Όχι ότι αυτά εξαφανίζονται την προεκλογική περίοδο, αλλά μέσα στις υποσχέσεις, στα παχιά τα λόγια, να κάτι σαν «τους ζουρνάδες που θα βαράνε για να χορεύουν οι αγορές», αυτά τα αδιέξοδα «θολώνουν».
Έρχεται, όμως, το «μετά», η επόμενη μέρα της ανεργίας και της φτώχειας, που στη Γαλλία μετριέται σε εκατομμύρια ψυχές, παρά το ότι αυτή η χώρα δεν έχει μνημόνιο. Κι από κοντά η εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, η διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης, η αντεργατική νομοθεσία και τόσα άλλα, που συνιστούν την καπιταλιστική βαρβαρότητα, όπως είναι κι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Ας μην ξεχνάμε πως η Γαλλία έπαιξε και παίζει (είτε με κυβερνήσεις της «δεξιάς», είτε με κυβερνήσεις της «αριστεράς») πρωταγωνιστικό ρόλο σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, αυτή την περίοδο κυρίως στην περιοχή της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.
Έχει κανείς αμφιβολία ότι αυτό το «μετά» θα αλλάξει ανεξαρτήτως αποτελέσματος στον 2ο γύρο των προσεχών προεδρικών εκλογών στη Γαλλία; Βεβαίως στις εκλογές αυτές παρατηρείται μια σφοδρή αντιπαράθεση, μονάχα που αυτή είναι πολύ μακριά από τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων. Το βασικό διακύβευμα είναι πως θα εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της γαλλικής αστικής τάξης καλύτερα, σε μια περίοδο που «έχουν βγει τα μαχαίρια» ανάμεσα σε ισχυρές δυνάμεις του καπιταλιστικού κόσμου για το πως θα μοιράσουν τα κέρδη από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, αλλά και τις ζημιές από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση.
Έτσι, την κυρίαρχη γραμμή της αστικής τάξης στη Γαλλία εκπροσωπεί ο «ευρωπαϊστής» Μακρόν, που προβάλει την ενίσχυση της «συνοχής» της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Μέσα απ’ εκεί προσδοκάται η πίεση προς την αστική τάξη της Γερμανίας να αναλάβει στην πράξη ρόλο εγγυητή για τα υπερχρεωμένα κράτη και τις προβληματικές μεγάλες τράπεζες της ΕΕ.
Από την άλλη μεριά, ισχυροποιείται η γραμμή τμημάτων του κεφαλαίου, που προσβλέπουν στην ανάκαμψη και θωράκιση της κερδοφορίας τους μέσω μιας αναθεώρησης των συνθηκών της ΕΕ, μιας υποτίμησης του ευρώ ή ακόμη και μιας εξόδου της Γαλλίας από την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Αυτήν τη γραμμή εξέφρασε πολιτικά η ακροδεξιά υποψήφια Λεπέν.
Κι οι δυο τους, φυσικά, δεν παραιτούνται από την κλιμάκωση των αντεργατικών - αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, από το «ξεζούμισμα» της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Δεν παραιτούνται από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, αλλά «παζαρεύουν» με ποιόν και με ποιους όρους θα πάνε σ’ αυτούς.
Να γιατί οι εργαζόμενοι στη Γαλλία, αλλά και σε κάθε χώρα όπου στήνεται ανάλογο σκηνικό πλαστών διαχωριστικών γραμμών (περί «φωτός» και «σκότους», «προόδου» και «μίσους»), οφείλουν να οπλιστούν με τα ταξικά «γυαλιά» τους. Τότε θα δούνε την πραγματικότητα, που λέει ότι για τα λαϊκά στρώματα, τόσο στη Γαλλία, όσο και στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, συνολικά στον καπιταλιστικό κόσμο, είναι δεδομένα τα μέτρα τα οποία τσακίζουν το εισόδημα και τα δικαιώματά τους για να ξεπεράσουν οι καπιταλιστές την κρίση του σάπιου συστήματος.
Ο λαός στη Γαλλία οφείλει να αντιπαλέψει αποφασιστικά τις ιδέες του εθνικισμού, του ρατσισμού που πρεσβεύει η υποψηφιότητα της Λεπέν και ταυτόχρονα δεν πρέπει να στοιχηθεί πίσω από την υποψηφιότητα Μακρόν, που είναι ο εκλεκτός της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του κεφαλαίου. Οποιαδήποτε άλλη στάση είναι «βούτυρο στο ψωμί» εκείνων που θέλουν το λαό συνένοχο στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων.
Η λύση, που πρέπει να διεκδικήσει, που πρέπει να παλέψει η εργατική τάξη, ο λαός της Γαλλίας και κάθε άλλης χώρας της ΕΕ, είναι αυτός της ρήξης τόσο με την ΕΕ, όσο και με το ΝΑΤΟ, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα τους όρους ώστε τα "κλειδιά" της οικονομίας, ο πλούτος που παράγει, να περάσουν στα δικά του χέρια. Εμείς πιστεύουμε κι αγωνιζόμαστε ως ΚΚΕ, ώστε σε εθνικό, πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο να φουντώσει η «θύελλα» των εργατικών και λαϊκών αγώνων ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία, που δεν θα ‘χει «ακρογωνιαίο λίθο» της το κέρδος των λίγων, αλλά την ικανοποίηση των αναγκών των πολλών.
Δυστυχώς στη Γαλλία, αλλά και σ’ άλλες χώρες όπου εξαπλώθηκε και μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα η ψευδαίσθηση πως ο καπιταλισμός μπορεί να εξανθρωπιστεί, είχαμε ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει ισχυρό ΚΚ με επαναστατική στρατηγική και το εργατικό - λαϊκό κίνημα να μένει πολύ πίσω, εύκολα να εγκλωβίζεται σε πλαστά διλλήματα. Αυτό είναι μια μεγάλη αδυναμία, που θα ξεπεραστεί, γιατί, όταν, έρχεται το «μετά», η επόμενη μέρα των εκλογών, ο κάθε «ψαγμένος», ο κάθε συνειδητοποιημένος εργαζόμενος, που πνίγεται από τα δεκάδες αδιέξοδα του καπιταλισμού, λέει: «Φτάνει πια!»
Το ΚΚΕ, μέσα κι από την «Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία», τη συνεργασία 29 Κομμουνιστικών Κομμάτων της Ευρώπης, αλλά και με κάθε πρόσφορο τρόπο θα συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην ανατροπή αυτής της κατάστασης, που φαίνεται, μα δεν είναι «μονόδρομος». Υπάρχει ο δρόμος της πάλης ενάντια στα αντεργατικά – αντιλαϊκά μέτρα, της συγκέντρωσης όλων των κοινωνικών δυνάμεων, που από τα πράγματα ενδιαφέρονται για μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας. Οι εργαζόμενοι, γυρίζοντας την πλάτη στα ψεύτικα διλλήματα, σαν αυτά που προβάλλονται μπροστά στο 2ο γύρο των γαλλικών εκλογών, έχουν τη δύναμη να ανοίξουν το δρόμο στη δική τους εξουσία.
Του Ελισαίου Βαγενά
*Ο Ελισαίος Βαγενάς είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων
