Από τότε που η Μαργαρίτα η Θάτσερ, ο Φρανσουά ο Μιτεράν, οι Χέλμουτ Σμιτ και Κολ, ο δικός μας ο Αντρέ και κάτι άλλες δευτεράντζες δήλωσαν συνταξιούχοι, δηλαδή πήγαν σπίτι τους, φόρεσαν ρόμπα και παντούφλες, την άραξαν μπροστά στο τζάκι, και το ‘ριξαν στο… τσάι, η Γηραιά μας Ήπειρος δεν ξαναγνώρισε, λέμε, «μεγάλους» πολιτικούς.
Βέβαια, δεν ξέρω πώς ακριβώς το εννοούμε αυτό το «μεγάλος» εδώ στο Ελλάντα. Για πολύ κόσμο π.χ. εδώ, «Μεγάλος» ήταν ο Αντρέας. Πολύ Μεγάλος για την ακρίβεια… «Μαζί σου Αντρέα να φάει ο κόσμος κρέας». Και… έφαγε, έφαγε, έφαγε…! Έστω και με δανεικά, έστω κι αν άλλοι πλήρωναν τον λογαριασμό, ο «Μεγάλος» σου εξασφάλισε μια ζωή μεραγκλαντάν! Διόρισε το σύμπαν στο δημόσιο, έδωσε χρήμα, αυξήσεις, επιδοτήσεις, και να οι μίζες, και να τα «δωράκια», μπέικα. Τραβούσε και κάνα δυο τσαμπουκάδες στο εξωτερικό, μια με τα Τουρκάκια, μια με τους Ευρωπαίους για να βγάλει κάνα κονδύλι παραπάνω, οπότε… «ε-σέ-να θέλουμεεεεεε- ε-σέ-να θέλουμεεεε» από κάτω ο λαός. «Μεγάλος» ήταν θα μου πεις κι ο Μητσοτάκαρος αλλά εκείνος δεν… έδινε, μονάχα έκοβε, οπότε αυτομάτως τον υποβιβάσαμε σε… μικρό, μισητό, «Δρακουμέλ» και λοιπά απαξιωτικά που επιδαψιλεύει ο λαός στους… δυσάρεστους, τους οποίους δικαιώνει και λέει λόγια καλά μόνο αφού αυτοί τα… «τεζάρουν» (οπότε δεν υπάρχει ο κίνδυνος να ξαναπαίξουν ρόλο).
Για τον Έλληνα λοιπόν, «Μεγάλος ηγέτης» είναι αυτός που μπαίνει μπροστά και καθαρίζει. Αυτός που «πλερώ», ρε παιδάκι μου, πώς το λένε; Μεγάλη ας πούμε θα ήταν η Μέρκελ, εάν έλεγε:
-Ρε μαγκίτες εκεί στο Ελλάντα τι πάθατε; Ξοκείλατε; Πόσο είναι η ζημιά; 300 δισ. χρωστάτε; Σιγά τα ωά… Τσακώστε μια πεντακοσαρού να τα βολέψετε, κι αμέτε στο καλό. Κι άμα ξεμείνετε πάλι εδώ είμαστε εμείς… Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη βρε μπαγάσηδες…
Έτσι λύνουν τα ζητήματα οι «Μεγάλοι». Με… «πολιτική απόφαση» που λέει και ο Τσίπρας (όπως και όλοι οι προγενέστεροι του άλλωστε, διότι εδώ μιλάμε για… «Σχολή»). Τι «Μεγάλος» είσαι άμα δεν είσαι «λαρτζ» αλλά συμπεριφέρεσαι σαν… λογιστής, όλα «χαρτί και μολύβι». Τι μεγάλη είσαι «μαντάμ Μέρκελ», άμα κάθεσαι και μου απασχολείσαι με Μνημόνια και μου βάζεις ανάμεσα στα προπαιτούμενα ακόμη και τι ποσότητα από χαρτί τουαλέτας θα αγοράζω στο δημόσιο, για να σφουγγίζονται τα στρογγυλεμένα οπίσθια των υπαλλήλων; Τι να κάνουμε δηλαδή; Να βάλουμε περιορισμό και στο… χέσιμο; Για σε παρακαλώ… Για σε παρακαλώ…
Η Μέρκελ όμως επανεκλέχτηκε χτες για τέταρτη συνεχή φορά. Παρά την παροδική άνοδο της ακροδεξιάς οι Γερμανοί την εμπιστεύτηκαν ξανά. Μπορεί να μην είναι «Μεγάλη» (κατά τα δικά μας μέτρα και σταθμά), αλλά φαίνεται πως στη Γερμανία το λογιστιλίκι το σηκώνουν. Η μαντάμ, πριν δώδεκα τόσα χρόνια, όταν πρωτοεκλέχτηκε, έκατσε κάτω με τον αρχιλογιστή Σόιμπλε και του είπε: Βόλφγκανγκ, το μαγαζί δεν βγαίνει. Οκ, αδέρφια μας οι ανατολικογερμανοί, δεν λέω, αλλά πολύ… «φύρα» αδερφάκι μου, μετάνιωσα που τους πήραμε κι ας είμαι κι εγώ μια από δαύτους, που μεγάλωσα υμνώντας τον πατερούλη Στάλιν, τον θείο Χόνεκερ και τρώγοντας πατάτα βραστή από τα συσσίτια της ΚΟΒας της γειτονιάς μου.
Μολύβι και χαρτί, βγήκε ο λογαριασμός της ένταξης της Ανατολικής Γερμανίας και η μαντάμ τους έβαλε όλους να πληρώσουν. Για μια δεκαετία και βάλε είχε παγώσει τους μισθούς, οι Γερμανοί στριμώχτηκαν, αλλά δεν βγήκαν να κλάψουν σαν κι εμάς που είμαστε αισθηματίες άνθρωποι, «πω πω τι πάθαμε!» και «κλάψε με μάνα μ’ κλάψε με απόψε πάω στο μνήμα…».
Προχωρώντας με γενναία βήματα η Μέρκελ πέρασε σκληρές μεταρρυθμίσεις στη χώρα της. Απέλυσε όσους περίσσευαν, έβαλε να δουλεύουν οι άλλοι περισσότερο και έτσι, μόλις οι επιχειρήσεις άρχισαν να παίρνουν τα πάνω τους ξανάδωσαν δουλειές στον κόσμο. Αδιανόητα πράγματα για έναν «Μεγάλο», διότι οι «Μεγάλοι» ως γνωστόν δεν απολύουν μόνο διορίζουν και διαρκώς μειώνουν τις ώρες εργασίας.
Μ’ αυτά και άλλα πολλά η «μαντάμ» πέτυχε να σου κάνει τη Γερμανία από μια χώρα αδιάφορη οικονομικά και πολιτικά, την πρώτη… μούρη της Ευρώπης. Διότι, ό,τι και να λες, «στον κόσμο τον σημερινό αυτό το ξέρουν όλοι, η δύναμη στον άνθρωπο είναι το πορτοφόλι». (Σπύρος Ζαγοραίος). Τυχαία την ψηφίζουν και την ξαναψηφίζουν οι Γερμανοί; Εεε; Τι λες;
Η Μέρκελ βγαίνει και ξαναβγαίνει για δεκαέξι πλέον χρόνια γιατί είναι ένας ειλικρινής άνθρωπος –όσο ειλικρινής μπορεί να είναι ένας πολιτικός βέβαια. Γιατί δουλεύει πρώτη αυτή. Είναι σεμνή και δεν προκαλεί. Δεν είναι πολιτικός ελληνικού τύπου π.χ. που νογάει την εξουσία ως λάφυρο και δικαιωματική απόλαυση. Όπως οι περισσότεροι πολιτικοί του προτεσταντικού ευρωπαϊκού Βορρά δεν διανοείται να πάρει το Προεδρικό λίαρ τζετ και να πάει μας πούμε στην Κούβα, έτσι, για ένα καπρίτσιο, ή την Τζάγκουαρ για ψώνια στο Λονδίνο (Καμμένος), και όσα ανάλογα –και πολύ περισσότερα- έκαναν οι επί χρόνια πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Διάβαζα λ.χ. ότι ο σύζυγος της Μέρκελ, -σπάνια εμφανίζεται δημοσίως- δούλευε κανονικότατα ως καθηγητής Χημείας, και για να συνοδεύσει τη Μέρκελ στο εξωτερικό δεν ανέβαινε στο Προεδρικό αεροσκάφος, αλλά ταξίδευε οικονομική θέση σαν απλός επιβάτης. Το έκανε από νοοτροπία. Αν το έκανε ποτέ αυτό Έλληνας πολιτικός, θα έβαζε τα ΜΜΕ να το γράφουν κάνα μήνα για να εμπεδώσουμε πόσο… απλός, σεμνός και ταπεινός άνθρωπος είναι.
Η Μέρκελ μένει σε ένα «μονίμως ακατάστατο»-όπως λέει- διαμέρισμα, πάει διακοπές ολίγων ημερών σε γερμανικά χωριά που δεν είναι πολυτελέστερα από το… Λιβάδι Ελασσόνας ας πούμε, ντύνεται με σακάκια… βιοτεχνίας που παραγγέλλει μαζικά γιατί βαριέται να πάει για ψώνια (κάτσε σύγκρινε Ελληνίδες πολιτικούς που κάτι Οίκους όπως ο «Γκούτσι» και ο «Λουί Βουιτόν» τους έχουν χτίσει). Πάει μόνη της στο μανάβικο της γειτονιάς να αγοράσει πατάτες και ντομάτες, μαγειρεύει κάνα σνίτσελ να φάει και ο δόλιος ο καθηγητής Χημείας, και φτιάχνει ωραίες μηλόπιτες. Όλα αυτά δεν μας τα είπαν προεκλογικά οι διαφημιστές της για να της φτιάξουν το προφίλ. Είναι γνωστά από χρόνια και είναι μια πραγματικότητα που γνωρίζουν οι Γερμανοί.
Εδώ στο Ελλάντα βέβαια τη βρίζουμε. Κατάρα στη λαδέμπορα! Και ποιος άλλωστε αγαπάει τον… δανειστή του όταν έρχεται η ώρα να ζητήσει πίσω τα δανεικά; Ποιος αγάπησε ποτέ τον… Δήμο Σταρένιο;
Η Μέρκελ για μας τους Έλληνες δεν είναι «Μεγάλη» πολιτικός. Αλλά ειλικρινά, πόσο θα θέλαμε όλοι να βρεθεί κι εδώ μια Γερμαναρού, πείσμων και δυναμική, να ξαναπιάσει το τιμόνι και να φέρει ξανά στο λιμάνι το πλοίο που τόσα χρόνια βολοδέρνει; Θεέ μου μεγαλοδύναμε, αρκετούς «Μεγάλους» μας έστειλες για κυβερνήτες. Μήπως γίνεται να μας στείλεις και μια… «μικρή»;
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
