Στις 4/10/2009 είχε εκλεγεί το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση με υποσχέσεις αύξησης των μισθών στα όρια του πληθωρισμού. Μέσα Οκτωβρίου η νέα Κυβέρνηση ανακοινώνει στο ECOFIN το μέχρι τότε διαπιστωθέν έλλειμα στο 12.5% του ΑΕΠ. Παρά ταύτα το ΠΑΣΟΚ χορηγεί επίδομα αλληλεγγύης 650 εκατ. ευρώ, και λίγο μετά – καθώς υπήρξε αδήριτη ανάγκη – ανακοινώνει τα πρώτα σοβαρά μέτρα αναχαίτησης της κατάρρευσης(2) . Μη κατανοητά “σκαμπανευάσματα”.
Η Κυβέρνηση Καραμανλή από τα τέλη του 2007 αγνόησε και περιφρόνησε τον Κώστα Σημίτη. Ο τελευταίος μιλώντας το φθινόπωρο το ’07 στη Βουλή για τον προϋπολογισμό του ’08 προειδοποίησε, ότι σε περίπτωση δυσκολιών δανεισμού η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεωρώντας πως εξαπατήθηκε από την Κυβέρνηση (ενν. από τα αναληθή στατ. στοιχ. της τότε Κρατικής Σ.Υ.), θα υποδείξει άμεση προσφυγή στο ΔΝΤ. Αντιδρώντας ο κ. Αλογοσκούφης χαρακτήρισε τις δηλώσεις “κινδυνολογίες”, και ο τότε πρωθυπουργός ότι “είναι υποβολιμαίες, ανεύθυνες και επικίνδυνες”. Μετά το 2009 εσιώπησε(3) .
Όταν ήλθε προς ψήφιση το πρώτο Μνημόνιο, η νέα Κυβέρνηση έπρεπε να ζητήσει υπερψήφιση από 180 βουλευτές. Αυτό αποδείχθηκε καθοριστικό λάθος. Άλλη λύση πάντως εκτός από την προσφυγή στην ΕΕ και το ΔΝΤ δεν υπήρχε. Η μεταγενέστερη άποψη Τσίπρα ότι η χώρα θα έμενε στην Ευρωζώνη χωρίς Μνημόνια, είχε πάρει πολύ νωρίς την απάντηση του Σόιμπλε: “Άκου Αλέξη, εάν κατέβεις στις εκλογές με τέτοια ατζέντα, καλύτερα να τις χάσεις, γιατί δεν θα μπορέσεις να κρατήσεις τις υποσχέσεις σου.” Ο Σόιμπλε δεν ήταν προφητικός. Απλώς ρεαλιστής. Συχνά ακούγονται ανοησίες του τύπου ότι “ο Παπανδρέου μάς έδεσε με τα Μνημόνια”, ότι όσοι ψήφισαν το Μνημόνιο ήταν “γερμανοτσολιάδες”, ότι οι δανειστές ήταν “τοκογλύφοι” κ.α. Αυτές και πολλές άλλες ανεύθυνες διακηρύξεις, που άκριτα αποδέχθηκε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, υπήρξαν αιτία πολιτικών και οικονομικών δεινών. Ανάλογες δημαγωγικές κορώνες συνθέτουν τη δημαγωγία του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Σ’ αυτή τη δημαγωγία αρέσκονται ηθικά αδύναμοι πολιτικοί και οικονομικά αναλφάβητοι πολίτες.
Η αντιμνημονιακή ρητορική αποκτά πρόσθετο θλιβερό πρόσημο, όταν προέρχεται από υπαίτιους οικονομικων καταστροφών και όταν πηγάζει από νοητικές υστερήσεις.
Μετά το πρώτο Μνημόνιο, στα τέλη της άνοιξης του 2010, η Ελλάδα έπρεπε να έχει οδηγό την πιστή τήρηση των συμφωνηθέντων, επειδή σχεδόν το 80% των ρυθμίσεων περιέγραφαν αυτονόητες καταστάσεις αναγκαίων για κάθε χώρα μεταρρυθμίσεων. Δυστυχώς η εγχώρια τάξη, μην αντέχοντας να ενταχθεί στο μεταρρυθμιστικό κάδρο, τορπίλιζε και τορπιλίζει καθημερινά τις σημαντικές και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις (άνοιγμα επαγγελμάτων, αξιολογήσεις, κινητικότητα, αποκρατικοποιήσεις, αντισυντεχνιακές ρυθμίσεις, κατώτατα επίπεδα αμοιβών κ.α.) προσπαθεί με εξοντωτική φορολογία να δημιουργήσει πλεονάσματα δια μέσου της άγριας και άδικης υπερφορολόγησης όλων των παραγωγικών Ελλήνων.
Η πλειοψηφία των πολιτών δεν αντέχει τις μεταρρυθμίσεις. Δεν θέλει μικρό και αποτελεσματικό Κράτος, κατάργηση των 250 τουλάχιστον άχρηστων Οργανισμών, την εξάλειψη της υπαλληλικής και της λοιπής εγγενούς διαφθοράς. Οι Έλληνες δεν μπορούν να κάνουν χωρίς τον πελετειασμό, συντεχνιασμό, καθώς και τη νοοτροπιακή μεταμόρφωσή τους. Δεν είναι τυχαίο ότι το σύνολο των Ευρωπαϊκών θεσμών θεωρούν τη Χώρα μας και τους πολίτες της, ότι βρίσκονται σε κατάσταση μη κανονικότητας. Απόδειξη αυτού είναι ότι για αντιπολιτευτικούς καθαρά λόγους και εναντίον του εθνικού συμφέροντος όλο το ελληνικό αντιπολιτευτικό σύστημα με ..ζαππειακές διακηρύξεις (που σ’ένα χρόνο ξεχάστηκαν) και κοινωνικές αναστατώσεις, αντιστάθηκε στο απολύτως αναγκαίο βήμα για τη σωτηρία της Χώρας.
Για τα παραπάνω έχουν γραφεί αρκετά σε προηγούμενα άρθρα. Εδώ απλά επισημαίνω το αυτονόητο, ότι οι Έλληνες εμφανιζόμαστε πολλές φορές κατώτεροι των περιστάσεων, αμνήμονες, ανιστόριτοι, άκριτοι και ανεπίδεκτοι συμμόρφωσης στην κανονικότητα. Όταν λ.χ. ο ..υπερήφανος ελληναράς βλέπει κλήση της τροχαίας στο αυτοκίνητό του, το πρώτο που σκέφτεται είναι τι θα κάνει για να “σβήσει” η παράβαση. Δυστυχώς και συνήθως βρίσκει τον κατάλληλο τρόπο. Η δεύτερη σκέψη του είναι, να μην πληρώσει. Ο επαγγελματίας κάτοχος άδειας λεωφορείου, φορτηγού ή ταξί πιέζει αφόρητα – και δυστυχώς το πετυχαίνει – να κρατήσει το μονοπωλιακό προνόμιο. Εκατοντάδες διατάξεις υπάρχουν που κατοχυρώνουν ελάχιστες αμοιβές για ανύπαρκτες ή και αστείες από επιστημονική άποψη παροχές υπηρεσιών. Για όλα αυτά προβλέπουν τα Μνημόνια, και δυστυχώς τίποτα δεν έχει γίνει μέχρι τώρα.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες γίνονται χειροκροτητές άσχετων δημαγωγών, ακόμα και αστείων ανθρώπων (βλ. περίπτωση Σώρρα), ή φορέων ιδεοληπτικών διακηρύξεων. Αυτά τα κοινωνικά φαινόμενα αναδείχθηκαν δραματικά στην τωρινή κοινωνική, κατά πρώτο λόγο και οικονομική κρίση που έπληξαν τη Χώρα. Ιδού λοιπόν τα ελάχιστα δείγματα:
- Η Ελλάδα από εμφανιζόμενο έλλειμμα 103% του ΑΕΠ το 2007, εμφανίζει σήμερα έλλειμμα ύψους 177% του ακαθάριστου προϊόντος της. Τέτοια πρόοδος …μόνο στην Ελλάδα μπορούσε να υπάρξει.
- Η διαπραγμάτευση του 1ου εξαμήνου του ’15 αύξησε το ελληνικό χρέος κατά 85 – 109 δισ. ευρώ και απομάκρυνση κεφαλαίων 150 δισ. ευρώ από το τραπεζικό σύστημα. Κανένας δεν εμπιστεύεται σήμερα τις ελληνικές τράπεζες.
- Καμία συστημική Τράπεζα δεν ανήκει σήμερα σε ελληνικά κεφάλαια, ενώ η κεφαλαιακή τους αξία έχει κατεδαφιστεί. Ο μέσος όρος καθόδου της αξίας μετοχών των ελληνικών τραπεζών έχει υπερβεί το 1.500%.
- Το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 21% και η αδυναμία μεταρρυθμίσεων οδήγησε στην φορολογική εξόντωση της μεσαίας τάξης. Σήμερα 4,3 εκατ. πολίτες οφείλουν στο Κράτος 9,2 δισ. ευρώ, και κάθε μήνα προστίθενται στο χρέος 1 δισ. Τον τελευταίο χρόνο η καταναλωτική δαπάνη μειώθηκε κατά 2,7 δισ. ευρώ.
- Η Ελλάδα με το 4ο στην ουσία μνημόνιο τέθηκε σε επιτροπεία 100 χρόνων.
Εδώ εξαντλείται ο επιτρεπόμενος χώρος ενός άρθρου. Ραντεβού την Τρίτη.
1: Αμητός: η σοδειά
2. Τα πρώτα μέτρα μείωσης δαπανών ανακοινώθηκαν στις 9/2/2010 και ήταν: Πάγωμα μισθών, περικοπές επιδομάτων, υπερωριών και οδοιπορικών. Στις 3/8/2010 μειώθηκαν δώρα Πάσχα, Χριστουγέννων και άδειας και αυξήθηκε κατά 1% ο ΦΠΑ.
3. Στις 3/5/2010 η Ελλάδα ζήτησε 80 δισ. δολλάρια από τις 15 Χώρες του Euro και 30 δις από το ΔΝΤ για να πληρώσει ληξ. δόσεις. Την αίτηση συνόδευαν 3 μνημόνια. Α. της οικονομικής συνεργασίας και χρηματ. Πολιτικής, Β. τεχν μνημ. συννενόησης (ΤΜΣ), Γ. Μνημ. Υπηρεσιών Οικ. Επιτροπής (ΣΟΠ). Στις 8/5/10 εγκρίθηκαν οι τρεις συμβάσεις από ΕΕ και ΔΝΤ. Το σύνολό τους ονομάζουμε Μνημόνιο.
Γράφει ο Όμηρος
