Στ’ αυτιά μας ηχούν τα λόγια του: «Πετώ για τον παπά, το δάσκαλο, την οικογένεια, τον ψαρά, την πατρίδα...». Λόγια εξ ουρανού, λόγια εθνικής υπερηφάνειας και παρακαταθήκης...
Αυτά ήταν τα ιδανικά του και γι’ αυτά έπεσε πιστός στο καθήκον. Πέρασε κι αυτός στο Πάνθεον των Αθανάτων, αφού «για την πατρίδα ο θάνατος, θάνατος δεν είναι» δήλωνε η Ιφιγένεια!
Αυτά τα ιδανικά ήταν κάποτε ο κορμός της αγωγής των νέων και των ανθρωπιστικών σπουδών σε αντίστοιχες σχολές. Αυτά έδωσαν ήρωες, αγίους και ευεργέτες!
Συνεχής είναι η προσπάθεια του ανθρώπου για την επίτευξη του ιδανικού στόχου και αυτό του προσδίδει προσωπική ικανοποίηση, αναγνωρισιμότητα και κοινωνική καταξίωση.
Αυτά κάποτε...
Σήμερα όμως ίσως κάποιοι αμφισβητούν ή και λοιδορούν ιδέες, αρχές, αξίες και ιδανικά και πολύ εύκολα χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους που εμφορούνται από τέτοιες αρχές ως συντηρητικούς, οπισθοδρομικούς ακόμα και εθνικιστές ή σοβινιστές.
Μεγάλο το λάθος. Γιατί όταν μιαν χώρα βαφτίζει ως ιδανικά ζωής ευτελείς αξίες που ικανοποιούν μόνο το «εγώ» του πολίτη, όπως η καλοπέραση, η αναξιοκρατία, ο ακόρεστος πλουτισμός, η ισοπέδωση των πάντων, τότε έρχεται ο καιρός που όλα τα παραπάνω οδηγούν την κοινωνία σε παρακμή.
Σαν αυτή που δυστυχώς ζούμε όλοι μας και στην οποία οδηγηθήκαμε με την ψήφο μας, από ανάξιους εκφραστές θεσμών και επίορκων πολιτικών που μας διαφεντεύουν.
Υποτιμήθηκαν αρχές και αξίες μιας ζωής, συκοφαντήθηκαν τα «πρότυπα» ως τροχοπέδη στην πρόοδο και πλανόδιοι λαϊκιστές πολιτικάντηδες αφού καταπολέμησαν τα «ανθρωπιστικά» ιδεώδη και ιδανικά, την πίστη στο Θεό και τον άνθρωπο, αμαύρωσαν την αξιοπρέπειά του.
Το ήθος, η ηθική και το φιλότιμο του νεοέλληνα λαβώθηκε και αρχές όπως ο σεβασμός, η πίστη, η οικογένεια, η δικαιοσύνη, η εντιμότητα, η αγάπη, η αλληλεγγύη, η προσφορά μέχρι αυτοθυσίας, υποτιμήθηκαν.
Αυτές όμως οι αξίες είναι το «εμβόλιο» κατά της αλλοτρίωσης, της παρακμής και του πνευματικού θανάτου και χάρη σ’ αυτές η πατρίδα μας επέζησε, δοξάστηκε και καταξιώθηκε στην οικουμένη.
Στο δρόμο της προόδου μπορούμε και πάλι να επανέλθουμε. Ο Ελληνας έχει ικανότητες δημιουργίας. Είναι ευφυής, έχει έμφυτη την αξιοπρέπεια, την φιλοτιμία και τη φιλοδοξία, επιθυμεί να είναι νοικοκύρης, αλληλέγγυος και πατριώτης! Εμφυτη και η θρησκευτικότητά του.
Αυτά είναι τα «διακριτικά του» έναντι άλλων και οι αρχές του.
«Τι μας εμποδίζει και πάλι ως έθνος να δημιουργήσουμε;» έλεγε ο Ιων. Δραγούμης.
Το «χθες» συμβουλεύει. Η ζωή διδάσκει.
Πάντα επίκαιρος ο λόγος του καθηγητή και αειμνήστου Προέδρου της Δημοκρατίας Μ. Στασινόπουλου: «Οι νέοι χρειάζονται περισσότερο απ’ όλα, Ελλάδα και Χριστό, Πλάτωνα και Παύλο».
Ας μην ξεχνάμε... ο δρόμος του γυρισμού είναι πιο σύντομος Η επιλογή δική μας.
Δικό μας και το χρέος! Τι περιμένουμε;
Του Δημητρίου Νταφούλη
