Η Ελλάδα κινδύνευε σοβαρά. Τότε ο Σπαρτιάτης Στρατηγός Φιλοποίμην, έσπευσε να συμβουλευθεί το Μαντείο των Δελφών, για το μέλλον της Ελλάδας. Και η Πυθία του έδωσε τον εξής χρησμό: «Ασκός κλυδωνιζόμενος, μηδεπώποτε βυθιζόμενος». Δηλ. η Ιέρεια των Δελφών, παρομοίωσε την Ελλάδα με έναν φουσκωμένον ασκό. Αυτός ο ασκός όσο φουρτουνιασμένη κι αν ήταν η θάλασσα, μπορούσε να γινόταν άθυρμα των κυμάτων, να κλυδωνίζεται σε μπόρες και τρικυμίες, ποτέ όμως δεν θα βυθιζόταν.
Αν λοιπόν ρίξουμε μια ματιά στην μακραίωνα ιστορία της πατρίδας μας, θα πεισθούμε για την αλήθεια του χρησμού. Κι αν πέρασαν από τα αγιασμένα τούτα χώματα, εχθροί και άσπονδοί μας φίλοι. Στρατιές ολόκληρες. Πέρασαν οι Γότθοι και οι Άβαροι.
Ήρθαν οι άσπονδοί μας φίλοι, οι Φράγκοι οι δήθεν σύμμαχοί μας οι Σταυροφόροι, οι λήσταρχοι. Ρήμαξαν Εκκλησίες και μνημεία. Βεβήλωσαν χώρους Ιερούς. Τους καλέσαμε για βοήθεια σαν ομόθρησκοί μας κι αυτοί, έγιναν κατακτητές μας. Ρήμαξαν τα πάντα.
Ακολούθησαν οι βάρβαρες ορδές του Αττίλα. Οι Τούρκοι. 400 χρόνια απάνθρωπης κατοχής. Μετέτρεψαν το λαμπρό Βυζάντιο σε χώρα δυστυχίας. Έσβησαν τα φώτα ενός μακραίωνος πολιτισμού. Κι απλώθηκε παντού ο εξανδραποδισμός, η βία, το σκοτάδι.
Αλλά ο ασκός κατά την Πυθία, πάντα επέπλεε. Βαθιά υπέβοσκε η ελπίδα και ο πόθος για λευτεριά και ανεξαρτησία.
Ακολούθησαν οι Ενετοί. Τα παράλιά μας γέμισαν από Ενετικά πλοία και κάστρα Ενετικά που σώζονται ακόμα και σήμερα.
Μας τίμησαν και οι Γερμανοί, Ναζί. Οι λουστραρισμένοι της Ευρώπης. Οι ατσαλάκωτοι με τη βρώμικη ψυχή. Δεν άφησαν τίποτα όρθιο, στην πατρίδα μας. Δημόσια Ταμεία, Μουσεία του Πολιτισμού μας. Ρήμαξαν τα πάντα κι έφυγαν όλοι στον αγύριστο. Άφησαν μόνο πίσω τους ν` απλώνεται μια εφιαλτική ανάμνηση αίματος και ντροπής.
Τελειώσαμε; Όχι δα! Τέσσερα χρόνια ακόμα καταστροφικά με το ανόητο εγχείρημα του συν. Ζαχαριάδη, με το βλακώδες αλληλοφάγωμα. Γεφύρια να γκρεμίζονται από ελληνικά χέρια. Χωριά να ερημώνονται. Αδέλφια να αλληλοσκοτώνονται. Μαύρη κακοριζικιά. Παρηγοριά κι ελπίδα μας, μέσα σε τούτη την ανεμοζάλη στάθηκε η Εθνική μας αντίδραση. Με ανδραγαθήματα και έργα κλέους και τιμής. Δόξα του Έθνους. Η δόξα του Αλβανικού έπους και η υπέρτατη αξία της Εθνικής Αντίστασης κατά των Ιταλών και Γερμανών.
Ο ασκός κλυδωνίζεται, αλλά δεν βυθίζεται. Κι ακόμα και τώρα που η Πατρίδα μας παραπαίει, με χρεωκοπίες και Μνημόνια.
Όλα τούτα μας οδηγούν στη σκέψη, πως σωθήκαμε από τόσες και τόσες μπόρες. Και το φυτίλι της Εθνικής επιβίωσης, άσβεστο μας παραστέκει. Ελπίζουμε πως δεν είναι ένα φωτάκι στο βάθος του τούνελ, αλλά το άπλετο φως της ανόρθωσης.
Για να γίνει όμως τούτο μια πραγματικότητα, πρέπει να κρατηθούμε μακριά από απαισιοδοξία και απελπισία. Το αίσθημα μακριά από κάθε παραίτηση, από κάθε προσπάθεια. Όσο μπορούμε όρθιοι και μαχητές.
Το Πολιτικό μας σύστημα, και η κομματίλα των κομμάτων απέδειξαν ανικανότητα. Διαφθορά και ιδιοτέλεια. Χρόνια προβλήματα εκκρεμούν, για πολλά χρόνια. Προβλήματα που παραλύουν τη χώρα μας. Πώς τόσες φορές το Ελληνικό κύτταρο έλαμψε δραστικά; Έτσι και τώρα. Οργάνωση και δράση χρειάζεται με μπροστάρηδες ανθρώπους με ήθος, πίστη και οράματα. Με σοβαρή πνευματική ηγεσία και δρώσα Εκκλησία.
Και προπαντός με αιτήματα, άμεσων μεταρρυθμίσεων. Μείωση των Βουλευτών σε 200. Κάτω τα χέρια των πολιτικών από τις ένοπλες Δυνάμεις και την Αστυνομία. Να μείνει ελεύθερη η Δικαιοσύνη στο έργο της. Ο λαός προσδοκά το δίκαιο απ` αυτή. Να καταργηθεί η παραγραφή κάθε αδικήματος κατά του Δημοσίου. Να ληφθεί μέριμνα για την ασφάλεια των πολιτών και για την πάταξη των χουλιγκάνων, παρακρατικών συμμοριών, ψυχανώμαλων ατόμων, που τρομοκρατούν την πολιτεία. Και κυρίως να ανορθώσουν την διαλυμένη Παιδεία.
Και θα δούμε τότε, πως ο κλυδωνιζόμενος ασκός, ο «ουδεπώποτε βυθιζόμενος», θα πλέει σε πελάγη γαλήνης και ευτυχίας για την πατρίδα μας.
* Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
