Ο λόγος; Προφανής. Αρκεί, γι’ αυτό, να ρίξει κανείς μία ιστορική ματιά, στα όσα διαδραματίστηκαν πριν μερικές δεκαετίες στην πρώην Σοβιετική Ένωση αλλά και στον τόπο μας κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, και να δει, πώς συμπεριφέρθηκε το κομμουνιστικό σύστημα στις θρησκείες και προπάντων στην ορθοδοξία και το χριστιανισμό γενικότερα. Τη συμπεριφορά αυτή την τροφοδοτούσε, άλλωστε, η αντίληψή του ότι η θρησκεία και ο χριστιανισμός, προπάντων, αποτελεί το όπιο του λαού, που με το κήρυγμα της ανοχής και αγάπης προς τον πλησίον κοιμίζει και αποδυναμώνει την ταξική συνείδηση, οπότε στέκεται εμπόδιο στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και για αυτό πολεμάται.
Εν τούτοις, υπήρχαν και υπάρχουν στη σημερινή Ελλάδα και αρκετοί κομμουνιστές βαπτισμένοι και συνειδητοί χριστιανοί και, μάλιστα, κάποιοι από αυτούς, χωρίς τυμπανοκρουσίες, πολύ πιο συνειδητοποιημένοι από κάποιους πιστούς, που πίνουν νερό στο όνομα της Ορθοδοξίας και το ομολογούν δημοσίως κάνοντας μεγάλους σταυρούς. Η δύναμη της παράδοσης, βλέπετε, το ελεύθερο πνεύμα και η ταύτιση Χριστιανισμού και Ελληνισμού, που έρχεται από τα βάθη των αιώνων, είναι τόσο ζωντανή και τόσο δυνατή, ώστε κάτι τέτοιο να μην αποκλείεται και να μη δημιουργεί απορίες.
Απορία, ωστόσο, δημιουργεί κάτι άλλο. Αν, από αυτά που ξέρουμε και βλέπουμε, συγκρίνει κανείς τη βιοθεωρία του χριστιανισμού με αυτή του κομμουνισμού, θα διακρίνει αρκετά κοινά στοιχεία μεταξύ τους. Ο εμπνευστής, άλλωστε, και θεωρητικός του κομμουνισμού, ο Μαρξ, για να δομήσει το οικοδόμημά του, δανείστηκε, ως γνωστόν, εκτός των άλλων και αρκετά στοιχεία από το χριστιανικό τρόπο ζωής. Ποια είναι αυτά; Πέραν της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας των ανθρώπων μεταξύ τους, που πρεσβεύουν, στο στόχαστρο και των δύο θεωριών είναι οι κεφαλαιοκράτες και πλούσιοι, όταν αυτοί ζουν, αποκλειστικά και μόνο, για να σωρεύουν στις τράπεζες και στις αποθήκες τους όλα τα αγαθά του κόσμου εκμεταλλευόμενοι τον ιδρώτα συνανθρώπων τους, χωρίς να νοιάζονται για το αδύναμο και φτωχό, που βρίσκεται δίπλα τους. Είναι, άλλωστε, γνωστή από τη μία μεριά, η ρήση του Ευαγγελίου για τον άφρονα πλούσιο αλλά και η απάντηση του Χριστού στον νεαρό, όταν τον ρώτησε, τί πρέπει να κάνει για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, καθώς επίσης και τί πρεσβεύει, απ’ την άλλη, ο κομμουνισμός για το κεφάλαιο και τον πλούτο γενικότερα, για το ποιός πρέπει να τον κατέχει και πώς να τον διαθέτει.
Οι περίφημες αγάπες, επίσης, των πρωτοχριστιανικών χρόνων και τα κοινά συσσίτια, που συναντάμε στα χρόνια της προσπάθειας για επικράτηση και εδραίωση του χριστιανισμού, καθώς και οι κοινοκτημοσύνη στα κοινόβια μοναστήρια αποτέλεσαν, ενδεχομένως, τη βάση και το πρότυπο, πάνω στο οποίο θεμελίωσε ο κομμουνισμός την κοινωνική του πολιτική και όχι μόνο.
Αλλά και η προτροπή του Χριστού σ’ αυτόν, που είχε δύο χιτώνες, να δώσει τον έναν σ’ αυτόν, που δεν έχει, δείχνει το κοινό ενδιαφέρον, που έχει και ο χριστιανισμός και ο κομμουνισμός για τους απλούς και αδυνάτους, με την εξής, όμως, διαφορά. Ο μεν πρώτος δίνει περιθώρια επιλογής, προτάσσοντας το «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν», οπότε μιλάμε για προσωπική ευθύνη του ατόμου για τις επιλογές του, που το καθιστά υπεύθυνο για τις πράξεις του, ενώ ο δεύτερος χρησιμοποιεί τη μέθοδο του καταναγκασμού των πάντων και, εάν δεν συμμορφώνομαι, αντιμετωπίζω τις συνέπειες, οπότε η επιλογή και η ατομική ελευθερία πάνε περίπατο. Εν τούτοις, δεν παύει και για τους δύο κέντρο του ενδιαφέροντός τους να είναι το ίδιο, δηλαδή ο άνθρωπος.
Αφού, λοιπόν, υπάρχουν τόσα κοινά στοιχεία μεταξύ κομμουνισμού και χριστιανισμού• αφού η υλιστική θεώρηση των πραγμάτων δεν ικανοποιεί, πλήρως, κάποιους απ’ τους οπαδούς του κομμουνισμού μεταξύ των οποίων και πρωτοκλασάτα στελέχη, με αποτέλεσμα να ασπάζονται το χριστιανισμό, προκειμένου να παίρνουν απαντήσεις στις μεταφυσικές αναζητήσεις τους, λειτουργώντας, όμως ως κρυπτοχριστιανοί• αφού ο υπαρκτός σοσιαλισμός με τη μέχρι τώρα τακτική του όχι μόνο δεν κατάφερε να εδραιωθεί στις χώρες, που επικράτησε, αλλά απεναντίας είδαμε την κατάρρευσή του, τίθεται, αβίαστα, το ερώτημα. Γιατί το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, ειδικά, συνεχίζει την πορεία του αρκούμενο στις αμφιλεγόμενες δάφνες του παρελθόντος και λειτουργεί χωρίς να αναθεωρεί κάποιες, έστω από τις πραγματικές θέσεις του και συγκεκριμένα αυτές, που έχουν να κάνουν με τη στάση απέναντι στην Ορθοδοξία, τη στιγμή που, όπως προανέφερα, τα κοινά στοιχεία μαζί της είναι πολλά, η ευτυχία απούσα, τα υπαρξιακά ερωτήματα βασανιστικά και ο θάνατος αναπόφευκτος για όλους μας;
Και για να μην παρεξηγηθώ, σπεύδω προκαταβολικά να πω• τα ερωτήματα αυτά υποβάλλονται καλοπροαίρετα χωρίς καμία αντιπολιτευτική διάθεση και πάντα στα πλαίσια του πολιτικού στοχασμού ενός σκεπτόμενου πολίτη και του δικαιώματος ελεύθερης έκφρασης, που εξασφαλίζει το δημοκρατικό μας πολίτευμα, οπότε κάθε απάντηση ευπρόσδεκτη. Άλλωστε, κανένα από τα υπάρχοντα κοινοβουλευτικά κόμματα δεν είναι νερό για λειτουργιά και, όταν ψηφίζουμε, επιλέγουμε, κατά την άποψή μου, το λιγότερο κακό απ’ αυτά, που ζητούν την ψήφο μας.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
