Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΔΕΝ ΞΕΡΩ γιατί, αλλά ο εμφατικός τρόπος με τον οποίο ζητάμε ξαφνικά τις γερμανικές αποζημιώσεις, μού θυμίζει το πρόσφατο ρεπορτάζ του «Βήματος», σύμφωνα με το οποίο τους μεγαλύτερους φοροφυγάδες των Αθηνών, τους «κάρφωσαν» οι πρώην τους… Γιατρός – γυναικολόγος, με ιατρείο στο Κολωνάκι, ανέφερε συγκεκριμένα το ρεπορτάζ, εντοπίστηκε από τους λεγόμενους «Ράμπο» του ΣΔΟΕ και διαπιστώθηκε ότι απέκρυψε από την εφορία 2 εκατομμύρια ευρώ. Την καταγγελία για τον φοροφυγά γιατρό έκανε η πρώην φίλη του, η οποία θέλησε να τον εκδικηθεί με αυτόν τον τρόπο επειδή επέστρεψε στη σύζυγό του...
ΤΙ ΣΧΕΣΗ έχει αυτή η ιστορία, με τις γερμανικές αποζημιώσεις; Αν κάνουμε τις αναγωγές, θα διαπιστώσουμε ότι και οι Ελληνες όσο μπορούσαμε να παίρνουμε απρόσκοπτα δάνεια από τις αγορές, δεν είχαμε κανένα λόγο να καταγγείλουμε τους Γερμανούς για τα κατοχικά δάνεια που δεν μας έδωσαν ποτέ... Η σιωπή μας συνυπήρχε με την καλοπέραση, που διασφάλιζε η απρόσκοπτη ροή του χρήματος... Σαν την γκόμενα του μεγαλογιατρού του Κολωνακίου, που, όσο είχε κι η ίδια τη δυνατότητα να ζει καλά με το χρήμα της φοροδιαφυγής, δεν είχε κανένα πρόβλημα με τη φοροδιαφυγή, έτσι κι εμείς όσο δανειζόμασταν για να μπορούμε να διοριζόμαστε ασύστολα στο δημόσιο και να εισπράττουμε παχυλά εισοδήματα και επιδοτήσεις (οι πολίτες) και μίζες (οι πολιτικοί) δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, ούτε με τους τοκογλύφους, ούτε με το καπιταλιστικό σύστημα, ούτε με τις τράπεζες, ούτε με τους Γερμανούς και τα κατοχικά τους δάνεια...
ΜΟΛΙΣ όμως, κόπηκαν τα δανεικά και βρεθήκαμε στην ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τη ζωή με τα δικά μας μέσα, ανακαλύψαμε ξαφνικά ότι ο καπιταλισμός είναι άδικο σύστημα, οι τραπεζίτες τοκογλύφοι, οι δανειστές αδίστακτοι κι οι Γερμανοί έκθετοι απέναντί μας γιατί μας χρωστούν απ’ τον πόλεμο!
Ε, ΛΟΙΠΟΝ, ναι μας χρωστούν!... Πού ήμασταν όμως, ολ’ αυτά τα χρόνια (70 συνολικά απ’ το 1945!) και δεν τα διεκδικούσαμε; Τι συνέβη και δεν τα διεκδίκησε καμιά κυβέρνηση; Γιατί, δεν σήκωσε ψηλά τη σημαία της διεκδίκησης ούτε η Ν.Δ. του εθνάρχη, ούτε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα; Καλά ο Σημίτης ήταν γερμανοτραφής, ο μικρός Καραμανλής αδιάφορος, ο Μητσοτάκης ενδοτικός; Η Αριστερά πού ήταν; Από το 1974 και μετά, έκανε χιλιάδες διαδηλώσεις, γιατί οι ΗΠΑ μπήκαν στο Αφγανιστάν, για την καταπίεση στη Νικαράγουα, για το πραξικόπημα στον Παναμά... Θυμάται άραγε, κανείς, μια διαμαρτυρία για την αδιαφορία των ελληνικών κυβερνήσεων να διεκδικήσουν τις γερμανικές αποζημιώσεις; Μια πορεία προς τη γερμανική πρεσβεία, που να διεκδικεί αυτά που τώρα θυμηθήκαμε ότι μας χρωστούν; Οκτώ χρόνια ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ ο Μανώλης Γλέζος, τρία χρόνια υπουργός Επικρατείας στην κυβέρνηση Μητσοτάκη ο Μίκης Θεοδωράκης, θυμάστε να «σήκωσαν» ποτέ το θέμα; Ήγειρε θέμα διεκδίκησης των δανείων η Αριστερά ως εταίρος των κυβερνήσεων Τζανετάκη και Ζολώτα;
ΟΧΙ βέβαια... Το θέμα είχε ενταφιασθεί από τους κυβερνώντες και δεν προσφερόταν ώστε να φέρει ψήφους στους αντιπολιτευόμενους... Ο αντιαμερικανισμός έφερνε τότε ψήφους και η Γερμανία δεν έπαιζε κανένα ιδιαίτερο ρόλο στη ζωή μας, πέραν του ότι όλοι (αριστεροί και δεξιοί) ονειρευόμασταν ένα γερμανικό αυτοκίνητο... Μήπως, δεν διεκδικήσαμε ποτέ έως τώρα τις γερμανικές αποζημιώσεις γιατί ήμασταν υπεράνω χρημάτων; Όχι βέβαια!... Απλώς βρίσκαμε εύκολα δανεικά και από τη στιγμή που έρρεε το χρήμα δεν είχαμε κανέναν λόγο να «ζοριστούμε», ούτε καν και για επιπλέον διαδήλωση!... Ώσπου ξαφνικά, ήρθε η ελληνική χρεοκοπία... Μια χρεοκοπία που από το 1990 είχε προαναγγελθεί, όταν ο Κων. Μητσοτάκης μάς προειδοποιούσε για το υπέρογκο χρέος, υπολογίζοντας πόσα χρωστάει κάθε ελληνόπουλο που γεννιόταν... Κι αντί, να καταλάβουμε ότι η προαναγγελθείσα χρεοκοπία έφθασε το 2009, εμείς κάναμε μια «νοητική» κατασκευή και σπεύσαμε να αποδώσουμε αυτή τη χρεωκοπία, όχι στις σπατάλες του πελατειακού κράτους που μας διόριζε με δανεικά, αλλά στην ευρωπαϊκή κρίση που συνέπεσε χρονικά με το δικό μας φαλιμέντο...
Η στρεβλή ανάγνωση που κάναμε, είχε ως συνέπεια, την απαίτηση να μας σώσουν οι Ευρωπαίοι κι όταν αυτοί αποφάσισαν να το κάνουν (όχι από φιλανθρωπία βεβαίως, αλλά για να μην θιγεί η Ευρωζώνη), ζητώντας μας να νοικοκυρέψουμε το κράτος με μεταρρυθμίσεις, είδαμε την προτροπή τους ως «κατοχή» και θυμηθήκαμε ό,τι θα μπορούσε να μας ρίξει και πάλι στην οικονομική «παραμύθα»: το πετρέλαιο που θα μας κάνει εν μία νυκτί και άκοπα πλούσιους, τα κατοχικά δάνεια που θα μας απαλλάξουν απ’ το χρέος... Γιατί; Για να μην περάσουμε το επώδυνο στάδιο της προσαρμογής στην πεζή πραγματικότητα, που επιβάλλει να έχεις το βιοτικό επίπεδο που σου επιτρέπει το εισόδημά σου...
ΦΕΡΤΕ πίσω τα κατοχικά δάνεια λοιπόν!... Δώστε μας τις αποζημιώσεις... Όχι βέβαια, γιατί ωρίμασε επιτέλους ένα παλιό αίτημα... Αλλά, γιατί, «δεν σας χρωστάμε μόνο εμείς, μας χρωστάτε κι εσείς»!... Τώρα, αν το θυμηθήκαμε ξαφνικά εβδομήντα χρόνια μετά, δεν χάλασε ο κόσμος... Τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα!... Όπως και οι εκατό πρώτες μέρες της κυβέρνησης είναι δύσκολες, γι’ αυτό και επιλέγει την επιθετική ρητορική κατά των Γερμανών για τις αποζημιώσεις ως επικοινωνιακό αντίβαρο στην υποχώρησή της με την υπογραφή της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου...
