Είμαστε μια χώρα χαρισματική. Από τις λίγες που υπάρχουν στον κόσμο. Σε τούτη τη γωνιά του ήλιου και της θάλασσας, αναπτύχθηκε από τα πανάρχαια χρόνια, ένας λαμπρός πολιτισμός, που κατηύγασε τα πέρατα της γης, με τα πνευματικά του επιτεύγματα, τις καλλιτεχνικές του επιδόσεις και τις ανθρωπιστικές του αξίες. Τούτος ο πολιτισμός στάθηκε ο πυλώνας της διαιώνισης της φυλής μας. Και μάλιστα μέσα από τραγικές περιπέτειες, αλλά και μέσα από αγλαή και ανείπωτα κλέη και έπη.
Αλλά και τι δεν έχει η Ελλάδα; Έναν γαλάζιο ουρανό, που η καθαρότητά του εμπνέει την αισιοδοξία. Μια ατέλειωτη ακτογραμμή με θάλασσα διάσπαρτη, από ένα πλήθος γραφικών νησιών. Ένα κλίμα εύκρατο και υγιεινό, προϋπόθεση ψυχικής ανάτασης και δημιουργίας. Και πάνω απ` όλα ανθρώπους με δυναμισμό. Με ευφυΐα και δυνατότητες για υψιπετείς τάσεις. Το βλέπουμε αυτό και στις διεθνείς διακρίσεις και επιτεύγματά του.
Δίκαια λοιπόν κατέχουμε, μέσα στο Βαλκανικό χώρο, θέση ξεχωριστή. Όλα τούτα όμως, είναι εύνοια της τύχης ή κάτι άλλο μας έβαλε στο σωστό δρόμο; Σίγουρα χρωστάμε πολλά στους προγόνους μας, που απλόχερα μας χάρισαν υποθήκες μεγαλείου. Η ιστορία μας θα ήταν πολύ διαφορετική, αν δεν μας κληροδοτούσαν έναν Παρθενώνα, έναν Μαραθώνα, την Ολυμπία, τους Δελφούς… Αν δεν μας άφηναν τα δημιουργήματά τους, σε κάθε πολιτιστικό τομέα. Αν δεν βρίσκαμε από τους προγόνους μας διάσπαρτα σ` όλη την Ελλάδα μνημεία κλέους και δόξας. Αυτά που έρχονται απ` όλον τον κόσμο να τα τιμήσουν και να τα θαυμάσουν. Κείμενα και πέτρες και μνημεία, ανδραγαθήματα και αυτοθυσίες δημιούργησαν ένα ισχυρό φιλελληνικό πνεύμα, που ακόμα και σήμερα, στέκεται δίπλα μας. Δεν είναι μόνον ο Μπάυρον. Ο Κόδριγκτων, ο Κάνιγκ, ο Φαβιέρος κ.ά. Είναι και οι σημερινοί Φιλέλληνες. Κι ας κακολογάμε τους ξένους για εχθρούς μας. Η Δύση ανέκαθεν έβλεπε την Ελλάδα σαν φίλο πολύτιμο. Η παράδοση αυτή ισχύει ακόμα και σήμερα, αν και έχει εξασθενήσει από δυσμενείς επιρροές, διεθνών ανατροπών.
Ας μην ξεχνάμε όμως και την καλή μοίρα του λαού μας. Γέννησε έναν Ελ. Βενιζέλο, των πέντε θαλασσών και των τριών ηπείρων. Έναν Μεταξά, που τάχθηκε με το μέρος της Δημοκρατίας και όχι του Γ` Ράιχ. Θα είχαμε τότε το έπος του 1940; Είχαμε την τύχη στο αλληλοφάγωμα, που μας επέβαλε η ιδεοληψία του Ζαχαριάδη, με σκληρό αγώνα, να γλιτώσουμε από την ένταξή μας στη Σοβιετική απάνθρωπη κυριαρχία.
Όλα αυτά εντάσσονται στις καλές στιγμές της χώρας μας, στον ψυχοπνευματικό μας δυναμισμό ή αν θέλετε και στην τύχη. Όμως εμείς οι ίδιοι, που κτίσαμε τη Δημοκρατία, εμείς τώρα και την αποδομούμε. Λες και τα κακά βαρίδια της φυλής μας, μας σέρνουν όλο και πιο κάτω. Στη διάλυση και την καταστροφή μας. Ποιος θα το έλεγε, πριν από 20 χρόνια, πως θα φθάναμε σε τούτο το χάλι; Και όμως άρκεσαν μερικοί ηγέτες μας μέσα σε λίγα χρόνια, να κατεδαφίσουν ό,τι ανεγείραμε. Να μηδενίσουν ό,τι πετύχαμε. Να διαστρέψουν και να διαφθείρουν τον χαρακτήρα του Έλληνα πολίτη. Να μπάσουν τους λύκους στο μαντρί. Να αλώσουν τα πάντα. Θρησκεία και Πατρίδα και Ελληνισμό. Ακόμα και την οικογένεια, το φυλετικό μας τούτο κύτταρο. Μάθαμε όλοι μας να δείχνουμε ασέβεια, στους θεσμούς. Μια ασχήμια βλέπει κανείς στη συμπεριφορά μας, αλλά και στο όμορφο περιβάλλον μας. Βάλαμε τα κόμματα, πάνω από την Πατρίδα. Τους ανώμαλους πάνω από την Ορθοδοξία. Τη φιλία μας υπηρέτη της ιδιοτέλειας. Και το «Εγώ» υπεράνω όλων. Κλέβουμε τα πάντα. Υπονομεύουμε και καταλύουμε το κράτος, λες και το κράτος δεν είμαστε «Εμείς». Είναι εκτός κοινής αποδοχής αυτός, που λέει πως είναι Πατριώτης, Χριστιανός, νομοταγής και τίμιος άνθρωπος. Τον αποκαλούν παλαιομοδίτη, συντηρητικούρα, αμαρτωλό κατεστημένο.
Επειδή όμως ο άνθρωπος, είναι εκείνος, που δημιουργεί τις συνθήκες και το πλαίσιο διαμόρφωσης της κοινωνίας με την όποια της μορφή, ένα πρέπει να κάνουμε σαν Έλληνες πολίτες. Ας μη φορτώνουμε όλες τις κακουχίες μας στους πολιτικούς μας ή στους εταίρους μας, που αναμφισβήτητα έχουν την κύρια ευθύνη και ας στρωθούμε με κάθε δύναμη, αλλά και συνεχή αγώνα, φυσικά σκληρό και επώδυνο, αν θέλουμε να βγούμε από το θανατερό αδιέξοδο. Να βάλουμε όλοι μας πλάτη, να βγούμε στο ξέφωτο μιας επιβίωσης, που ταιριάζει στο λαό μας. Αυτό όμως θα το πετύχουμε αν τα χέρια μας ενωμένα σηκώνουν τη σημαία της ομόνοιας κι όχι την παντιέρα της διχόνοιας.
Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
