Την άρπαξαν οι απανταχού άνθρωποι της γης και την έκαναν μια καραμέλα που πιπιλίζεται και τελειωμό δεν έχει. Αναθάρρησαν οι αδικημένοι του κόσμου, όρθωσαν το κορμί τους και τόλμησαν να κοιτάξουν στα μάτια τους ... καθαρόαιμους.
Βγήκαν και κάποιοι ...σοφοί στο βήμα, έκαναν πολύωρες διαλέξεις, πλημμύρισαν οι αίθουσες από ενθουσιώδεις και αγάπη για το συνάνθρωπο, που μπορεί να είναι, Γύφτος, Πόντιος, Αλβανός, Βλάχος, Σαρακατσάνος, μαύρος, κίτρινος, κουλός, τυφλός και πάει λέγοντας.
Έγραψαν κορυφαίοι δημοσιογράφοι, - απ` αυτούς που νομίζουν πως θα αλλάξουν τον κόσμο, - άρθρα ατελείωτα για το θέμα, νομίζοντας πως ρίχνουν το σπόρο κι όπου να ‘ναι θα βλαστήσει και θα θεριέψει και θα κατακλύσει τις καρδιές όλων, το φυτό που λέγεται ισότητα κι αγάπη και συναδελφοσύνη, ανθρωπιά κι έχει και μερικά ονόματα ακόμα.
Αυτός ο σπόρος όμως συνάνθρωποι, έπεσε στην επιφάνεια και εκεί έμεινε. Έκανε ένα αδύνατο βλαστάρι, χωρίς ρίζες, που όταν βρίσκονται κάποιοι υποστηρικτές του αντι- ρατσισμού και το ποτίσουν ζωηρεύει κι όταν το ξεχνάνε μαραίνεται.
Δυστυχώς ο ρατσισμός είναι χαραγμένος με ανεξίτηλο μελάνι «μέσα μας». Η νοοτροπία είναι ζυμωμένη με τη σάρκα μας, κυλάει μέσα στο αίμα μας. Και πάλι δυστυχώς πρέπει να περάσουν αιώνες ίσως για να απαλλαγούμε απ’ αυτή τη σκουριά. Στα λόγια όλοι είμαστε καλοί. «Τι άσπρος, τι μαύρος, τι γύφτος ... λέμε με ευκολία, όλοι είμαστε άνθρωποι».Όταν δεν το πιστεύεις αυτό, δε πείθεις κανέναν. Και δεν το πιστεύουμε αλίμονο.
Οι... καθαρόαιμοι, έχουν βάλει ένα συρματόπλεγμα νοερό γύρω απ’ τη φυλή τους. Κι αν τολμήσουν να το περάσουν οι... παρακατιανοί, κομματιάζουν τις σάρκες τους. Κάποιο ονειροπόλο αγόρι, ερωτεύτηκε παράφορα ένα μελαψό κορίτσι βλέπετε ο έρωτας, ρίχνει το βέλος του και δεν κοιτάζει φυλή και ράτσα. Ερωτεύτηκε λοιπόν πολύ, κάπου στην Αμερική. Δειλά - δειλά, το ανακοίνωσε πρώτα στη μάνα του όταν τη συνάντησε, ότι σκόπευε να παντρευτεί μ’ εκείνο το κορίτσι.Εκείνη η μάνα, η ένθερμη ... αντιρατσίστρια, η λόγια, η υπεράνω όλων αυτών, κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό.
«Κατάλαβα, είπε το παιδί. Όλα ήταν λόγια λοιπόν!» Ναι ήταν λόγια συνάνθρωποι, μόνο λόγια. Θα μου πείτε. Κάθε βήμα προόδου, από μια ιδέα ξεκινάει, γίνεται λόγος και ύστερα πράξη. Τον αντιρατσισμό όμως βρε παιδιά δεν τον βλέπω να ...περπατάει. Έχει κολλήσει εκεί, στα λόγια.
«Έχω Αλβανούς στη δούλεψή μου, ε, αυτοί δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, οι δικοί μας θέλουν να είναι αφεντικά». Έτσι λένε κάποιοι. Δηλαδή, τους βάζουμε μπροστά και δουλεύουν με σκυμμένο το κεφάλι, όπως τους μαύρους στην εποχή της δουλείας.
Έτσι μας έβαζαν μπροστά κι εμάς, πριν από μερικά χρόνια, που έφευγαν τα τραίνα φορτωμένα νιάτα απ τους σταθμούς και ξεφόρτωναν στη Γερμανία. Δουλειές που δεν καταδέχονταν οι Γερμανοί να τις κάνουν, τις έκαναν οι Έλληνες.
Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλα αυτά και τότε και τώρα;
Τον πρώτο δουλέμπορο της Αμερικής, κάπου το διάβασα. Ήταν ένας Ιησουίτης κληρικός που πήγε στην Αφρική και φόρτωσε ένα καράβι μελανόδερμους που δούλευαν σκληρά στις φυτείες των Ισπανών κατακτητών και τους έφερε «λέει» στη χώρα του, να ...ξεκουράσει τους Αμερικανούς εργάτες. Λες και οι μαύροι, δεν ήταν από σάρκα και αίμα. Γυρίσαμε πολύ πίσω, αλλά δε βλέπω να άλλαξε και τίποτα από τότε.
Δυστυχώς, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, ώσπου να φθάσουμε στο σημείο, να βλέπουμε έναν άνθρωπο και να τον σεβόμαστε, γιατί είναι «άνθρωπος». Είναι η εικόνα και η ομοίωση Του Θεού, όχι γιατί είναι συμπατριώτης και επιστήμονας και πλούσιος κι έχει κύρος τόσο, που δίνει και στις ... κότες.
Θα έρθει λέτε ποτέ αυτή η εποχή; Μπορεί, ποιος ξέρει! Αν ο καθένας από μας ξεριζώσει από μέσα του σιγά - σιγά τον περιβόητο ρατσισμό. Με βαρύγδουπες ομιλίες, με βαρυσήμαντα άρθρα, με λόγια του αέρα, δε γίνονται αυτά.
Της Καλλίτσας Γκουράβα Δικτά
* Η Καλλίτσα Γκουράβα Δικτά είναι λογοτέχνις-συγγραφέας
