία θεαματικών απαλλαγών από τέτοιες υποχρεώσεις πολλών άτυχων συμπατριωτών μας. Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση στην Ελλάδα - μου είπε - που να ζητήθηκε προστασία με βάση τον νόμο Κατσέλη, και να μην την έκριναν με μεγάλη επιείκια τα Ελληνικά Δικαστήρια. Μου έδειξε μάλιστα και μια απόφαση Ειρηνοδικείου της Λάρισας, προ τετραετίας, που χάρισε το 78% των συνολικών χρεών από καταναλωτικά μάλιστα δάνεια, σε οφειλέτρια δύο Τραπεζών. Όταν όμως χαμογελώντας μου πρόσθεσε, ακόμα, ότι η παραπάνω ήθελε με επιμονή να προσβάλλει, την απόφαση που τη δικαίωνε, για να μην πληρώσει σχεδόν τίποτα, τότε πράγματι έκανα τον σταυρό μου σκεπτόμενος «o tempora, o mores».
Τι κάνεις τώρα με τα 130 σχεδόν δισ. ευρώ, που χρωστούν στις ελληνικές Τράπεζες, φυσικά πρόσωπα και εταιρείες που έχουν φυγαδεύσει κεφάλαια σε εξωτικούς προορισμούς και που και οι ίδιοι και οι οικογένειές τους διάγουν πολυτελώς.. στην Ελλάδα και στο εξωτερικό; Με όλο αυτό το σμήνος των λωποδυτών, τι πρέπει να κάνει μια ευνομούμενη Πολιτεία; Τι ..υπέροχη άλλωστε ανοησία, συνθέτει η φράση «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη»; Ποιόν τραπεζίτη όμως; Το σκεφτήκατε; Οι ελληνικές Τράπεζες είναι τα λεφτά των Ελλήνων μικροταμιευτών, των κρατικών ομολόγων, λίγων χιλιάδων μικρομεσαίων ελληνικών επιχειρήσεων και ελάχιστων ομίλων. Οι «μπαχαλάκηδες» λοιπόν του «δεν πληρώνω», βάλλουν εναντίον του ίδιου του ελληνικού Λαού. Αυτή είναι η αλήθεια. Η ελληνική πλουτοκρατία, όση δηλαδή απέμεινε στην Χώρα, δεν έχει τα λεφτά της στην Ελλάδα. Ας πάει, λοιπόν, και σε κανένα φροντιστήριο, ο κ. Λαφαζάνης και οι συν αυτώ, για να δουν από κοντά τι σημαίνει ελληνική Τράπεζα, και πόσα δις ευρώ έδωσαν οι έντιμοι Έλληνες από τα δανεικά των εταίρων μας για την διάσωσή τους.
Τι πληρώνουμε νομίζετε σήμερα; Το τίμημα της απέραντης νεοελληνικής ευήθειας απαίδευτων πολιτών και δημαγωγών πολιτικών πληρώνουμε. Και επειδή κάποιοι από εμάς δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν τα αυτονόητα, που κατάντησαν ζητούμενα, καλό είναι να το γράψουμε ωμά. Τα χρέη πρέπει να πληρώνονται. Χρέη δεν πρέπει να δημιουργούνται, παρά μόνον σε έκτακτες και ανθρώπινες κατανοητές ανάγκες. Και όχι για τη χυδαία κατανάλωση και την βλακώδη κοινωνική ..φιγούρα, που κατέφαγε τα τελευταία 40 χρόνια τις σάρκες της ελληνικής κοινωνίας. Ούτε το κράτος, ούτε οι Τράπεζες, ούτε κανένας άλλος μπορεί ή πρέπει να σταθεί εμπόδιο στη στοιχειωδώς ομαλή λειτουργία αυτού που απέμεινε ακόμη από την Ελληνική Οικονομία.
Ό,τι πολλές φορές συμβαίνει γύρω μας, συνθέτει απεχθείς όψεις ενός Κράτους που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκό και σύγχρονο. Με τα μυαλά στα κάγκελα και όσα ιλαροτραγικά μας περιβάλλουν, δεν πρόκειται ποτέ να πάμε μπροστά. Θα... σερνόμαστε στον αιώνα τον άπαντα. Ακόμα κι αν σήμερα μας χάριζαν οι δανειστές όλα τα λεφτά._
