Αυτό αποτελεί την πρωτοβάθμια τουλάχιστον προσέγγιση του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας κ. Wolfgang Schaeuble. Αναφέρεται στην ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, το οποίο θα αποτελεί εργαλείο συμβολής στην πειθαρχημένη τήρηση των εθνικών Προϋπολογισμών από ομάδες ειδικών στελεχών. Ποιος δεν θυμάται εδώ στην Ελλάδα, ότι η Ευρωζώνη ως θεσμικό σύστημα ήταν κατασκευασμένη με βάση τη Συνθήκη του Μάαστριχτ για λειτουργία σε καθεστώς κανονικότητας και ήρεμων νερών μόνο; Ότι δεν διέθετε μηχανισμούς πρόγνωσης, ανάσχεσης και υπέρβασης κρίσεων; Ήταν και ο προφανής λόγος που η γερμανική αλλά και άλλες κυβερνήσεις ίδιων αντιλήψεων επέβαλαν την παρουσία του ΔΝΤ στην καρδιά της Ευρωζώνης, προκειμένου να υποκατασταθούν οι ελλείποντες ευρωπαϊκοί μηχανισμοί! Για την ιστορία, ο πρώτος μηχανισμός για την υποστήριξη της Ελλάδας, προκειμένου να ληφθεί το πρώτο δάνειο, ήταν ο λεγόμενος «Μηχανισμός της Ελληνικής Δανειακής Διευκόλυνσης», δηλαδή ο Greek Loan Facility (GLF), που συγκροτήθηκε το 2010 εκ των ενόντων, για να ακολουθήσουν στη συνέχεια ο EFSF ως προκάτοχος του γνωστού ESM στη συνέχεια.
Η Γαλλία πιστεύει όμως περισσότερο στην πολιτική ένωση. Σε μια πιο ολοκληρωμένη παρέμβαση. Και ακριβώς για τον λόγο αυτό η ιδέα του κ. Schaeuble δεν φαίνεται να βρίσκει υποστηρικτές στη Γαλλία. Παραμένει δηλαδή το ερώτημα, αν μπορούν στην πραγματικότητα να προληφθούν κρίσεις, δεδομένου ότι σε ένα καπιταλιστικό σύστημα πάντα εκδηλώνονται κρίσεις και υφέσεις, που οφείλονται σε διαφορετικούς λόγους. Και στην υπόθεση αυτή ο κ. Schaeuble – κατά την άποψη των Γάλλων- βλέπει την υπόθεση μονοδιάστατα. Διότι υπάρχει και το αντεπιχείρημα, ότι μια χώρα με διαχειρίσιμο το εξωτερικό της χρέος, δεν παύει να απειλείται με κρίση εξαιτίας λόγου χάρη προβλημάτων της στην αγορά ακινήτων, όπως συμβαίνει στην Ισπανία, ή ακόμη χειρότερα εξαιτίας κόκκινων δανείων, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα! Επίσης, ποιος αγνοεί ότι την κρίση του 2008 δεν μπόρεσε να προβλέψει ούτε η FED με τον πολύπειρο διοικητή της Alan Greenspan, αλλά ούτε και οι «έγκριτοι» κατά τ’ άλλα «οίκοι αξιολόγησης»;
Γι΄ αυτό οι γάλλοι προκρίνουν μια άλλη εναλλακτική. Στόχος τους είναι να μετατραπεί βήμα βήμα η Νομισματική Ένωση σε Πολιτική Ένωση, ώστε κάθε κράτος που θα περιέρχεται στην ανάγκη, να μπορεί μόνο του να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κατάσταση, δυνατότητα που σήμερα δεν του παρέχεται εξαιτίας του κοινού νομίσματος. Πως; Με ένα «Κοινό Ταμείο της Νομισματικής ‘Ένωσης», το οποίο θα ελέγχεται από ειδική διοικητική δομή και θα είναι σε θέση να ενισχύει κάθε κράτος ξεχωριστά για να δίνει λύσεις. Πρόκειται αναμφίβολα για χρονοβόρα διαδικασία που πρέπει να αντιμετωπίσει μια υπερβολική γραφειοκρατία, προηγούμενες συνθήκες, καθώς και την επισφαλή πρόβλεψη, αν μπορούν αρχικά να συγκεντρωθούν επαρκείς πόροι, ικανοί να χρηματοδοτήσουν τις προκύπτουσες ανάγκες.
Γι΄ αυτό, μέχρι την ολοκλήρωση της Πολιτικής Ένωσης, θα ήταν σκόπιμο να δρομολογηθούν ευέλικτοι τρόποι αντιμετώπισης των κανόνων που αφορούν στα ελλείμματα, ώστε να μην παρατείνεται χρονικά η κρίση, εξαιτίας της υπερβολικής λιτότητας! Αυτό, όπως αντιλαμβάνεται κανείς αφορά πρωτίστως τη χώρα μας. Θα μας έδινε δημοσιονομικά περιθώρια που τόσο τα έχουμε ανάγκη για να απελευθερωθούμε από το σπιράλ της ύφεσης! Ωστόσο παρά την εκδήλωση μιας τέτοιας αλληλεγγύης, υπό σκέψη βρίσκονται και κυρώσεις για κραυγαλέες περιπτώσεις ανυπάκουων κρατών, διότι στην υποθετική περίπτωση που όλοι θα θέλουν να είναι ωφελούμενοι των ευεργετημάτων, πάντα θα υφίσταται ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης ή και χρεωκοπίας του τραπεζικού συστήματος που θα καλείται να υποστηρίξει μη διαχειρίσιμα χρέη.
Στην εμβάθυνση της Ευρωζώνης συμφωνεί και ο υποψήφιος καγκελάριος, επικεφαλής του SPD της Γερμανίας κ. Martin Schulz. Υπερθεματίζει μάλιστα υποστηρίζοντας ένα μεγάλης κλίμακας επενδυτικό πρόγραμμα, από έναν κοινό προϋπολογισμό των ευρωπαϊκών κρατών. Χαρακτηριστικά τονίζει ότι «αν θέλουμε να βγούμε από τον ρυθμό, όπου αποφάσεις κορυφής δεν οδηγούν πουθενά, χρειαζόμαστε μια στρατηγική ανάπτυξης στην Ευρωζώνη με τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Όποιος διαφωνεί με την πολιτική απομονωτισμού των ΗΠΑ και δεν επιθυμεί τη νίκη του BREXIT, θα πρέπει να είναι υπέρμαχος της εμβάθυνσης της Ευρωζώνης».
Είναι επίσης αλήθεια ότι μετά την άρνηση των ευρωπαίων πολιτών να δώσουν την εξουσία στους ακραίους Norbert Hofer της Αυστρίας, Geert Wilders στην Ολλανδία και Marine Le Pen στη Γαλλία και οι νέοι της Ευρώπης σε πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύτηκε στον γερμανικό τύπο, σταθερά προσηλωμένοι στην ιδέα της Ευρώπης, αξιώνουν από τους πολιτικούς αλλαγές που θα διασφαλίζουν ένα καλύτερο αύριο.
Και ενώ Γαλλία και Γερμανία θέτουν τις βάσεις ενός διαλόγου για την αντιμετώπιση κρίσεων –που αφορά πρωτίστως τη χώρα μας- στην παρούσα φάση, η ελληνική κυβέρνηση μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες να μεταλαμπαδεύσει το «πετυχημένο» μοντέλο Μαδούρο στην Ευρώπη, δεν αποτελεί καν το παρακολούθημα αυτών των σημαντικών εξελίξεων. Μετά από ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο που υπέγραψε και ένα τέταρτο που ακολουθεί –με μέτρα χωρίς χρηματοδότηση- προκλητικά κομπάζει επί της ουσίας, ότι κάποια στιγμή …στο απώτερο μέλλον θα φτάσουμε εκεί που η χώρα μας βρίσκονταν το 2014, με χειρότερους όμως όλους τους οικονομικούς δείκτες.
Από τον Λάζαρο Μακρή
