Δεν ήταν μια ακόμη επιχείρηση «δημοσίων σχέσεων» από τις πολλές που λαμβάνουν χώρα στην πόλη. Ήταν κάτι παραπάνω: η Λάρισα θέλησε – αντιπροσωπευτικά- να δείξει την εκτίμηση προς το πρόσωπο του δεσπότη της.
Ήταν αναμφίβολα μια τιμή που ο Ιγνάτιος άξιζε. Όχι μόνο για το συγγραφικό του πόνημα, με το οποίο απέδειξε μια ακόμη πτυχή της προσωπικότητάς του, αλλά για το εν γένει ποιμαντικό του έργο.Ένα έργο που μετρά κιόλας είκοσι τέσσερα χρόνια ζωής… Εδώ είναι να λες «πώς περνούν τα χρόνια...».
Γυρίζω πίσω… Κάπου στα 1994… Με έναν ακόμη συνάδελφο που καλύπτουμε το «εκκλησιαστικό ρεπορτάζ» γινόμαστε από τους πρώτους που συναντάμε και γνωρίζουμε τον Ιγνάτιο. Έχει μόλις εκλεγεί από την Ιερά Σύνοδο «Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου», αλλά δεν είναι διόλου εύκολο να εμφανιστεί στην πόλη την οποία προορίστηκε να ποιμάνει. Τα πνεύματα είναι οξυμένα, ο Θεολόγος είναι ακόμη εν ζωή και οι οπαδοί του δεν αποδέχονται την τοποθέτηση άλλου μητροπολίτη. Μοιραία, ο Ιγνάτιος – που... εκών - άκων επιλέχτηκε ως «τρίτη λύση»–έμπλεξε σε μια περιπέτεια που ενδεχομένως ούτε ο ίδιος είχε φανταστεί, ούτε και επιδιώξει. Αλλά, έτσι είναι η ζωή… Σε φορτώνει κάθε τόσο με σταυρούς, ανοίγει μπροστά σου Γολγοθάδες. Και σε καλεί να τους διαβείς.
-Πώς τον έκοψες τον καινούργιο; με ρώτησε, θυμάμαι, τότε ο συνάδελφος του «Ημερήσιου Κήρυκα», με τον οποίο είχαμε πρώτοι συναντήσει κρυφά, σε κάποιο σπίτι της Λάρισας, τον νιόφερτο ποιμενάρχη προκειμένου αυτός να κάνει τις πρώτες δηλώσεις του προς τον Τύπο και να απευθυνθεί στο πλήρωμα της τοπικής Εκκλησίας.
- Τι να σου πω… Δεν το κόβω να μένει…
Συμφώνησε με την άποψή μου ο συνάδελφος. Στην... εμπόλεμη ζώνη της Εκκλησίας της Λάρισας δεν στάθηκε ο... Δημήτριος Μπεκιάρης (ο αρχικώς εκλεγείς), που ήταν δυναμικός, νέος, τσαμπουκαλεμένος και με γνώση του λαρισαϊκού εκκλησιαστικού τοπίου. Θα στεκόταν αυτός ο μειλίχιος άνθρωπος, ο «μικρός το δέμας», με τη χαμηλόφωνη εκφορά λόγου, που σχεδόν... ντρεπόταν να σε κοιτάξει στα μάτια; Σαν δύσκολο…
Αλλά, εδώ είναι που λένε πως «τα φαινόμενα απατούν»… Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, αποδεικνύεται ότι αυτός ο χαμηλών τόνων ιερέας που είχαμε πρωτοαντικρίσει σε...κρησφύγετο, έγινε ένας από τους μακροβιότερους ιεράρχες στη μητροπολιτική έδρα της Λάρισας, έχοντας καταφέρει να πιάσει -στην κυριολεξία- τον ταύρο απ’ τα κέρατα, να τον ηρεμήσει και στη συνέχεια να τον εξημερώσει… Ίσως να μίλησε μέσα του η αρβανίτικη ράτσα του παπά από τη Σαλαμίνα. Ράτσα πολύ σκληρή, πολύ ανθεκτική στα κακοτράχαλα μονοπάτια.
Είναι ασφαλώς άδικο –στα όρια του ασεβούς- να επιχειρήσει κανείς την αξιολόγηση του πολυετούς έργου του μητροπολίτη Ιγνατίου μέσα σε ένα μικρό σημείωμα. Αυτό, ας το αναλάβουν πιο ειδικοί, οι μελλοντικοί μελετητές των εκκλησιαστικών μας πραγμάτων. Εκείνο όμως που οφείλει να του αναγνωρίσει κάθε καλόπιστος παρατηρητής, είναι η πραότητα, η σύνεση και – κυρίως αυτό!- η ιώβεια υπομονή με την οποία διοίκησε τη δύσκολη Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου, επαναφέροντας το καράβι με τα θρυμματισμένα κατάρτια σε λιμάνια απάνεμα.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Κι αν έφαγε κυνηγητό, χρόνια ολόκληρα, αυτός ο άνθρωπος... Κι αν του έχουν γράψει και δεν του έχουν γράψει για «πράματα και θάματα» σε περιθωριακά έντυπα που κυκλοφορούν κατά καιρούς… Κι αν έχει ακούσει και δεν έχει ακούσει κουβέντες και κατηγόριες... Δύσκολο να «αγιάσεις» στον τόπο σου. Βγάζεις άκρη με ένα κοινό που είναι επιρρεπές στην κριτική, το κουτσομπολιό και τον κακό τον λόγο; Μέσα σε μια πορεία είκοσι τεσσάρων χρόνων πολλά γίνονται, πολλά λέγονται και θέλει πραγματικά κότσια για να επιβιώσεις.
Ο Ιγνάτιος επιβίωσε. Και όχι μόνον αυτό. Μπορεί σήμερα να σεμνύνεται ότι υπήρξε ο ποιμένας που έκανε τη συμφιλίωση των αντιμαχόμενων μερίδων πράξη. Υποχωρητικός όπου χρειάστηκε, ανυποχώρητος αλλού, με την πραότητα και τη σεμνότητά του πέτυχε να καταλαγιάσει τα πνεύματα, να συμβάλει σε έναν μεγάλο συμβιβασμό που ήταν αναγκαίος ώστε να επανέλθει η τοπική Εκκλησία σε ήρεμα νερά. Και ταυτόχρονα ανέπτυξε μια έντονη πνευματική κίνηση στην πόλη σε θρησκευτικό – εννοείται – επίπεδο. Ξέρω πάρα πολύ κόσμο, κόσμο βασανισμένο, όχι από ένδεια, αλλά από ψυχικό πόνο, που βρίσκει διέξοδο μέσα από τις δραστηριότητες της Μητρόπολης. Γυναίκες ηλικιωμένες, άνδρες μοναχικοί, αλλά και νεότερες γενιές έχουν συσπειρωθεί γύρω από τη Μητρόπολη και βρίσκουν στήριξη αλλά και ασχολία. Πότε βοηθώντας το φιλανθρωπικό έργο, πότε παρακολουθώντας θείες λειτουργίες, πότε παρακολουθώντας μια πλούσια γκάμα εκδηλώσεων, πότε μετέχοντας σε προσκυνηματικές εκδρομές. Μην το θεωρείς δεδομένο αυτό. Δεν συμβαίνει παντού. Ζήσαμε εποχές στη Λάρισα με δεσποτάδες «εξαφανισμένους» στην Αθήνα, όπου επιδίδονταν σε δημόσιες σχέσεις στην Αρχιεπισκοπή, και με την τοπική Εκκλησία αφημένη στην τύχη της.
Ο Ιγνάτιος σήμερα φαντάζει –και είναι - στη Λάρισα ένας πυλώνας διοικητικής και συστημικής σταθερότητας. Από έναν μητροπολίτη , -ας είμαστε ειλικρινείς- δεν περιμένεις να είναι καλά και σώνει ο ... «Άγιος». Ο μητροπολίτης ασκεί διοίκηση. Και η διοίκηση είναι σκληρό πράγμα. Σε φέρνει πολλές φορές σε δύσκολη θέση. Θα λάβεις αποφάσεις και δυσάρεστες και άδικες ενδεχομένως. Ένα σωρό σκοπιμότητες θα χρειαστεί να διευθετήσεις. Ένα σωρό λεπτά ζητήματα να χειριστείς, ένας σωρό ανθρώπους και τις ανάγκες τους να ικανοποιήσεις. Πραγματικά, στεγνώνεις την ψυχή σου για να διοικήσεις. Το θέμα όμως είναι - στην τελική σούμα- να εξακολουθείς να παραμένεις άνθρωπος. Και το ποίμνιο που διοικείς να αναγνωρίζει ότι –παρά τα αναπόφευκτα λάθη που όλοι κάνουμε – αξίζεις εν τέλει τον σεβασμό του. Να αναγνωρίζει ότι, «ναι, αυτός ο άνθρωπος κάτι έχει ακόμη να μου πει», και μόνο με την παρουσία του στους καιρούς αυτούς του ζόφου και της απελπισίας. Και ο μητροπολίτης Ιγνάτιος, μέσα από τα κηρύγματά του, αλλά και από τα κατά καιρούς γραφτά του, απέδειξε ότι έχει ακόμη να πει πολλά. Με τον λόγο του έχει να γαληνέψει ψυχές, έχει να παρηγορήσει τους ταλαιπωρημένους της ζωής, όλους αυτούς που κακόπεσαν σε ατραπούς δυστυχίας και οδύνης. Ο Θεός ας του χαρίζει δύναμη και υγεία…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
