Αχ το αγαπημένο μου δυαράκι! Αχ η αγαπημένη μου Κάτω Τούμπα… Εβγαινες στη βεράντα κι αντίκριζες παντού... ναούς. Από τη μια ο Άγιος Θεράποντας- μεγάλη η χάρη του! Από την άλλη το γήπεδο του ΠΑΟΚ, που όλοι αποκαλούσαν «Ναό» - και ποιος ήμουν τάχατες εγώ να πάω κόντρα στην τοπική κουλτούρα;
Ο Άγιος Θεράπων μάλλον δεν έκανε καλά τη δουλειά του, αφού, αν και «θεράπων», όλοι στη γειτονιά δήλωναν… αθεράπευτοι, δηλαδή «άρρωστοι» (με τον ΠΑΟΚ) και το επιβεβαίωναν Κυριακή παρά Κυριακή εις τον «Ναό»:
«Δεν είμαστε καλά- δεν έχουμε μυαλό- είμαστε άρρωστοι με τον ΠΑΟΚ τον Θεό».
Προϊόντος του χρόνου διέγνωσα ότι η νόσος τους ήταν μάλλον ψυχική καθώς οι τύποι, με διαδικασίες συλλογικής ψυχανάλυσης, ομολογούσαν:
- Φέρτε μας τον ψυχίατρο να δούμε τι θα γίνει- να τον τρελάνουμε κι αυτόν και Παοκτσής να γίνει.
Οι εν λόγω «τρελοί» είχαν τον ΠΑΟΚ για Θεό. Στον κανονικό Θεό και στο υποκατάστημά του, τον Άγιο Θεράποντα δηλαδή, αντιθέτως, δεν πατούσαν παρά μόνο κάτι συμπαθείς γραίαι που, από όρθρου βαθέος, έπιαναν στασίδι, κομίζουσες άλλες λίγο λαδάκι, άλλες καμιά λειτουργιά, να χορτάσει κι ο παπάς (δηλωμένος ΠΑΟΚτσής με... διαρκείας και κασκόλ) τα παιδάκια του (πολύτεκνος γαρ) που ήταν κι αυτά τρελαμένα «ΠΑΟΚτσάκια».
Η Κάτω Τούμπα τη δεκαετία του ’80 ήταν μια χαρούμενη και ξένοιαστη γειτονιά που δεν είχε παρά μονάχα ένα πρόβλημα, ένα λόγο για να ζει : τον ΠΑΟΚ.
Μιλάς για μουρλούς. Καλημέρα έλεγες, «ΠΑΟΚάραρεεεε» σου απαντούσαν. «Καληνύχτα» έλεγες ,…«συνουσιάζεται ο Θρύλος και Πειραιάς» σου απαντούσαν – και όχι βέβαια στην... καθαρεύουσα.
Πηγαίναμε κάτι Λαρισαίοι στου Μάκη για πιτόγυρα (σουβλατζίδικο «Ο Φαλάκρας», πρώτο πλάνο τεράστια ξεθωριασμένη απ’ τον ήλιο αφίσα του Κούδα – "Ο Μεγαλέξαντρος" του ελληνικού ποδοσφαίρου), κι εκείνος μας ’λεγε:
- Βλαχάκιαααα… Θα σας κεράσω εγώ πιτόγυρα την Κυριακή στο «Αλκαζάρ» να χορτάσετε… Για τρια σας έχω… Μπάοκ μιλάμε... Μπορμπόκης η δουλειά… Καθαρίζωωωω…
Προποτζίδικα, σουβλατζίδικα, καφενεία, ΚΑΠΗ, κουρεία, κομμωτήρια, όπου και να στεκόσουνα σε Κάτω και Άνω Τούμπα, αποκλείεται να μην άκουγες κουβεντολόι για τον ΠΑΟΚ… «Τι μου τον βάζεις τον Τσουρέλα ρε μάστορα; Ρίξε μέσα την παιχτούρα τον Γκουερίνο να γουστάρουμε…
Ο ΠΑΟΚ δεν ήταν... «παράπλευρη δραστηριότητα» ή χόμπι. Ο ΠΑΟΚ, ήταν μέρος της ζωής. Μια νίκη ή μια ήττα έριχνε τη γειτονιά σε παραλήρημα χαράς ή σε βαθιά κατάθλιψη –όπερ και το συνηθέστερο, ειδικά μετά από ευρωπαϊκούς αγώνες όπου η «ομαδάρα» (καλή μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα) συνήθως έχανε και οι οπαδοί «μπούκαραν», τα έκαναν «λαμπόγυαλο» που «εκείνος ο μπαγλαμάς ο Αυστριακός ο διαιτητής σε τόπνιξε το μπενάλτι… Αμ πώς για; Για ένα φιλότιμο ζούμε!»
Εγκαίρως λοιπόν καταλάβαινες ότι ο Παοκτσής» ή «Μπαοκτσής» ήταν «εξ απανέκαθεν» μια κατηγορία μόνος του μεταξύ των φυλών του νεοελληνικού «Ισραήλ».
Φτωχοδιάβολος, πρόσφυγας , Σμυρνιός ή Πόντιος, ξεριζωμένος πάντως απ’ τη Μικρασία…. Μεγαλωμένος στη «φτωχομάνα», όπως τον έμαθαν κλισεδιάρικα να θεωρεί τη νέα του πατρίδα, τη Σαλονίκη, είχε πάντα τα σύμβολα του ΠΑΟΚ ανάμεσα στα εικονίσματα και τα οικογενειακά κειμήλια. Το να είναι ο γιος, ο εγγονός, όλοι ανεξαιρέτως «από πάππου προς πάππον» οπαδοί του ΠΑΟΚ, ήταν εξυπακουόμενος «κώδικας τιμής» και οφειλόμενη ιερή υποχρέωση... σικελικού τύπου.
Ομοίως, όπως κάθε «φερτικός», έτσι κι ο ΠΑΟΚτσής όφειλε πάντα να μισεί τους ντόπιους. Οι «Αρειανοί» (νοούμενοι ως το σαλονικιώτικο μεγαλοαστικό κατεστημένο) είναι απλώς «σκουλήκια» που «θα τα πατάμε και θα τα βάζουμε εκεί που ανήκουν, στο χώμα»… Υπήρξαν μάλιστα φορές που έξω απ΄ την πολυκατοικία μου στην Κάτω Τούμπα, έχω δει τόσο ξύλο μεταξύ... «συμπολιτών», και τέτοιο κυνηγητό στους δρόμους, που σχεδόν τρόμαζα. Το έχουμε δει πολλές φορές το έργο, μην πας μακριά, μια ματιά μονάχα ρίξε στην κλωτσοπατινάδα που πέφτει στον γειτονικό Βόλο.
Σαν κάθε συνειδητοποιημένο Θεσσαλονικέα και εν γένει βορειοελλαδίτη, ο ΠΑΟΚτσής έμαθε να αισθάνεται μονίμως αδικημένος, μονίμως ριγμένος από το περίφημο «κατεστημένο των Αθηνών». Αυτό του στερεί τόσα χρόνια το «Μετρό», αυτό στερεί την πόλη από υποδομές και τον ΠΑΟΚ από τα πρωταθλήματα που –εννοείται – δικαιούται.
Ότι οι παράγοντες της ομάδας δεν διοίκησαν σωστά τον Σύλλογο… Ότι όλο το περιθωριοποιημένο αληταριό μπήκε στους Συνδέσμους των οπαδών όπου «γ@@*&^ και δέρνει»… Ότι έγιναν στο μεταξύ δύο – τρία ραδιόφωνα Παοκτσίδικα που δηλητηριάζουν το κλίμα στην πόλη και έχουν γίνει κράτος εν κράτει, ααα, αυτό «δεν παίζει». Πάντα ένας Κόκκαλης, ένας Μαρινάκης, ένας Βαρδινογιάννης είναι η... χειρ η αόρατος που αφαιρεί τα πρωταθλήματα από τον «αδικημένο παοκτσίδικο λαό»... Αυτή η «μίρλα», η γκρίνια, η μεμψιμοιρία, έγινε έτσι εδώ και δεκαετίες εγγενής στην ψυχοσύνθεση του κάθε ΠΑΟΚτσή. Μ’ αυτήν τη σταθερά μεγαλώνει και μ’ αυτήν πορεύεται χωρίς καμιά διάθεση επανάκρισης. Έτσι,έμαθε να είναι λούζερ. Υποπτεύομαι μάλιστα πως με τρόπο σχεδόν μαζοχιστικό «γουστάρει» που είναι λούζερ, γουστάρει γκρίνια, κλάμα, και κριτική για ένα «μπενάλτι» που δεν δόθηκε, για τα οφσαίντ και τις αποβολές, για την ποινή αποκλεισμού της Τούμπας που επιβλήθηκε για άλλη μια φορά.
Μιλάμε δε για παθογένεια... εικοσιτετραώρου βάσεως. Προ διετίας θυμάμαι, οδηγούσα ξημερώματα στη Θεσσαλονίκη, με προορισμό το αεροδρόμιο. Τέσσερις και κάτι το πρωί πιάνω ραδιόφωνο, όπου ΠΑΟΚτσήδες –ναι, ώρα 4 και κάτι το πρωί- «πλακώνονταν» στα ερτζιανά και έβριζαν τη διοίκηση γιατί πάλι «δεν έκανε μεταγραφές», γιατί πήρε «σεντερφορά» ενώ χρειαζόταν «επιτελικό δεκάρι»… ενώ ο τότε προπονητής, ο «πας παρτού» «Άγγελος» «καλός, δικός μας, αλλά δεν μπορεί πια το παλικάρι…»
Τρέλα… Σχεδόν παράνοια…
Και τώρα; Τώρα που ο Σαββίδης φαίνεται να «έμαθε τη δουλειά», να βρήκε τα σωστά «κονέ» και θα αρχίσει... «πανάξια» (όπως... προχτές) να παίρνει τρόπαια; Τι θα απογίνει τώρα ο κλαψιάρης ΠΑΟΚτσής; Πώς να γίνει ο... γαύρος που τόσα χρόνια έβριζε;Πώς θα νταλκαδιαστεί, πώς θα αγανακτήσει, να πιει τις ρετσίνες του ακούγοντας Καζαντζίδη και Διονυσίου στα σουβλατζίδικα της Κάτω Τούμπας, κει απέναντι από τον Αι Θεράποντα;
Εδώ σε θέλω… Αλλά, πού ‘ σαι; Φιλαράκι, μην μασάς… ΠΑΟΚ είσαι…
Σε παράτησε η γκόμ$%$#@; Σε σύγχυσε η κάργια η πεθερά σου; Σου ‘σπασε τα καρύδια το αφεντικό; Μην μασάς ρε φίλε… ΠΑΟΚ είσαι... .
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
