Οι μισοί σχεδόν από αυτούς επιστήμονες με μεταπτυχιακά και διδακτορικά. Αυτοί οι νέοι μετανάστες «πήραν των ομματιών τους», για να έχουν έναν αξιοπρεπή βίο. Επειδή την επιβίωση την έβρισκαν κι εδώ τροφοδοτούμενοι από τις πενιχρές συντάξεις γονιών και παππούδων, και κάποιοι από αιματηρές οικονομίες, που έχουν πλέον εξαϋλωθεί. Ωστόσο η «ελπίδα που έρχεται» (κατά την προεκλογική αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ) ήρθε στ’ αλήθεια για τους πιονέρους (;!) της νέας τάξης.
Υποτίθεται, πως έφτασε στον τόπο ο νέος εκλεκτός. Κλέβω τη λέξη από τον ομώνυμο τίτλο μυθιστορήματος του Νίκου Νικολάου. Έφθασε, λοιπόν, η αθώα των κριμάτων Αριστερά. Αυτή που μάτωσε, έπαθε, πήγε στα ξερονήσια, βασανίστηκε στα κελιά της Μπουμπουλίνας και του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Η αριστερά, που αγωνιστές της πήγαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα, και που το αίμα της έβαψε για 40 περίπου χρόνια (‘36-‘74) τοίχους φυλακών και ξερολιθιές των τόπων του μαρτυρίου. Αυτή η Αριστερά θυματοποιήθηκε ολοκληρωτικά στην μεταπολεμική και μεταχουντική Ελλάδα. Αλλά: Όλες οι ηγεσίες του κόμματος στα πέτρινα χρόνια του εμφυλίου, της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου και στη διάρκεια της χούντας (εκτός εξαιρέσεων) έκαναν την αντίστασή τους αρχικά από τη Μόσχα, το Βουκουρέστι ή τη Βουδαπέστη και στη χούντα από το Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο κι άλλες πρωτεύουσες του Δυτικού Κόσμου. Στη διάρκεια του πολέμου, στον εμφύλιο και στη δεκαετία του ΄50 διωγμένοι άνθρωποι, αγνοί ιδεαλιστές και ιδεολόγοι, και αθώα παιδιά ήταν εκείνοι, που στο όνομα της ιδεολογίας τους, της αποφυγής των διωγμών , και για χάρη του πατερούλη Στάλιν και του σοβιετικού ονείρου σακατεύτηκαν και εξορίστηκαν. Η μη «εθνικόφρων» Ελλάς, που κάθε άλλο παρά κομμουνιστές την αποτελούσαν, ήταν η Xώρα των κοινωνικών φρονημάτων, των αποκλεισμών, των απαγορεύσεων, και προπάντων του οικονομικού αφανισμού. Ο τόπος είχε κοινωνικά διαμελιστεί μέχρι και το 1974. Ο τόπος ξαναβρήκε τον εαυτό του ως ενιαίο σώμα το 1974. Ο Καραμανλής έκλεισε τα ξερονήσια. Κανένας δεν κινδύνευε πλέον, να φυλακιστεί για κοινωνικά φρονήματα. Αποκαταστάθηκε το Σύνταγμα και νομιμοποιήθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα δηλώνοντας σεβασμό στους κανόνες του. Όλοι οι βουλευτές του, που εκλέχτηκαν στις μεταχουντικές εκλογές, ορκίστηκαν στη συνείδησή τους τον σεβασμό στους κανόνες της αστικής δημοκρατίας.
Τα πολιτικά εγκλήματα του εμφυλίου έγιναν και από τις δύο πλευρές. Τα θύματά τους ήταν οι απλοί άνθρωποι. Αυτοί που πίστεψαν στον κομμουνιστικό παράδεισο. Αυτοί που δεν ήξεραν για τις σταλινικές εκκαθαρίσεις ή για τις μαζικές εκτοπίσεις εκατομμυρίων ανθρώπων στην ΕΣΣΔ. Δεν έμαθαν ποτέ για την εξαφάνιση από τον Στάλιν όλων των μελών του πολιτικού γραφείου του κομμουνιστικού κόμματος και όλης της κομμουνιστικής ηγεσίας, της πνευματικής ιντελιγκέντσιας και ολόκληρης σχεδόν της ηγεσίας του κομμουνιστικού στρατεύματος.
Τι ακριβώς ήταν οι δίκες της Μόσχας; Ήταν η παρωδία εκατοντάδων δικών με χιλιάδες κατηγορουμένους από τα πλέον επιφανή μέλη και στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος. Επρόκειτο για «στημένη» εκκαθάριση από το 1934 έως το 1937 όλων εκείνων, που υποτίθεται επιβουλεύονταν το καθεστώς. Στην ουσία ήταν η εκκαθάριση όλων των πραγματικών ή υποτιθέμενων αντισταλινικών από τον Στάλιν και τον Μπέρια. Με την απειλή εξόντωσης των οικογενειών τους οι κατηγορούμενοι ‘’ομολογούσαν’’ στις δίκες, που έγιναν στη Μόσχα και αλλού ανύπαρκτα εγκλήματα κατασκοπίας και προδοσίας, για να σώσουν τις οικογένειές τους. Τα παιδιά και τις γυναίκες τους, τους παππούδες και τα εγγόνια τους. Όλοι τους έπεσαν από τις σφαίρες των αποσπασμάτων και τις αγχόνες των δημίων. Κάποιοι εξορίστηκαν ισόβια στα βάθη της Σιβηρίας και ελάχιστες δεκάδες μόνο επέζησαν.
Οι Έλληνες δεν γνώριζαν μέχρι και τις αρχές σχεδόν της δεκαετίας του ’90 για τη σφαγή του Κατύν, εκεί που ο Μπέρια εκτέλεσε 3.000 και πλέον Πολωνούς της ανώτατης και ανώτερης στρατιωτικής, πανεπιστημιακής και υπόλοιπης πνευματικής ηγεσίας της Πολωνίας. Το έγκλημα οι Σοβιετικοί το απέδωσαν στους Γερμανούς. Οι ναζί όμως το 1943 προελαύνοντας στα ρωσικά εδάφη ανακάλυψαν τους ομαδικούς τάφους των εκτελεσθέντων. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 το έγκλημα ομολογήθηκε και από τη Σοβιετική Ένωση.
Παρέθεσα το ιστορικό της σφαγής ως μικρό δείγμα βαρβαρότητας μιας στυγνής δικτατορίας. Για τα εν Ελλάδι τώρα συμβαίνοντα: Είναι απολύτως ένοχη η μεταξική δεξιά, οι δεξιές παραστρατιωτικές οργανώσεις του εμφυλίου και της δεκαετίας του ’50. Είναι ένοχες οι ουσιαστικές κυβερνήσεις ενός εικονικού δημοκρατικού μετεμφυλιοπολεμικού Κράτους, του κράτους των αποστατών και ασφαλώς της Χούντας, για όσα διέπραξαν. Όχι μόνο σε βάρος κομμουνιστών, σοσιαλιστών, αντιδεξιών πολιτών, συμπαθούντων και άλλων του αντιδεξιού πληθυσμού της χώρας, που για ολόκληρες δεκαετίες βρέθηκε στην ‘’απέναντι όχθη’’. Όλα αυτά συνέβησαν. Ωστόσο και παρόλα αυτά δεν γίναμε Αλβανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Τσεχία ή Πολωνία. Όσοι τόλμησαν να εξεγερθούν εκεί, είχαν την τύχη των αντιπάλων του σταλινισμού. Οι εξεγέρσεις στην Πολωνία και την Τσεχοσλοβακία, πνίγηκαν στο αίμα από την εισβολή των σοβιετικών τανκς.
Επισκέφθηκα ο ίδιος στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 πολλές Δημοκρατίες της άλλοτε ΕΣΣΔ και του Ευρωπαϊκού ανατολικού μπλοκ. Έχω προσωπική άποψη για ό,τι συνέβαινε εκεί. Για κάποια θετικά και άπειρα αρνητικά. Είδα τις ουρές απλών πολιτών για προμήθειες στοιχειωδών αναγκών έξω από τα καταστήματα του ‘’κεντρικού προγραμματισμού’’. Είδα και τα πολυτελή καταστήματα αποκλειστικά για τα μέλη του κόμματος.
Ο κ.Τσίπρας της θυματοποιημένης αριστεράς εισήλθε στο προσκήνιο της μνημονιακής Ελλάδας χέρι-χέρι με τους γόνους των θυτών των πολιτικών του προγόνων. Πρόκειται για απολύτως εξωπραγματική και ιδιοτελή συμπόρευση για χάρη της εξουσίας. Καθώς «ιδεολογία υπάρχει για να έλθεις στην εξουσία. Όταν έλθεις, υπάρχει μόνο εξουσία», όπως ξαναγράψαμε την φράση του Μισέλ Ροκάρ. Και τώρα τι; Είναι χρήσιμο να μάθουμε κατά πρόσωπο αλήθειες χωρίς παρωπίδες και ιδεοληψίες το πότε, πώς και γιατί έχει συμβεί ό,τι συμβαίνει στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή της Χώρας. Έτσι ίσως καταλάβουμε όσα μας έτυχαν, και όσα έρχονται._
