Μέχρι τώρα εκ περιτροπής οι δύο καλύτεροι μαθητές της Πέμπτης τάξης κρατούσαν τη σημαία την επόμενη χρονιά στις δύο παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου και της 25ης Μαρτίου. Τώρα με νομοθετική ρύθμιση προτείνεται η με κλήρωση επιλογή των μαθητών. Ο λόγος; Η ισότιμη συμμετοχή όλων στη… σημαιοφορία ως αναφαίρετο δικαίωμα, διότι η σημαία δεν είναι βαθμολογικό έπαθλο, σύμφωνα με τη δήλωση του Υπουργού Παιδείας.
Δεν είναι απορίας άξιο πως από όλα τα άρθρα του νομοσχεδίου αυτό απέκτησε λαϊκή υποστήριξη και βγήκε σε δημόσια θέα – και δεν είναι η πρώτη φορά. Όλα τα υπόλοιπα (τρόπος λειτουργίας των ΕΠΑΛ, Οργάνωση των ΑΕΙ και των ΤΕΙ, κ.ά.) δεν είχαν την ίδια τύχη. Πρωτοφανές δεν είναι καθώς οι κοινωνίες τρέφονται με γεγονότα που θίγουν πολιτισμικά κεφάλαια. Το πρόβλημα ξεκινά όταν η κοινωνία απασχολείται από τα πυροτεχνήματα που πετάνε λαϊκίστικα οι πολιτικές ομάδες και ξεχνούν το… Χριστός Ανέστη. Ο δημόσιος λόγος (ούτε καν διάλογος δεν μπορεί να είναι αυτό) που αναπτύχθηκε σχετικά με την συγκεκριμένη απόφαση περισσότερο θυμίζει αναρτήσεις σχετικά με τα αγωνίσματα του survivor, ένας λόγος μίσους και απέχθειας, ένας λόγος έντασης και εκτόνωσης με ελάχιστες ήρεμες φωνές. Βέβαια, στην εποχή που ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ασκεί την πολιτική του μέσω Tweeter η συμμετοχή στο δημόσιο διάλογο δεν θα μπορούσε να μην αναπαράγεται από τα μέσα δικτύωσης – μαζί με τον Τραμπ και οι δικοί μας βουλευτές.
Δεν μπορώ βέβαια να αγνοήσω το χιουμοριστικό χαρακτήρα που διαθέτουν πολλές από αυτές τις αναρτήσεις, που μαρτυρά το αρχέγονο σατιρικό μας στυλ, ωστόσο από πολλούς προέκυψαν και χαρακτηρισμοί διόλου… ευδιάθετοι που υποβαθμίζουν όσα παιδιά δεν καταφέρνουν να αποκτήσουν τον επιθυμητό άριστο βαθμό. Η σωφροσύνη και η αυτοκριτική στη συγκεκριμένη περίπτωση θα επιδείκνυε και θα αποδείκνυε περίτρανα τι συμβαίνει με τις βαθμολογίες στα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία, κατά πόσο είναι αντικειμενικές ή όχι και τι παράγοντες συμβάλλουν στη διαμόρφωσή τους. Η σωφροσύνη και η αυτοκριτική ωστόσο, φτάνοντας και στην αντίπερα όχθη θα αποδείκνυε περίτρανα πως στην εκπαίδευση τεράστιο ρόλο παίζουν τα κίνητρα για την επίτευξη του παιδαγωγικού στόχου, ένα εκ των οποίων είναι η επιβράβευση. Πως η αριστεία δεν είναι μίασμα ούτε δείγμα ταξικής διαφοράς αλλά αποτελεί ένα σημαντικό κίνητρο «εσωτερικής κατανάλωσης» που ωθεί έτι περαιτέρω τα παιδιά να προσπαθούν. Τι πιο όμορφο εξάλλου από τη δημιουργία υγιών και σωστών προτύπων μέσα στον ίδιο το σχολικό χώρο, μαθητές που θα εμπνέονται από άλλους μαθητές για να προσπαθούν περισσότερο…
Αλλά, ξέχασα… Η ιδιοσυγκρασία και η περηφάνια μας δεν μας αφήνει να αναγνωρίσουμε την αξία και την ικανότητα κάποιου. Ανασκαλεύω ιδιομορφίες και φυσιογνωμίες ελληνικής προέλευσης, αλλά η αυτοκριτική και η σωφροσύνη (όχι η λογική, γιατί αυτή απέκτησε πολλά πρόσωπα τελευταία) δεν μπορούν να αγνοήσουν το σύγχρονο ελληνικό γίγνεσθαι.
Και περνώ στο έτερο κομμάτι του κειμένου μου. Η κυριαρχία που ασκεί αυτή τη στιγμή ο αποστολέας ενός μέσου στον δέκτη ενός μηνύματος είναι αδιανόητη. Όταν μια κοινωνία βρίσκεται σε ημιάγρια κατάσταση ή έχει καταστεί σε ημιάγρια κατάσταση λόγω των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών τις οποίες βιώνει – μία κατάσταση που την έχει απομακρύνει σε μεγάλο βαθμό από την ηθική επούλωση, αν και τουναντίον έπρεπε να συμβεί – αντιδρά όπως τα λυσσασμένα λιοντάρια που πεινασμένα ξαφνικά αρπάζουν τη λεία τους. Η νοοτροπία των Μέσων Ενημέρωσης σήμερα δεν απέχει και πολύ από τη νοοτροπία της αρένας. Η ικανοποίηση του λαού στα ρωμαϊκά χρόνια γινόταν μέσα από τον άρτο και τα θεάματα. Ελλείψει άρτου θα πρέπει σήμερα το θέαμα να αντικαθιστά το κενό με τον πιο πετυχημένο τρόπο ώστε να λησμονείται ο άρτος. Και δεν υπάρχει καλύτερη τροφή για διαμάχη για έναν λαό από τα εθνικά του κεφάλαια.
Η ένστασή μου δεν έχει να κάνει με την αποχή από οποιαδήποτε διεκδίκηση και διατήρηση των εθνικών κεφαλαίων, ελέω της μετανεωτερικότητας ή του νεοφιλελευθερισμού, όπως θέλετε πείτε το. Αδιαπραγμάτευτα και αδιαμφισβήτητα στοιχεία για τον καθένα που τα ενστερνίζεται, αδιαπραγμάτευτη όμως και η διασφάλιση της σωφροσύνης που επιτάσσει να κρίνουμε και να ελέγχουμε με σύνεση και ηρεμία την επικαιρότητα και να μην γινόμαστε θεατές στα πυροτεχνήματα που κατά καιρούς πετάγονται στον έναστρο ουρανό. Η φυσική αντίδραση απέναντι σε τέτοιους είδους φαινόμενα και γεγονότα είναι η ωριμότητα η οποία θα επιβάλλει την ώρα που πρέπει και ένα λογικό δρόμο αντίδρασης. Κανένα έθνος δεν έχασε την εθνική του συνείδηση επειδή ο φέρων τη σημαία δεν ήταν ο άριστος μαθητής. Γι’ αυτό και ο ρόλος των εκπαιδευτικών κοινοτήτων, όποιες και αν είναι αυτές, θα ήταν μια λογική επιχειρηματολογία σχετικά με την αναγκαιότητα επαναφοράς στον πρότερο νόμο αλλά παράλληλα και η φροντίδα τους ώστε ο νόμος αυτός να λειτουργήσει σε πραγματικά και όχι επίπλαστα δεδομένα με προχειρότητες και χαριστικές βαθμολογίες.
Αν, λοιπόν, ο καβγάς γίνεται για το πάπλωμα, ας αναλογιστούμε πως κανένα πάπλωμα δεν μπορεί να λύσει το χρέος που έχει ο καθένας στον εαυτό του και σε αυτό τον τόπο. Η θέση μας είναι αναπόφευκτα και… αδιαπραγμάτευτα συνετά, ώριμα και ειλικρινά δίπλα τον τόπο μας.
Από τον Δημήτριο Νεοφώτιστο
