Του Χρήστου Τσαντήλα
ΑΛΛΟ ένα (τριήμερο αυτή τη φορά) συνέδριο για τον Όλυμπο, έγινε τη βδομάδα που πέρασε στο Λιτόχωρο Πιερίας. Δεν θυμάμαι αν αυτό είναι το εκατοστό πρώτο ή το εκατοστό δεύτερο (!) συνέδριο για την ανάπτυξη και αξιοποίηση του μυθικού βουνού, προσωπικά παρακολούθησα ως δημοσιογράφος καμιά εικοσαριά απ΄ αυτά, από τη δεκαετία του ΄80, και μάλιστα από εκείνα που έγιναν στη δική μας πλευρά, τη Λαρισινή θέλω να πω…
ΑΣΧΕΤΩΣ αν το μυθικό βουνό το εκμεταλλεύτηκαν τουριστικά (κατ΄ αποκλειστικότητα που δεν έγινε ποτέ μάθημα για εμάς τους …αποδώ), οι της Πιερίας παρολύμπιοι κατοικοεδρεύοντες, επιχειρηματίες κυρίως, ξενοδόχοι, καταστηματάρχες, εστιάτορες και φυσικά ολόκληρος ο πληθυσμός Λιτοχώρου και πλησιέστερων παραθεριστικών οικισμών, οι προσπάθειες αξιοποίησής του θα συνεχίζονται εις το διηνεκές, διότι όσο υπάρχει αντικείμενο, υπάρχουν συνέδρια, όπου υπάρχουν συνέδρια, υπάρχει χρήμα και συμφέροντα και πάει λέγοντας…
ΚΑΙ επειδή δεν θέλω να εστιάσω στο τι κάνουν οι γείτονες για τον… δικό τους Όλυμπο, καλά κάνουν και φέρνουν εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο, θα επιχειρήσω με ένα ασήμαντο ίσως για πολλούς, γεγονός που συνέβη στο παρελθόν, να δώσω μια εξήγηση στο γιατί ο νομός Λάρισας έμεινε ο «φτωχός συγγενής» ανάμεσα στους δύο υπερκορεσμένους τουριστικά νομούς, Μαγνησίας και Πιερίας. Για όσους δεν θυμούνται λοιπόν, το 2003, ο Γιάννης Μητάκος, πρώην κοινοτάρχης Καρίτσας, ήταν συνεργάτης του τότε υπουργού Πολιτισμού Ευάγγελου Βενιζέλου. Ο ίδιος περιγράφει το περιστατικό:
«Ήρθαν στο υπουργείο και με αναζήτησαν δύο συντοπίτες μας. Ο ένας ήταν πρόεδρος κοινότητας της περιοχής Ελασσόνας και ο άλλος πολιτικός μηχανικός. Κάνοντας χρήση της γνωριμίας και της εντοπιότητάς μου, έθεσαν το εξής αίτημα: Να εισηγηθώ τη χρηματοδότηση ύψους 100.000.000 δραχμών τότε, προκειμένου να φιλοτεχνηθεί άγαλμα της ελευθερίας και να τοποθετηθεί ψηλά στο μυθικό βουνό των θεών, στον Όλυμπο. Τους έθεσα το εύλογο ερώτημα: Υπάρχει κάποιο αξιόπιστο πρόγραμμα για τη δημιουργία και άλλων υποδομών στην περιοχή προκειμένου να συμπληρωθεί με το άγαλμα και να αναβαθμιστεί έτσι το συνολικό έργο; Μου απάντησαν αρνητικά! Τότε ευθύς αμέσως- όχι άμεσα που λεν οι αγράμματοι - τους απάντησα και με πραγματικό και με σκωπτικό τρόπο λέγοντάς τους: Αφ΄ ενός μεν δεν υπάρχουν αυτά τα χρήματα, αφ΄ ετέρου δε και αν υπήρχαν, έπρεπε να μας εγγυηθείτε ποιος θα αναλάμβανε τον καθαρισμό του αγάλματος από τις κουτσουλιές των άγριων πουλιών που θα το γέμιζαν έτσι έρημο και μοναχικό που θα ήταν στη μέση του «πουθενά»! Τους θύμισα μάλιστα την ταινία «Ένας ήρωας με παντούφλες» όπου ο αείμνηστος Βασίλης Λογοθετίδης υποδυόταν τον στρατηγό Δεκαβάλα. Εύκολο ήταν να καταλάβουν το νόημα του μηνύματος και αποχώρησαν υπομειδιώτες! Για την ταυτότητα όμως του ιστορικού λόγου και προς γνώσιν εκείνων που εύκολα εντυπωσιάζονται από την υποτιθέμενη ευαισθησία ή ακόμη και καλαισθησία αποκαλύπτω ότι ο αδελφός τού ενός τυγχάνει γλύπτης. Έτσι λοιπόν «γλείφοντας» εμένα θα έγλυφε και ο γλύπτης!
ΕΧΕΙ κανείς απορία, γιατί τα δικά μας αξιοθέατα, αλλά ιδιαίτερα τα παράλια εξελίχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια σε οικισμούς …Απάτσι και Τσεγιέν;
