στοχασμούς του και να περιγράψω όσο μπορώ τα εμφατικά πρόσωπα που παρουσιάζει ο άνθρωπος χρονικά από το μέλι της γνώσης που γεύεται στον βίο του, μέχρι το κώνειο αντίστοιχα του θανάτου. Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στο άτομο συνεπικουρούμενο από την επιστήμη του, την τεχνολογία του, το κοινωνικό στάτους στο οποίο ζει, αλλά και την κανονιστικότητα της εκάστοτε ηθικής του, που είναι καθαρά δικό του δημιούργημα. Όλες όμως οι σκέψεις θα έχουν μια συμπυκνωμένη μορφή παρουσίασης της πορείας του από τη γέννησή του, την ανάπτυξή του σωματική αλλά κυρίως διανοητική γιατί η ζωή είναι στ’ αλήθεια όμορφη και γλυκιά σαν μέλι, όχι όταν τη θωρείς απλά, αλλά μόνον όταν τη θεωρείς διανοητικά.
Πριν την παρουσία του ανθρώπου στη Γη, κάθε ον το χαρακτήριζε από τη γέννησή του και σ’ όλες τις εκφάνσεις της εξέλιξης της ζωής του μια νομοτέλεια. Δηλαδή το σύνολο λειτουργιών του πολυκυτταρικού οργανισμού του καθοριζόταν και καθορίζεται από κανόνες που είναι επιτακτικοί, ακαταμάχητοι, ανελέητοι. Το κάθε άτομο αλλά και το σύνολο του είδους του το διέκρινε η επιβίωση, αλλά και η διαιώνισή του, λειτουργώντας ως κρίκος διαδοχής γενεών των οποίων η μοίρα είναι διαρκής. Ευρισκόμενη λοιπόν κάθε μορφή ζωής σ’ αντιπαλότητα με τα άλλα είδη της Γης, προέτασσε τα ισχυρότερα και ανθεκτικότερα μέλη της να αντισταθούν στις κάθε λογής επιθέσεις, προκειμένου να προστατεύσουν το κληρονομικό μήνυμά τους ως αγγελιοφόροι. Αλλά και στο κάθε είδος το ισχυρό άτομο υφίσταται νομοτελειακά τη δύναμη ενός άλλου που το εκτοπίζει δραματικά.
Από τα παραπάνω προκύπτει νομίζω το συμπέρασμα ότι η έννοια της ισότητας δεν υπήρχε όπως άλλωστε και η έννοια της ελευθερίας, οι οποίες είναι εφεύρεση του ανθρώπου. Από τη μελέτη της φυσιολογίας, βοηθούσης της επιστήμης της τεχνολογίας, διαπιστώνουμε το καθορισμένο και τελεολογικό της λειτουργίας των επιμέρους συστημάτων του πολυδαίδαλου οργανισμού του ανθρώπου, είτε στα επιμέρους οργανικά τμήματά του, είτε στο σύνολο της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτός λοιπόν ο φυσικός νόμος προϊούσης εξέλιξης άμα τη εμφανίσει του, βρέθηκε να περιγελάται από τον άνθρωπο, ο οποίος κήρυξε και επέβαλε τον σεβασμό του είδους του, αλλά και την κυριαρχία του. Δημιουργώντας λοιπόν την ανθρώπινη περιπέτεια την μετουσιώνει σε πεπρωμένο και μ’ αυτόν τον τρόπο δίνει ένα νόημα στη ζωή των ομοίων του.
Προσπαθεί να σημαδέψει με το χνάρι του το πνευματικό, ένα σύμπαν που κατά βάση τον αγνοεί. Προσπαθεί να μπολιάσει με την κυριαρχία του και την ηθική του, έναν κόσμο αδιάφορο με την ηθική ιδέα, μια ιδέα παρείσακτη, παράλογη, αλλά και υπέροχη. Όντας η Γη μια έκφανση ελάχιστη του Σύμπαντος κόσμου, και σκεπτόμενοι ότι η εμφάνιση του ανθρώπου χρονικά δεν αντιστοιχεί σε ούτε ένα χιλιοστό της ηλικίας της, μπορούμε να διαπιστώσουμε το μάταιο της προσπάθειάς του να απομονωθεί από τον περιβάλλοντα κόσμο του. Αυτό γιατί η έννοια του κυρίαρχου που έδωσε στον εαυτό του και η άσκηση της ηγεμονίας του μέσω της επιστήμης και της τεχνολογικής εξέλιξης, τον φέρνει αντιμέτωπο με το ίδιο του το σπίτι. Η ζωή του εξαρτάται από τον Ήλιο, την ατμόσφαιρα, την υφή του εδάφους, από την πανίδα και τη χλωρίδα της Γης. Θεωρεί ότι η Γη είναι το καράβι του και ο ίδιος ο καπετάνιος της και ξεχνά ότι οι ελάχιστες στιγμές του διαστημικού του χρόνου είναι κάτω από τη συνεχή σύνθεση ενέργειας – ύλης της προϋπάρχουσας σκοτεινής ύλης. Αναγνωρίζουμε λοιπόν ένα κατακτητικό πρόσωπο στον άνθρωπο, μισαλλόδοξο, που πηγάζει από τη φυσική τάση ατομικότητας που διακρίνει κάθε μέλος.
Όντας ο ανήσυχος ένοικος του πλανήτη μας έκπληκτος από την αδυναμία του να μετρήσει τα μεγέθη που τον περιβάλλουν, τα χωρίς όρια, συνέλαβε την έννοια του απείρου, αποδίδοντάς την με ένα οχτώ πεσμένο καταγής! Εφόσον σύμφωνα με την μαθηματική σκέψη την ιδιότητα του απείρου την έχει και ένα ελάχιστο μέρος του, τότε το σύνολο των νοητικών διεργασιών του ανθρώπου μπορεί να κινείται στο μέγα κόσμο του διαστήματος, αλλά και στον άπειρο μικρόκοσμό του.
Είναι λοιπόν εκτός από κατακτητής και ταξιδευτής διανοητικός και αεικίνητος. Έχει απόλυτη ανάγκη την έννοια του απείρου, διότι αν το καταργήσουμε καταστρέφονται τότε όλες οι θεραπαινίδες επιστήμες του, όπως η ευκλείδεια γεωμετρία, η νευτώνεια φυσική, αλλά και όλες οι μοντέρνες αντίστοιχες εκδοχές τους! Δεν θα υπήρχε ούτε η μηχανική ούτε η αστρονομία, ούτε αεροναυτική, αν δεν εφευρίσκαμε αυτήν την οντότητα, η οποία όμως υπάρχει μόνον χάρη στη δημιουργική φαντασία μας, την ερευνητική! Είναι απαραίτητο να επισημανθεί ότι η προσέγγιση της πραγματικότητας του απείρως μεγάλου ή του απείρως μικρού γίνεται με τρόπο ακροβατικό γιατί δεν υπάρχει άμεση αντίληψη παρά μόνο η λήψη άμεσων πληροφοριών με τα πλοκάμια της αφηρημένης μαθηματικής νόησης και των εργαλείων μας.
Στ’ αλήθεια ο πραγματικός κόσμος γίνεται μη πραγματικός, τουλάχιστον σ’ αυτές τις απόμακρες κλίμακες και το διαπιστώνουμε με τις συχνές επιστημονικές αναθεωρήσεις.
Εξάλλου η πραγματικότητα δεν έχει τίποτε το απόλυτο, αποδίδει μόνο το αποτέλεσμα ενός διαλόγου ίσως, ανάμεσα στον εξωτερικό κόσμο των αισθήσεων και στον παρατηρητή!
Πολλές λοιπόν οι αναγνώσεις του κόσμου και των ποικίλων εργαλείων τους! Έτσι όμως το κλουβί της γνώσης μας επιτρέπει να αντικρύσουμε μόνον ασυνεχείς αλήθειες! Το αβέβαιο και το σχετικό της αλήθειας στην πορεία θέωσης του κόσμου από τον άνθρωπο είναι και ο μοναδικός επαρκής λόγος που θα παραμένει πάντα ένας μικρός θεός! Αν αισθανθεί κατάκοπος στην προσπάθεια να καταστήσει βέβαιο το αβέβαιο, τότε καταφεύγει στη δοξασία των Αγίων Γραφών και στην αναγκαιότητα του μεγίστου Θεού και ακουμπά στη ρίζα του! Αυτό γιατί τον διακρίνει τον άνθρωπο η αγάπη της μοναδικής αλήθειας, που την έχει ανάγκη ίσως για να ισορροπήσει. Όμως σαν δει καθαρά πως δεν χρειάζεται να απαιτεί την μοναδική αλήθεια, την ομοιόμορφη δοξασία και πορεία, τότε μονάχα ξεφεύγει από το κυνήγι της τάχα αντικειμενικής γνώσης.
Αυτά λοιπόν τα πρόσωπα του ανθρώπου, του ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ – ΚΥΡΙΑΡΧΟΥ, του επίμονου ΤΑΞΙΔΕΥΤΗ – ΕΡΕΥΝΗΤΗ, και του εναγώνιου ΚΑΤΟΧΟΥ της ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ!
Από τον Παύλο Γιατσάκη
