Και κάθε φορά φρίττω από απ’ όσα αντικρίζω. Οι εξωτερικοί τοίχοι είναι ‘ζωγραφισμένοι’ με κομματικά και ψευτοεπαναστατικά συνθήματα, που δυσκολεύεται κανείς να τα διαβάσει, μια που το ένα είναι γραμμένο πάνω στο άλλο. Ίδια ‘ζωγραφισμένοι’ είναι και οι τοίχοι στο εσωτερικό του κτηρίου, μόνο που αυτοί ‘στολίζονται’ πρόσθετα και με κόκκινες, πράσινες, γαλάζιες κλπ. κομματικές αφίσες, οι πιο πολλές από τις οποίες είναι σχισμένες. Οι φοιτητές κομματικοί γραφείς φαίνεται να πιστεύουν πως είναι προτιμότερο να δείχνουν πως ξέρουν να γράφουν γράφοντας στους τοίχους παρά γράφοντας στο σημειωματάριό τους τα όσα οι καθηγητές διδάσκουν στις αίθουσες διδασκαλίας. Φαίνεται ακόμα να νιώθουν πως γράφοντας στους τοίχους συνθήματα ενάντια στο κράτος και στον καπιταλισμό, το σύστημα κλονίζεται και είναι έτοιμο να καταρρεύσει!..
Στην είσοδο και στο χώρο του κυλικείου φοιτητές πίσω από τραπεζάκια μοιράζοντας κομματικά φυλλάδια διαλαλούν την κομματική τους πραμάτεια, όπως οι μικροπωλητές στις λαϊκές αγορές. Στις αίθουσες διδασκαλίας λίγοι φοιτητές παρακολουθούν τα μαθήματα. Οι πιο πολλοί σουλατσάρουν στους διαδρόμους ή στα γύρω καφενεία, αναλύοντας την πολιτική και κοινωνική κατάσταση της Ελλάδας, της Ευρώπης, της Αμερικής, του κόσμου όλου. Συζήτηση βέβαια σε θέματα της επιστήμης που σπουδάζουν δεν κάνουν. Αυτά τα γνωρίζουν προκαταβολικά και γι’ αυτό ίσως δεν πατούν στις αίθουσες διδασκαλίας. Βλέπεις η παρακολούθηση δεν είναι υποχρεωτική. Καταργήθηκε από τον Υπουργό Παιδείας στις πρώτες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, τον Απ. Κακλαμάνη, μεταβάλλοντας έτσι το πανεπιστήμιο σε καφενείο ή καλύτερα κέντρο διερχομένων. Και καμιά κυβέρνηση από τότε δεν τόλμησε αυτό να τ’ αλλάξει. Η ατμόσφαιρα να σε πνίγει από το τσιγάρο. Κι οι καθηγητές μοιραίοι κι άβουλοι να πηγαινοέρχονται στα γραφεία τους χωρίς να δείχνουν ότι ενοχλούνται από τη μεταβολή αυτή του πανεπιστημίου σε αχούρι. Η αχουροποίηση του πανεπιστημίου φαίνεται τους εμπνέει. ΚΙ έτσι παραφράζοντας το δημοτικό τραγούδι θα μπορούσαν να γράψουν στο υπέρθυρο του κτηρίου τον ταιριαστό στίχο «Κλαίνε τ’ αχούρια γι άλογα… κι οι φοιτητές γι’ αχούρια».
Αυτό το χάλι λέγεται ελληνικό πανεπιστήμιο, που δε μοιάζει με καμιάς άλλης χώρας. Όποιο πανεπιστήμιο άλλης χώρας επισκεφτείς, δε θα βρεις αφίσες ή συνθήματα στους τοίχους. Αν κάποιος τολμήσει να το κάνει, θα τον φάει η ‘μαρμάγκα’. Οι κομματικές φοιτητικές παρατάξεις δε διανοούνται να χρησιμοποιήσουν τους τοίχους του πανεπιστημίου ως πίνακα γραφής συνθημάτων. Υπάρχει απλά ένας ειδικός πίνακας, στον οποίο μπορούν να βάλουν τις ανακοινώσεις τους. Κι αυτό είναι όλο.
Πριν από έξι περίπου χρόνια ψηφίστηκε στη Βουλή από 255 βουλευτές, κάτι πρωτόγνωρο για ελληνικό νόμο, ο λεγόμενος νόμος ‘Διαμαντοπούλου’, ο οποίος έβαζε κάποια τάξη στο πανεπιστήμιο-αχούρι. Όμως το αριστεροδέξιο φοιτητικό και καθηγητικό κομματικό κατεστημένο αντέδρασε σφόδρα κι άρχισε να υπονομεύει το νόμο με πρώτο τον Υπουργό Αρβανιτόπουλο, που διαδέχτηκε τη Διαμαντοπούλου, αν και το κόμμα του είχε ψηφίσει το νόμο. Κι οι σημερινοί τον κατάργησαν. Κι η ασυδοσία ξαναγύρισε στα πανεπιστήμια. Οι σημερινοί μάλιστα κυβερνήτες πιστεύουν πως η αχουροποίηση του πανεπιστημίου είναι απόδειξη της ‘ελεύθερης διακίνησης ιδεών’. Κι έτσι νταήδες, ναρκέμποροι, σωματέμποροι, μαχαιροβγάλτες κι άλλα παρόμοια κοινωνικά «φρούτα» μπορούν να σουλατσάρουν ελεύθερα στους πανεπιστημιακούς χώρους, εκτός βέβαια από την αστυνομία και τα άλλα όργανα του κράτους, όπως κατάγγειλαν εκατοντάδες φοιτητές του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κι ο Υπουργός μας πιστεύει πως, για να λυθεί το πρόβλημα, δε χρειάζεται παρέμβαση της αστυνομίας, αλλά τη δημιουργία «ενός ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος», που φαντάζομαι θα πέσει από τον ουρανό. Τρομάρα μας!
* Από τον Γιάννη Μπασλή, δρ. φ.
