βουνά και κάμπους, θάλασσες κι ερήμους,
δε μ΄ενδιαφέρει πλέον η ζωή,
σε οποιαδήποτε μορφή
στον αέρα ή στο νερό μέσα ή στα χώματα.
Θέλω να σκέφτομαι μόνο μεγάλα πράγματα,
πλανήτες ήλιους και γαλαξίες,
δε μ΄ενδιαφέρουν ούτε οι μετεωρόλιθοι
ούτε οι κομήτες, οι αλήτες αυτοί τ΄ουρανού,
μ΄ενδιαφέρει το σύνολο του απείρου.
Η ζωή είναι ένα φαινόμενο περιοδικό,
σήμερα υπάρχει, αύριο δεν υπάρχει,
τι κι αν είσαι άνθρωπος, πουλί, ζώο ή φυτό;
Η φαντασία μου θέλω να γίνει ένα κενό,
τόσο μεγάλο, τόσο περιεκτικό
που, εκτός απ΄την αμφίβολη ζωή,
μέσα της να κινείται ό, τι άλλο υπάρχει.
Δεν μπορώ τίποτε πλέον να σκεφτώ
γι΄αυτόν τον συρφετό που κατοικεί στις πόλεις ή στις ζούγκλες,
τίποτε δεν μ΄εντυπωσιάζει για ό, τι πετά,
για ό, τι κολυμπά ή ανοίγει τρύπες στα χώματα,
ομοούσια είναι όλα κι έχουν έναν σκοπό
που, εάν δεν τον υπερβώ, τι πέτυχα τότε;
Κοντά στον νου μου, κάθε ορισμός της ζωικής ορμής,
φτηνή του χρόνου και φθαρτή πραμάτεια.
Θέλω να κάνω έναν κύκλο υπερκόσμιο,
να διασχίσω σε ακτίνες χι, τα πάντα,
θέλω ν΄αφήσω την καρδιά μου
πόρτα ανοιχτή, για όλα τα σημαντικά συμπαντικά συμβάντα.
Στ. Ντόμαλης
