Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια δύσκολη θέση καθώς αποτελεί μια από τις χειρότερες οικονομίες στην ΕΕ. Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να γινόμαστε μοιρολάτρες αλλά να παραδειγματιστούμε από παρόμοιες περιπτώσεις οικονομιών και λαών που ξεπέρασαν μόνοι τους τα προβλήματά τους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Σιγκαπούρης, μιας εκ των τεσσάρων ‘’Ασιατικών Τίγρεων’’ .
Πριν από περίπου 60 χρόνια αν λέγαμε σε έναν εμπειρογνώμονα ότι μια μικρή χώρα της Ασίας όπως η Σιγκαπούρη, θα βρίσκεται στις κορυφαίες οικονομίες του πλανήτη πιθανόν να μας θεωρούσε τρελούς. Ως ανεξάρτητο νέο κράτος αντιμετώπιζε πρόβλημα επάρκειας φυσικών πόρων, μεγάλη ανεργία, έλλειψη στέγασης και την απειλή διαφυλετικών εντάσεων. Κι όμως, μια χώρα μισή σε πληθυσμό από την Ελλάδα με έκταση μόλις 719,9 τετραγωνικά χιλιόμετρα(περίπου ίση με την Κεφαλλονιά) κατάφερε μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα να γνωρίσει μεγάλη ανάπτυξη και να γίνει ιδιαίτερα ανταγωνιστική με το ΑΕΠ της το 1960 να φτάνει τα 704,5 εκατ. ενώ το 2016 τα 297 δισ.! (Ελλάδα 194 δις).
Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό αυτή η μετατροπή της Σιγκαπούρης από Τριτοκοσμική χώρα σε αναπτυγμένη είναι ο πρώην πρωθυπουργός Λι Κουάν Γιου (1959–1990). Υπό τον Λι, η Σιγκαπούρη υποδέχτηκε το παγκόσμιο εμπόριο και τις επενδύσεις καθώς οι πολυεθνικές βρήκαν ένα φυσικό κόμβο ώστε να επεκταθούν και να αναπτυχθούν, ενώ η στρατηγική της θέση και το φυσικό της λιμάνι βοήθησαν πολύ αφού από αυτό περνά περίπου το 40% της παγκόσμιας ναυσιπλοΐας, ενώ σήμερα το διεθνές αεροδρόμιο Changi είναι από τα πιο πολυσύχναστα της Νοτιοανατολικής Ασίας και επιπλέον αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό για την αεροπορική σύνδεση Ευρώπης-Αυστραλίας.
Στον τομέα της παιδείας, η εκπαίδευση χορηγείται από το κράτος, (ωστόσο υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια που ελέγχονται από κρατική Επιτροπή) από το επίπεδο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης μέχρι και την πανεπιστημιακή. Οι επίσημες γλώσσες είναι τα Αγγλικά, Κινέζικα, Μαλαϊκά και Ταμίλ.
Η πλειοψηφία των πολιτών γνωρίζει την Αγγλική γλώσσα γεγονός που βοηθά στην προσέλκυση τουριστών. Περίπου 9,7 εκατομμύρια τουρίστες την επισκέφτηκαν το 2006, ο αριθμός αυτός αυξήθηκε σε 15,2 εκατομμύρια το 2015. Το κράτος επενδύει τους φόρους που εισπράττει από τον τουρισμό και δίνει δουλειά στους πολίτες της χώρας δημιουργώντας έτσι μια εσωτερική ροή χρήματος.
Η φορολογία βασίζεται σε έναν προοδευτικό συντελεστή που ξεκινά από το 0%, τα άτομα με εισόδημα κάτω από 22.000 δολάρια απαλλάσσονται από τη φορολογία, και συμβάλει στην προσέλκυση και στην ένταξη νέων επιχειρήσεων στην αγορά της χώρας σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου πολλές επιχειρήσεις καταφεύγουν στο εξωτερικό λόγω υψηλής φορολόγησης.
Τα εμπορικά κέντρα συνδέονται με συγκοινωνίες ώστε να προσελκύσουν περισσότερους καταναλωτές, αντίθετα με την Ελλάδα όπου έχουν γίνει αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες δημιουργίας εμπορικών κέντρων που κατέληξαν με άδεια μαγαζιά γιατί δεν υπάρχει πρόσβαση με μέσα μαζικής μεταφοράς.
Η ανεργία στη Σιγκαπούρη δεν ξεπερνά το 2,1%. (Στην Ελλάδα 20,9% σήμερα). Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του 2016 που έδωσε στη δημοσιότητα η κυβέρνηση, ο υποψήφιος εργαζόμενος χρειάζεται κατά μέσο όρο μόλις 8 εβδομάδες για να βρει τη δουλειά που θέλει!
Συγκρίνοντας την Σιγκαπούρη με την Ελλάδα θα αναγνωρίσουμε αρκετά κοινά. Η χώρα μας βρίσκεται σε μια πολύτιμη θέση στην Μεσόγειο αποτελώντας σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Ο Πειραιάς έχει ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Ευρώπης και οφείλουμε να το εκμεταλλευτούμε εμπορικά. Προκειμένου να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας πρέπει να γίνονται ευπρόσδεκτες επενδύσεις που προέρχονται από το εξωτερικό, αλλά και να δίνονται κίνητρα και διευκολύνσεις στις τοπικές επιχειρήσεις, ώστε να διατηρηθούν και να γίνουν ανταγωνιστικές στην αγορά.
Μεγάλες βιομηχανίες που πριν μερικά χρόνια παρείχαν θέσεις εργασίας στην επαρχία έχουν αποχωρήσει από τη αγορά ή έχουν μεταφερθεί στα μεγάλα αστικά κέντρα προωθώντας την αστικοποίηση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το 98% του ΑΕΠ της χώρας παράγεται στην Αττική! Έπειτα, σαν χώρα είμαστε πλούσια σε φυσικούς πόρους, που δυστυχώς δεν εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο, ενώ έχουμε την δυνατότητα να τους χρησιμοποιούμε τόσο στο εσωτερικό όσο και για εξαγωγές.
Το σημαντικότερο όμως θέμα που θα έπρεπε να προβληματίζει όλους μας και κυρίως τα πολιτικά πρόσωπα είναι η μετανάστευση των νέων στο εξωτερικό, καθώς η Ελλάδα δεν τους παρέχει ίσες ευκαιρίες στην εργασία, με αποτέλεσμα να χάνονται επιστήμονες με καινοτόμες ιδέες που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην ανάκαμψη της χώρας.
Αν, λοιπόν, μια πολύ μικρή χώρα της Ασίας με άπειρα προβλήματα τα κατάφερε, είναι ακατόρθωτο ένα ‘’success story’’ για την Ελλάδα;
* Του κ. Γιώργου Μαλισόβα
(*) Ο κ. Γιώργος Μαλισόβας είναι φοιτητής Οικονομικών Επιστημών στο ΕΚΠΑ.
