ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΤΗΡΗ Π. ΖΑΧΟ
Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας που πιστεύουν και μάλιστα το διατυμπανίζουν ότι αποτελούμε οικουμενικά τον πιο έξυπνο λαό. Όλο και πιο συχνά αναρωτιέμαι πού στο καλό στηρίζουν την άποψή τους. Η έστω και απλή επαφή με την κατάντια που αντιμετωπίζουμε θα τη διέψευδε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Οπότε μάλλον ακόμα και αυτή η απλή επαφή με την πραγματικότητα απλώς είναι αδύνατη για τους περισσότερους. Και οπότε ας μην περιμένουμε και πολλά. Αν αφήναμε για λίγο στην άκρη τη γελοία αρχοντοχωριατιά μας, τα βλακώδη συμπλέγματα του νεοπλουτισμού που μας κατατρύχουν, θα ήταν εύκολο ένα συμπέρασμα: είμαστε ένα έθνος που αρνείται ή αδυνατεί να αντικρίσει την αλήθεια, που ζει μέσα στην πλάνη του απόλυτου παραμυθιού, ένα έθνος απαίδευτων που αποτελεί βούτυρο στο ψωμί του κάθε λαϊκιστή πολιτικού.
Αν κάποια στιγμή αποφασίσουμε να εγκαταλείψουμε το στερεότυπο της μεγάλης ιδέας που τρέφουμε για τον εαυτό μας, θα συνειδητοποιήσουμε το απλό. Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι ότι υπάρχουν πολλοί λαϊκιστές πολιτικοί. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν πολλοί πολίτες που καταπίνουν το λαϊκισμό πιο εύκολα και από την ασπιρίνη. Δε νομίζω ότι κάποιος λογικός άνθρωπος πια θα αμφισβητούσε το γεγονός ότι η πολιτική ζωή της χώρας από τη δεκαετία του ΄80 και έπειτα βασίστηκε αποκλειστικά στον λαϊκισμό. Η κατάστασή μας άλλωστε μαρτυρά τη συγκεκριμένη πραγματικότητα.
Οι πολιτικοί λατρεύουν το λαϊκισμό και τον υιοθετούν χωρίς τύψεις. Αν, όμως, τους κατηγορήσει κανείς για λαϊκισμό ωρύονται ότι ουδεμία σχέση έχουν με αυτόν κατηγορώντας τους κατηγόρους τους για... λαϊκισμό. Η συγκεκριμένη στάση, βέβαια, μας οδηγεί σε ένα ωραίο συμπέρασμα. Ακόμα και οι λαϊκιστές θεωρούν το λαϊκισμό πρόβλημα και τον αντιμετωπίζουν ως βρισιά. Για εγκατάλειψή του βέβαια, ούτε κουβέντα.
Και ενώ οι πολιτικοί κάνουν τη δουλειά τους ή, τέλος πάντων, αυτό που θεωρούν δουλειά τους, το ερώτημα είναι τι κάνουν οι πολίτες. Οι πολιτικοί πουλάνε φτηνό λαϊκισμό και οι πολίτες συνεχίζουν να τον αγοράζουν πληρώνοντάς τον πανάκριβα διογκώνοντας τον ήδη εξωφρενικά μεγάλο λογαριασμό. Το θέμα, βέβαια, είναι ότι κανένας πολίτης δεν παραδέχεται ότι έστω κάποια στιγμή παρασύρθηκε από αυτόν. Η αυτοκριτική μάλλον δεν αποτελεί το δυνατό σημείο μας. Άλλωστε μια τέτοια παραδοχή από οποιονδήποτε θα ισοδυναμούσε με αποδοχή του βαθμού ανοησίας του. Είναι πράγματι δύσκολο σε κάποιον να δεχτεί ότι αποτέλεσε θύμα πλάνης υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα. Είναι τραγικά τραυματική η αίσθηση ότι κάποιοι σε εξαπάτησαν με αέρα κοπανιστό, με μεγάλα λόγια που δεν είχαν την παραμικρή λογική βάση και, σίγουρα, καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
Οι πολιτικοί δείχνουν να μην διαθέτουν την παραμικρή αίσθηση αξιοπρέπειας. Δεν τους ενοχλούν ούτε η αυτοαναίρεσή τους ούτε οι λοιδορίες που δέχονται ούτε βέβαια οι απανωτές διαψεύσεις. Συνεχίζουν ένα απολύτως καταστροφικό και κυρίως επικίνδυνο παιχνίδι με τίμημα την κατάληψη της εξουσίας. Βαφτίζουν το κρέας ψάρι, επειδή γνωρίζουν πολύ καλά σε ποιους απευθύνονται.
Παρόλα αυτά δεν είναι οι πολιτικοί το πρόβλημα. Συμβαίνει ό,τι και με άλλα προβλήματα. Δεν θα υπήρχαν τόσοι πολλοί έμποροι ναρκωτικών, αν δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί που θέλουν να τα αγοράσουν. Το ίδιο ισχύει και με τον εγχώριο λαϊκισμό. Δεν θα υπήρχαν τόσοι πολλοί λαϊκιστές πολιτικοί, αν δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί πολίτες με επίπεδο σκέψης κατεψυγμένου μυδιού. Γιατί ακόμα και το κατεψυγμένο μύδι, έχω την αίσθηση, θα κρατούσε μικρό καλάθι όταν άκουγε κάποιους να του υπόσχονται ότι θα το απαλλάξουν από τη μίζερη και τραγική κατάστασή του, θα το αποψύξουν, θα το επαναφέρουν στην πρότερη μαλθακή και αδιάφορη ζωή του ενώ δεν διαθέτουν το παραμικρό μέσο γι’ αυτό.
Οπότε όταν έχεις να κάνεις με μια μάζα ανθρώπων που δεν αντιδρά σε υποσχέσεις για επαναφορά των μισθών σε εποχές τετράπαχων αγελάδων, που περιμένει με ψευτοτσαμπουκάδες να ξαναβρεί τη χαμένη(;) αξιοπρέπειά της, που ελπίζει ότι θα της χαριστούν τα χρέη που έχει συσσωρεύσει σε ανόητες και χωρίς προοπτική σπατάλες ενώ το ταμείον είναι μείον... Τότε ας μην περιμένουμε το παραμικρό. Κάποιοι βέβαια προσπαθούν, κάθε φορά, να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους. Ναι αλλά πρέπει να μάθουν ότι κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο.
Ζούμε επανειλημμένα τον ίδιο εφιάλτη. Κάποιοι υπόσχονται τον ουρανό με τα άστρα και «πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις», ερχόμενοι σε επαφή με την πραγματικότητα, αρχίζουν να τα μαζεύουν και μάλιστα με άκομψο τρόπο. Αλλά είπαμε ότι το πρόβλημα δεν είναι αυτοί. Δυστυχώς κάποιοι άλλοι τους πιστεύουν και κάθε φορά βρίσκονται στην ανάγκη να δικαιολογήσουν τη βλακώδη επιλογή τους. Φτάνουμε στο ένα και μοναδικό συμπέρασμα. Οι πρώτοι αν δεν είναι δυσάρεστα λαϊκιστές, είναι ανόητοι και επικίνδυνα αδαείς. Οι δεύτεροι είναι απλώς αθεράπευτα και επικίνδυνα ηλίθιοι.
Ο κ. Ζάχος συμβουλεύει:
όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι
http://sotiriszachos.blogspot.com/
