Τον οφειλόμενο σεβασμό δηλαδή και τη φροντίδα των οικείων αυτών των ηρώων, που θρηνούν τους ανθρώπους τους, την έμπρακτη αγάπη της πατρίδας στα μικρά ορφανά των νεκρών στρατιωτικών...
ΤΟΥΤΟΙ δω οι απίστευτοι τύποι όμως που μας (συγ)κυβερνούν, μάλλον ισοπέδωσαν και το πρωτόκολλο. Είναι ικανοί, τυχόν κήρυξη πολέμου να την ανακοινώσουν με... twitter! Όπως ανακοίνωσαν και τον θάνατο του πιλότου. Τους έχω ακόμα ικανούς, να αντιμετωπίσουν μια κρίση, μια εχθρική πράξη, επικοινωνώντας μέσω ...Facebook! Θα μπορούσαν επίσης να στέλνουν μέσω διαδικτύου μηνύματα στα κινητά των επιτελών του στρατεύματος, για οδηγίες πολεμικού σχεδιασμού και σχέδια ετοιμότητας. Το internet μπήκε στη ζωή μας και για τους έξυπνους, αλλά δυστυχώς ακόμα και για τους ανόητους...
ΑΥΤΑ όσον αφορά στο τυπικό μέρος της υπόθεσης. Γιατί το σκληρό μέρος μιας οικογενειακής τραγωδίας, της απώλειας του συζύγου, του πατέρα και παιδιού, δεν έχει να κάνει με τους τύπους. Δεν έχει να κάνει με τιμές, σημαίες, αγήματα, μετάλλια και επίσημες δηλώσεις και εκδηλώσεις. Έχει να κάνει με τον βουβό πόνο των συγγενών, το ασυναίσθητο εκείνης της ώρας και τη δυσκολία κατανόησης της κατάστασης και ιδιαίτερα την αγωνία των μικρών παιδιών. Έχει να κάνει με το βαθύ μαύρο περιτύλιγμα της ζωής πλέον της συζύγου και το οδυνηρό της ζωής των χαροκαμένων γονέων.
ΥΠΑΡΧΕΙ όμως και ένα άλλο μέρος του δράματος, το τελευταίο και ουσιαστικότερο, μετά από αυτό το γεγονός της ανθρώπινης απώλειας. Έχει να κάνει με το γραφειοκρατικό κομμάτι και τη σκληρή συνήθως συμπεριφορά του κράτους απέναντι στις οικογένειες των ηρώων-θυμάτων. Τις συντάξεις των συζύγων τους και τις συνθήκες συνέχισης της ζωής και της προόδου των παιδιών τους. Και στο κομμάτι αυτό η πολιτεία συνήθως τους ξεχνά. Αναγκάζει χήρες γυναίκες σε μεγάλες ηλικίες να δουλέψουν για να συνεχίσουν να ζουν την οικογένεια. Κόβει επιδόματα από τις συντάξεις θανόντων, ακόμα και βοηθήματα ανικανότητας από αναπήρους πολέμου! Δίνει ψίχουλα στις συζύγους ηρώων και παχυλούς μισθούς σε ελεεινούς συμβούλους που αρνήθηκαν να υπηρετήσουν την πατρίδα. Προσφέρει υπουργικούς θώκους σε ανθρώπους που δεν εργάστηκαν ποτέ ούτε υπηρέτησαν αξίες στη ζωή τους, ενώ αντίθετα τιμωρεί, αποστρατεύοντας σε δυναμικές ηλικίες στρατιωτικούς και στελέχη που θα μπορούσαν να εγγυηθούν με την εμπειρία τους την ανάπτυξη και την ασφάλεια της χώρας. Το χειρότερο; Για τα "εγκλήματα" αυτά δεν πληρώνει ποτέ κανείς...
Του Χρήστου Τσαντήλα
