τέτοιο βαθμό, ώστε να παίζουν τον ρόλο του κομπάρσου, οι δε ιδέες τους έπαυσαν να συγκινούν και να γοητεύουν τα πλήθη.
Εξαίρεση αποτελεί η λαϊκή δεξιά, η οποία στο διάβα του χρόνου άλλαξε, μεν, αρκετά ονόματα(Εθνικός Συναγερμός, Λαϊκό Κόμμα, Ε.Ρ.Ε, Νέα Δημοκρατία) και πολλούς αρχηγούς, αλλά οι ιδέες της παραμένουν ίδιες και σταθερές, αποτελεί σημείο αναφοράς και αντιπαραθέσεων και παίζει, συνεχώς, πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας υιοθετώντας πολιτικές και ανοίγοντας δρόμους επωφελείς για τη χώρα.
Βεβαίως, επειδή και αυτής οι αρχηγοί και τα ηγετικά της στελέχη είναι άνθρωποι με αδυναμίες και ελαττώματα, όσα χρόνια βρίσκεται στο προσκήνιο, διέπραξε και λάθη ή δεν τόλμησε να κάνει πράγματα, που μπορούσε να κάνει, είτε γιατί φοβούνταν το πολιτικό κόστος, αφού η εκάστοτε αντιπολίτευση ήταν ιδιαίτερα σκληρή μαζί της, είτε γιατί υπήρξαν και στελέχη της κατώτερα των περιστάσεων, που την εξέθεταν με τα καμώματά τους. Εν τούτοις, όλα αυτά δεν κατάφεραν να αλλοιώσουν τη φυσιογνωμία της, ν’ ανακόψουν την πορεία της και να τη στείλουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με αποτέλεσμα το βασικό πολιτικό της σασί να παραμένει σε γενικές γραμμές το ίδιο, ενώ η λαϊκή της βάση, άλλοτε μειούμενη και άλλοτε αυξανόμενη, όπως συμβαίνει και σήμερα, να παραμένει κι αυτή ισχυρή.
Στο ιδεολογικό της υπόβαθρο σημαντική θέση κατέχουν, ως γνωστό, η πίστη στην ελευθερία και στη δημοκρατία, η φιλοπατρία, ο σεβασμός στον θεσμό της οικογένειας, η αγαστή συνεργασία με την Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία και η αναγνώριση του έργου και της προσφοράς της, αλλά με ανοχή στα άλλα θρησκευτικά δόγματα, μια που το Σύνταγμα της χώρας, δημιούργημα δικό της, ως επί το πλείστον, θεωρεί μεν τον χριστιανισμό επικρατούσα θρησκεία, απαγορεύει, όμως, τον προσηλυτισμό των πολιτών. Και επειδή υιοθετεί τους κανόνες του οικονομικού φιλελευθερισμού και πιστεύει στην ιδιωτική πρωτοβουλία, την οποία θεωρεί μοχλό ανάπτυξης για τη χώρα, γιατί μπορεί να παράγει πλούτο και να δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, προωθεί την αξιολόγηση των εργαζομένων σ’ όλα τα επίπεδα, υιοθετεί και προβάλλει την αριστεία και τον ανταγωνισμό των πολιτών μεταξύ τους χωρίς να ξεχνά, όμως, τους αναξιοπαθούντες, γι’ αυτό και λαϊκή δεξιά.
Δεν θα έλεγα τα ίδια για τις επιδόσεις της στην αξιοκρατία, γιατί υπηρέτησε κι αυτή, κατά καιρούς, την ημετεροκρατία και την προώθηση των δικών της παιδιών αντιγράφοντας, χωρίς μάλιστα επιτυχία, τις συμπεριφορές άλλων κομμάτων και δεν αντιστάθηκε, όσο θα έπρεπε, στη φαυλότητα και στη φοροδιαφυγή, που πλήττουν βάναυσα τη χώρα από συστάσεως νεοελληνικού κράτους. Άλλωστε, μπορεί οι κομματικές κλαδικές να ήταν εφεύρημα άλλου κόμματος, ο τοπικός κομματάρχης, όμως, που έλυνε και έδενε, κάποτε επί χρόνια, ήταν δικό της δημιούργημα.
Για όλα τα παραπάνω κατατάσσεται στην ομάδα των συντηρητικών κομμάτων. Έχοντας, όμως, σήμερα στα δεξιά της κόμματα σαν αυτά των ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής, αποκλίνει προς το κέντρο∙ γι’ αυτό και υιοθετεί και ενσωματώνει, κατά καιρούς, στο ιδεολογικό της οπλοστάσιο προοδευτικές και εκσυγχρονιστικές ιδέες, που θα ζήλευαν ακόμη και τα λεγόμενα προοδευτικά κόμματα. Παρότι, μάλιστα, οι πολιτικοί της αντίπαλοι, για λόγους σκοπιμότητας προπάντων, της καταμαρτυρούν πολλά, αυτή η παράταξη με την πολιτική της και τις επιλογές της, παρά τα λάθη και τις αδυναμίες της, χάραξε δρόμους και δημιούργησε την πολιτική βάση και τις ράγες, πάνω στις οποίες κινείται η σημερινή Ελλάδα.
Είναι, άλλωστε, αυτή, που καθιέρωσε έγκαιρα το δόγμα του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και συμπαρέσυρε και τα άλλα κόμματα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, προς την ίδια κατεύθυνση παρά τις εκ διαμέτρου, κατά καιρούς, αντίθετες δημόσιες τοποθετήσεις τους. Είναι αυτή, που αποκατέστησε και μάλιστα αναίμακτα τη Δημοκρατία στον τόπο μας μετά την πτώση της δικτατορίας∙ αυτή που, βρισκόμενη στην εξουσία, διοργάνωσε το δημοψήφισμα, που μετέτρεψε το πολίτευμά μας από Βασιλευόμενη σε Προεδρευόμενη Δημοκρατία∙ αυτή που χάρισε τους βασικούς άξονες του Συντάγματός μας, πάνω στους οποίους στηρίχθηκαν οι κατά καιρούς τροποποιήσεις του∙ αυτή που μόνη της σήκωσε το βάρος των προσπαθειών, πλήρωσε το λαϊκισμό των άλλων κομμάτων και οδήγησε τη χώρα στην αγκαλιά της Ευρώπης, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αναγκάζοντας με την επιμονή της να ακολουθήσουν την πολιτική της αυτή και τα άλλα κόμματα. Είναι αυτή, τέλος, που όρθωσε το ανάστημά της πληρώνοντας, όπως και οι αντίπαλοί της, βαρύ τίμημα και αντιστάθηκε στην προσπάθεια της αριστεράς να καταστεί η χώρα δορυφόρος της Σοβιετικής Ένωσης και να γλυτώσει από τον ολοκληρωτικό κρατισμό και την κολλεκτιβοποίησή της, που κατέρρευσαν, όπως γνωρίζουμε, ως χάρτινος πύργος, εκεί όπου εφαρμόστηκαν. Σήμερα, μάλιστα, βλέπουμε έναν αριστερό, κατά τα άλλα, Πρωθυπουργό, να κακοαντιγράφει την πολιτική της και να την ανταγωνίζεται, επί ματαίω και χωρίς ντροπή, με όπλα βγαλμένα από τη δική της φαρέτρα, προκειμένου αυτός να επιβιώσει πολιτικά.
Να, λοιπόν, γιατί η λαϊκή δεξιά και οι ιδέες αντέχουν, στον χρόνο ∙ να, γιατί η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων της δεν την εγκαταλείπει και θα την ξαναδούμε, σύντομα πιστεύω, να παίρνει ξανά στα χέρια της τα ηνία της χώρας ακολουθώντας τους δρόμους, που η ίδια άνοιξε στο παρελθόν, και με λιγότερα λάθη.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
