Οι προσφορές αυτές των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων έφθαναν στον καθένα μας, μέσω της έντυπης KOL ηλεκτρονικής διαφήμισης. Αλλά και μέσω της τηλεφωνικής επικοινωνίας. Με την κλήση κάποιας κυρίας-υπαλλήλου της τράπεζας-η οποία με τον γνωστό «γλυκύτατο» και «ελκυστικό» τρόπο παραπλανούσε τα υποψήφια θύματα. Αυτούς που στο βωμό της αχαλίνωτης επιθυμίας πρόδιδαν την ελευθερία τους. Αυτή που χανότανε από τη στιγμή που ο ανυποψίαστος πολίτης έμπαινε στις δαγκάνες της τραπεζικής εκμετάλλευσης.
Η όλη συμπεριφορά μας στα αγαθά του σύγχρονου υλισμού διακατεχότανε από το «σύνδρομο του μικρού παιδιού μπροστά στη γεμάτη βιτρίνα». Η ψυχή μας τα ήθελε όλα. Και τα χείλη μας: τα δικά μας, της συζύγου μας, των παιδιών μας διαρκώς ψιθύριζαν: Αφού μπορούμε, γιατί να μην τα αποκτήσουμε; Γιατί να μην τα απολαύσουμε; Πώς όμως; Με δανεικά. Και μετά η απογοήτευση. Η αδυναμία αποπληρωμής του υπέρογκου χρέους. Σήμερα: οι πλειστηριασμοί και οι πτωχεύσεις. Λίγο πριν, ο δωρεάν παρηγορητικός λόγος - δίκην συμβουλής - του οικονομικού συμβούλου κάποιου καναλιού. Για να γίνουν όλα, όπως πρέπει. Με την σφραγίδα και τη σύμφωνη γνώμη των ειδικών. Για να μην έχουμε τύψεις συνειδήσεως, ότι δεν τηρήσαμε τις απαραίτητες διαδικασίες πλήρους αποδείξεως της υλικής μας καταστροφής.
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές, ότι η ακαταμάχητη ροπή μας προς την υλιστική χλιδή είναι αυτή που μας οδήγησε στη βαθιά δυστυχία μας. Γιατί η ευτυχία που μας έταζε ήταν ψεύτικη. Αφού δεν την έχουμε ακόμα και όταν τα έχουμε όλα. Άλλωστε έχουμε την οδυνηρή επίγνωση ότι: «η απληστία δεν κορέννυται ούτε στον παράδεισο». Άρα η φαινομενική ευτυχία μας κράτησε πολύ λίγο. Τόσο όσο χρειάσθηκε για να έλθει η δυστυχία μας. Αυτή που εκδηλώθηκε με την ατομική, εθνική και διεθνή κρίση.
Αυτή ακριβώς η κρίση πρέπει να μας οδηγήσει στην υιοθέτηση μιας άλλης στάσης απέναντι στον ψεύτικο υλιστικό ευδαιμονισμό. Μιας άλλης φιλοσοφίας που αλλάζει τις προτεραιότητες. Που βάζει μαζί με τις αξίες της εργασίας και της οικονομίας, ως βασική αξία και την ποιότητα ζωής. Τα περιβαλλοντικά ζητήματα που αναβαθμίζουν αυτήν. Σε αντίθεση με τις ακραίες υλιστικές απόψεις που έχουν ως στόχο την απόκτηση όλο και μεγαλύτερου εισοδήματος. Όλο και περισσότερων υλικών αγαθών. Βάζοντας τον άνθρωπο σε δευτερεύουσα μοίρα. Πολύ υποτιμημένο έναντι του χρήματος.
Πιστεύω ότι αυτήν την θέση πρέπει ν' ακολουθήσουμε και να ενδυναμώσουμε. Την θέση της ποιοτικής αναβάθμισης της ζωής. Όχι μόνον στο πρακτικό, αλλά κυρίως στο πνευματικό της σκέλος. Στις ιδέες, στην παιδεία και στις προϋποθέσεις εκείνες που θα κάνουν τον τόπο μας πιο όμορφο και τον πλανήτη μας πιο ειρηνικό. Για να ζήσει ο άνθρωπος περισσότερο ήρεμος. Μακριά από πρακτικές οικονομικής δουλείας και καταστροφής. Που δυστυχώς κληρονομήθηκαν στις νέες γενιές. Οι οποίες κυνηγημένες απ' το κακό και τ' άδικο αυτό παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς.
Απ' αυτήν την βουλιμία της υλιστικής απόλαυσης που μας κατέστρεψε, πρέπει να αποκοπούμε οριστικά. Δραστηριοποιούμενοι προς την κατεύθυνση της υγιούς ανάπτυξης. Η οποία αναβαθμίζει τη ζωή και βάζει τον άνθρωπο εκεί που του αρμόζει. Στην πρώτη προτεραιότητα. Κάνοντάς τον ευτυχισμένο κι" απαλλαγμένο από παράλογες υλιστικές απαιτήσεις. Οι οποίες οδηγούν σε διαπροσωπικές ρήξεις, πολεμικές συρράξεις και οικολογικές καταστροφές.
Ένας τέτοιος άνθρωπος απαλλαγμένος από τον υπέρμετρο καταναλωτισμό θα είναι πραγματικά ελεύθερος. Μακριά από πλειστηριασμούς και πτωχεύσεις. Και θα αισθάνεται κυρίαρχος όλων των αγαθών της φύσης. Που δωρεάν του έδωσε ο δημιουργός του σύμπαντος. Γιατί η γη όπως γράφει ο Μαχάτμα Γκάντι, «παράγει αρκετά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του ανθρώπου, όχι όμως την απληστία του. Από την απληστία εκπορεύονται όλα τα κακά».
Αυτήν την απληστία θα πρέπει να χτυπήσουμε βαθιά στη ρίζα της. Για να απαλλαγούμε από τις αχαλίνωτες επιθυμίες μας, που μας οδήγησαν στη σημερινή κρίση. Στη μεγάλη δυστυχία μας. Που βιώνουμε ακόμα και δεν γνωρίζουμε πότε και πού θα τελειώσει.
Του Κων/νου Τσιρονίκου
