Θα πω δε το εξής για να το κάνω πλέον σαφές. Πριν διαμορφώσουμε τις αποφάσεις μας προηγείται η γνώση, η βούληση και η γνώμη. Τα θέλω μας τα διασαφηνίζουμε ανάλογα με τις πτυχές της καθημερινότητας, πολλώ δε μάλλον απ’ το πόσο καλά γνωρίζουμε τις πτυχές της ψυχοσωματικής μας οντότητας, τα σταυροδρόμια του μυαλού μας, ακόμη και το υποσυνείδητο. Είθισται χάριν της ευκολίας να πετάμε σε κοινόχρηστους χώρους, στον ακάλυπτο, στ’ ακατοίκητα της γειτονιάς, σε ιδιωτικούς χώρους, ό,τι νάναι. Όπως και τα σκουπιδάκια μας, τα τραυματικά και δυσάρεστα δηλαδή, σε υποτιθέμενες κρύπτες (υποσυνείδητο) ως επτασφράγιστα κι επώδυνα μυστικά. Ρίξε –ρίξε όμως είναι ζήτημα χρόνου η μπόχα νάρθει σε κάθε περίπτωση, στην επιφάνεια.
Αυτές καθαυτές οι λέξεις λένε και δεν λένε ή σημαίνουν άλλα πράγματα. Βρεθήκαμε πετώντας από Κινσάσα του Κονγκό τη Μ. Βδομάδα του ‘98, στους Ζουλού στη Ν. Αφρική, μετά από ένα υπέροχο ταξίδι.
Εξαιρετικό γιατί η Γ’ Λυκείου (5-6 όλοι κι όλοι) και οι συνοδοί τους (2) λόγω της Ελληνίδας αεροσυνοδού έκανε το αεροσκάφος δική τους υπόθεση. Μέχρι και στο κόπκιτ φτάσαμε στο πιλοτήριο για ν’ απαθανατίσουμε στον φακό τους πιλότους και για καλή μας τύχη από κάτω βλέπαμε ως ένα μεγάλο πιάτο την Πρετόρια.
Πόσο προκατάληψη πέφτει… Μικροί και μεγάλοι όταν λέγαμε Ζουλού μάλλον θέλαμε να μειώσουμε κάποιον. Κι όμως εισπράξαμε καλή φιλοξενία. Κάποια στιγμή ο φύλαρχος μιας εκ των τεσσάρων φυλών πλησιάζει τη μοναδική μας μαθήτρια και συστήνεται: από δω η 4η γυναίκα μου, για να υπονοήσει τις τρεις γυναίκες του που ήδη αμέριμνες πλέκαν τα σουβενίρ πλάι του. Λαός μ’ αισθήματα, αλλά όλα υπηρετούν μια τουριστική ατραξιόν. Αυτά που δεν κάνουμε εμείς δηλαδή. Οι στρογγυλορομβοειδείς τους ασπίδες, η υπερήλικας μάγισσα της φυλής, η μεγάλη καλύβα τους ένα μικρό παλαί ντε σπορ, φαντασθείτε, για τους χορούς γύρω απ’ τη φωτιά (μέχρι και ‘γω που δεν χόρεψα ποτέ, επιστρατεύθηκα από μια Νοτιοαφρικανή γι’ αυτό τον κυκλικό χορό) το δείπνο, και οι φούστες τους. Ναι καλά διαβάζετε, φορούν κοκκινωπές καρό φούστες τους, ξένο πέρα ως πέρα στοιχείο, για να τους θυμίζουν την ιστορία τους: τις νίκες που κατήγαγαν κατά των Σκωτσέζων (Άγγλων) επικυρίαρχων.
Εδώ έχουμε να σταυρώσουμε νίκες απ’την περίοδο 1821-22.Οι 8-9 νίκες ήταν πρώτες και τελευταίες. Ακολούθησαν τα δάνεια της Αγγλίας, τυχαίο; Η διασπάθιση του μικρού ποσού που έφτασε (1/3),οι δύο εμφύλιοι και οι 29 ήττες μέχρι τον ερχομό του Καποδίστρια, τον οποίο και εξολόθρευσαν ξένοι και ντόπιοι σχετικά γρήγορα. Δεν κρύβω ότι απ’ την επιμονή του Άγιου της πολιτικής, Ιωάννη Καποδίστρια, και τις επόμενες καραμπόλες της διεθνούς διπλωματίας η Ελλάδα διπλασιάστηκε και τριπλασιάσθηκε. Όπως δεν κρύβω τις αιματοβαμμένες νίκες των Βαλκανικών Πολέμων, κείνες τις Μικρασίας (μέχρι και το Καλε Γκρότο, 60 χιλιόμετρα απ’ την Άγκυρα) και τέλος της Πίνδου (χάρις στη διαφοροποίηση απ’ την κεντρική στρατιωτική και πολιτική διοίκηση, των Χ.Κατσιμήτρου και Β. Βραχνού).Μοιραίοι πολιτικοί με τους στρατιωτικούς, δικαστικούς και τραπεζικούς τους βραχίονες επεσώρευσαν ήττες, εξόφθαλμες και ξέφρενες ανώμαλες για την πατρίδα μας καταστάσεις. Κατέδειξα προηγουμένως την αγάπη μιας φυλής για τα τρόπαιά της και την ιστορία της. Εδώ άλλοι αποφασίζουν για την ιστορία μας, τα οικονομικά μας, την πίστη μας. «Οι αγράμματοι του 21ου αι. γράφει ο Αμερικανός συγγραφέας Alvin Toffler δεν θάναι αυτοί που δεν μπορούν να γράψουν και να διαβάσουν, αλλά εκείνοι που δεν μπορούν (ή δεν θέλουν θα πρόσθετα) να μάθουν, να ξεμάθουν και να ξαναμάθουν»
Μυαλό φαίνεται, απ’ την 7ετή χούντα, τη συγκυβέρνηση Καραμανλή-Χούντας (Γκιζίκης) και την τραγωδία – προδοσία της Κύπρου, δεν βάλαμε και τα μνημόνια, οι φοροκαταιγίδες, η ταπείνωση, οι πλειστηριασμοί, τρέχουν και έπονται τ’ αδειανά στομάχια, με τη σύμφωνη γνώμη των πολλών. Αδυνατώ να καταλάβω πως η μόλις 16μηνη εγγονή, εδώ και καιρό έχει και επιβάλλει τα θέλω της και οι ώριμες τάχα κοινωνίες σέρνονται και στηρίζουν επίορκους πολιτικάντηδες όλων των εποχών, σαν να μην τρέχει τίποτα…
Μετά τον φτερωτό γιατρό, υπουργό και δήμαρχο και ο παρ’ ολίγον πρωθυπουργός και πρόεδρος της Δημοκρατίας Άκης Τσοχατζόπουλος είν’ ελεύθερος. Τι να πω; Ποιοι τους ψήφισαν και τους ψηφίζουν ακόμη, όλους αυτούς;
Πόση μπόχα θ’ ανεχθούμε ακόμη; Πόση ηττοπάθεια;
Για ένα να ‘μαστε όλοι βέβαιοι: οι νέες γενιές θα μας κρίνουν αμείλικτα!
* Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν καθηγητής και υπ. βουλευτής με το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, σήμερα παραγωγός καθημερινής πρωινής εκπομπής σε ραδιόφωνο.
