Όλες οι αλλαγές στην εκπαίδευση είχαν και έχουν ως στόχο τη μείωση του αριθμού των εκπαιδευτικών, αδιαφορώντας για την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης.
Το ποσοστό των δαπανών για την Παιδεία βαίνει μειούμενο τα τελευταία χρόνια. Η αύξηση των δαπανών θα διασφάλιζε σύγχρονες υποδομές, εκσυγχρονισμό αναλυτικών προγραμμάτων και βιβλίων, καθώς και προγραμμάτων σπουδών, υψηλού επιπέδου εκπαιδευτικούς και προπάντων στήριξη της δημόσιας Δωρεάν παρεχόμενης Εκπαίδευσης ως ανταπόδοση της φορολόγησης του Έλληνα πολίτη.
Σήμερα η μείωση των δαπανών για την παιδεία συνεπάγεται τη συρρίκνωση των Πολιτικών Αντισταθμιστικής Αγωγής ( Ολοήμερο Σχολείο, Τάξεις Υποδοχής, Τμήματα Ένταξης, Ενισχυτική Διδασκαλία, αυξημένη αναλογία μαθητών ανά εκπαιδευτικό) και γενικότερα της ποιότητας της εκπαίδευσης.
Οι πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου παιδείας έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν με την αγωνία και το μέλλον των νέων εκπαιδευτικών. Οι υποσχέσεις για μόνιμους διορισμούς παραμένουν γράμμα κενό, τη στιγμή που τα τελευταία επτά χρόνια έχουμε πάνω από 13.000 συνταξιοδοτήσεις και μόλις 272 διορισμούς.
Με την εφαρμογή του Ενιαίου Τύπου Ολοήμερου Σχολείου τα Ολοήμερα τμήματα μετατράπηκαν σε παιδοφυλακτήρια. Καταργήθηκε ο υπεύθυνος δάσκαλος του Ολοήμερου Προγράμματος και το Ολοήμερο Πρόγραμμα του Νηπιαγωγείου μετονομάζεται σε προαιρετικό Ολοήμερο Πρόγραμμα
Κάθε χρόνο, χωρίς ίχνος σεβασμού, εξαγγέλλεται η επέκταση της υποχρεωτικότητας της προσχολικής αγωγής, που αποτελεί και πάγιο αίτημα της εκπαιδευτικής κοινότητας, για ένα επιπλέον έτος χωρίς να γίνεται καμία αναφορά για τις ανάγκες σε προσωπικό, κτηριακές παρεμβάσεις, υλικοτεχνική υποδομή που πρέπει να συνοδεύουν το σχεδιασμό ενός τέτοιου εγχειρήματος που στοχεύει στην εισαγωγή χιλιάδων παιδιών πρώτης νηπιακής ηλικίας που μένουν εκτός των δομών της δημόσιας εκπαίδευσης.
Η Ειδική Αγωγή βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια στο περιθώριο και οι δομές της υποστελεχώνονται και υποβαθμίζονται διαρκώς.
Η ελληνική οικογένεια που δοκιμάζεται από τη βαθιά οικονομική, αξιακή και κοινωνική κρίση, θέλει το παιδί της να μετέχει μιας ποιοτικής δημόσιας εκπαίδευσης. Το δημόσιο σχολείο αποτελεί τον βασικό πυλώνα του εκπαιδευτικού μας συστήματος και την μοναδική ελπίδα για την έξοδο από την κρίση.
Με τα επικοινωνιακά σλόγκαν «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ», «ΣΧΟΛΕΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ» στόχος είναι να δημιουργηθεί μια εικονική πραγματικότητα, που δυστυχώς όμως δεν αλλάζει την κατάσταση στο σχολείο.
Του Δημήτριου Παπαποστόλου
* Ο Δημήτριος Παπαποστόλου είναι πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε.Λάρισας «Κων/νος Κούμας».
