Η περίφραξη των γραμμών είναι ένα κατ΄ αρχάς σωστό και ενδεδειγμένο πρώτο βήμα για την αποτροπή των ευαίσθητων, ως προς τους συγκεκριμένους κινδύνους, ομάδων του πληθυσμού.
Αλλά, αν θεωρηθεί ότι αυτό είναι το ουσιαστικό μέτρο για το ζήτημα που συζητάμε, τότε πρόκειται για μεγάλη παρανόηση και λάθος. Διότι τότε μιλάμε μάλλον για κατοικίδια και όχι για ανθρώπους. Αν στοχεύουμε σε ανθρώπους, και μάλιστα σε εφήβους, και μάλιστα σε ζωηρούς εφήβους (γιατί αυτή είναι η ευαίσθητη ομάδα του πληθυσμού ως προς τους συγκεκριμένους κινδύνους, όπως έχει δείξει η εμπειρία και άλλων χωρών), τότε δεν αρκεί ένας φράκτης για να τους αποτρέψει από το να φτάσουν στα σημεία που θέλουν.
Το ουσιαστικό μέτρο που θα τους αποτρέψει είναι η ενημέρωσή τους και η κατανόηση από τη μεριά τους, των κινδύνων που ελλοχεύουν στις εγκαταστάσεις του ΟΣΕ. Οι έφηβοι είναι ικανοί να κατανοήσουν τους κινδύνους (και όχι μόνο ν΄ αποφασίσουν για το μελλοντικό τους επάγγελμα), αλλά πρέπει να τους μιλήσουν γι’ αυτούς, οι κατάλληλοι άνθρωποι, με τον κατάλληλο τρόπο. Αυτοί είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τους. Αυτοί γνωρίζουν επίσης και μπορούν να εστιάσουν την προσοχή τους, στην πιο ευαίσθητη ομάδα των παιδιών.
Για την υλοποίηση ενός τέτοιου μέτρου, δεν αρκεί η πρωτοβουλία των καθηγητών ενός σχολείου. Η παρέμβαση πρέπει να είναι θεσμική, να αφορά όλα τα σχολεία (ο έφηβος που σκοτώθηκε στο Μεζούρλο, έμενε στα Ταμπάκικα, από ό,τι έμαθα), και να επαναλαμβάνεται σε τακτά διαστήματα. Να γίνεται δηλαδή πρώτα ενημέρωση των καθηγητών από τον ΟΣΕ, και μετά αυτοί να μιλάνε στα παιδιά.
Για μια τέτοια θεσμική διαδικασία, πρέπει να υπάρξει παρέμβαση κεντρικά (από το Υπουργείο Παιδείας), γιατί απ’ ό,τι γνωρίζω, σε κάποια σχολεία κάποιοι "αρμόδιοι" παρεμπόδισαν μέλη της επιτροπής του ΟΣΕ, να μοιράσουν ενημερωτικά φυλλάδια σ΄ αυτά, την εποχή της έναρξης της ηλεκτροκίνησης.
Γιώργος Παπανικολάου
