Από άκρη σ' άκρη όλη η Ελλάδα σήμερα γιορτάζει τη μεγάλη επέτειο της 25ης Μαρτίου του 1821 - της ημέρας της έναρξης του μεγάλου ηρωισμού και αιματηρού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των γενναίων προγόνων μας για την αποτίναξη του βάρβαρου και καταθλιπτικού τούρκικου ζυγού. Η άγια τούτη ημέρα, η εορτή των εορτών του έθνους μας, σαν μια πολύκρουνη πηγή της δόξας μας δίνει πάλι σήμερα τα ζείδωρα νάματά της και μας αναβαπτίζει στην κολυμπήθρα της εθνικής υπερηφάνειας. Όσο κι αν κυλούν τα χρόνια, η ημέρα τούτη θα στέκεται πάντα σαν ένα φωτεινό ορόσημο, σαν ένα μαγικό αστέρι, για να μας δείχνει το δρόμο του εθνικού χρέους, να μας εμπνέει το ιδανικό της ελευθερίας και να μας θυμίζει τη διπλή μας λύτρωση από το θεσμό της σκλαβιάς της αμαρτίας. Διπλή μοναδική γιορτή γιορτάζουν οι πανέλληνες στα πέρατα του κόσμου. Το τέλος δύο δραμάτων μάς θυμίζει η μέρα αυτή. Πανανθρώπινο το ένα, εθνικό το άλλο. Χαράς ευαγγέλια για τον Χριστιανό που έλαβε το μήνυμα του Θεού για τη λύτρωσή του από το προπατορικό αμάρτημα και χαράς ευαγγέλια για τον έλληνα ραγιά, που πήρε το μήνυμα της απελευθέρωσής του από τον ανελέητο τουρκικό ζυγό. Έτσι η 25η Μαρτίου είναι μια λαμπρή μέρα της πατρίδας μας και της θρησκείας μας. Έχουν σκόλη η Παναγία και η Ελλάς μεγάλη, η μια τον κρίνο δέχεται, δάφνης κλωνάρι η άλλη, τραγουδάει ο ποιητής. Η φαντασία μας πλανιέται την ημέρα αυτή από τη μυροβόλου Ναζαρέτ ως την τρισένδοξη Αγία Λαύρα. Στην πρώτη ακούμε τον Άγγελο Γαβριήλ να ανακοινώνει στην παρθένα Μαρία το χαρμόσυνο μήνυμα της Γέννησης του Χριστού και στην δεύτερη ακούμε τα γενναία μας παλικάρια, τους σταυροφόρους αυτής της Ανάστασης της πατρίδος μας, να ορκίζονται με υψωμένα τα γυμνωμένα τους σπαθιά, ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Ελευθερία ή θάνατος. Ήταν το ξέσπασμα μιας θείας επιταγής η κραυγή αυτή που έβγαινε εκείνη τη στιγμή μέσα από τον πόνο, μέσα από την δυστυχία και το πυκνό σκοτάδι της πηκτής και μακρόχρονης σκλαβιάς.
Η Ελλάδα μας, διαβαίνοντας πάντα τα τραχιά κατσάβραχα της μοίρας, βρέθηκε πάντα στις 30 Μαΐου του 1450 κάτω από βάρβαρο τουρκικό ζυγό. Πικρή και άραχλη έγινε από τότε η ζωή στο στυφό φλοιό της ελλαδικής γης. Τα χείλια έγιναν πικρά και αγέλαστα και τα στήθη ματωμένα και βαριά από τον πόνο της σκλαβιάς. Ο λαός μας βάδιζε τα δίσεχτα εκείνα τα χρόνια τον ανηφορικό δρόμο ενός άλλου Γολγοθά, όπου σταυρωνόταν από τους δήμιούς του, Τούρκους ή λευτεριά του και η αποταμένη του ελπίδα σκοτάδι και ερήμωση απλώθηκε εκεί όπου άλλοτε ανθούσε ο πιο λαμπρός πολιτισμός. Οι περιουσίες μας ερήμωσαν, αδέλφια μας παρμένα από τους Τούρκους γίνονταν γενίτσαροι, οι εκκλησίες μας, τα σχολεία μας έγιναν τζαμιά και χιλιάδες Έλληνες πουλήθηκαν δούλοι στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Και αυτή η μαύρη ζωή του Έλληνα ραγιά κράτησε τέσσερις αιώνες. Έτσι πολλές γενεές των Ελλήνων γεννήθηκαν και πέθαναν με το όνειρο της λευτεριάς. Όλοι οι ξένοι τότε πίστεψαν ότι η Ελλάδα πέθανε οριστικά σαν έθνος. Και όμως επέζησε στην καταιγίδα της σκλαβιάς των τετρακοσίων χρόνων. Τετρακόσια τόσα χρόνια λιώναμε στην καταφρόνια και αναστάσιμες ημέρες οι ραγιάδες καρτερούσαν, λεύτερη να δουν μητέρα, σαν και πρώτα λαχταρούσαν.
Ζήτω η Ελευθερία! Ζήτω η 25η Μαρτίου!
Νικόλαος Σισκόπουλος, μέλος Α' ΚΑΠΗ
