Ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού - Πατρός - αθάνατος υπάρχων, σύνθρονος και ομοούσιος με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, «κλίνει Ουρανούς» (χαμηλώνει τους Ουρανούς), ταπεινώνεται, γίνεται Άνθρωπος, κάτω στη Γη μας «εκ Πνεύματος Αγίου και Αειπαρθένου Μαρίας για ν’ αναστήσει «το κατ’ εικόνα», δηλαδή για να μας ελευθερώσει από τα πάθη της ψυχής και του σώματος, τη δουλεία της ειδωλολατρικής μας αμαρτίας, αυτή την απάνθρωπη «μοιχεία του πνεύματος», τον χωρισμό μας από την Αγάπη του Θεού, μέσα στον Παράδεισο της Εδέμ.
Αυτός ο πανέμορφος κήπος των πρωτόπλαστων, ήταν ο «τύπος» του αληθινού Παραδείσου, στην Άνω Ιερουσαλήμ, σ’ αυτήν την δωδεκάτειχη πόλη με τους χρυσοπλακώτατους πύργους και τον ηλιοστάλακτο θρόνο του Παμβασιλέα και Δεσπότου Χριστού - Ιησού, μεταφέρθηκε «αυθημερόν», μαζί με τον Θεάνθρωπον Χριστόν, ο εκ δεξιών Του, συσταυρούμενος ληστής, αυτός ο πρώτος οικιστής (κάτοικος του Αιωνίου Παραδείσου, κατά τους «Φωστήρες» της Εκκλησίας μας.
«Ακατανόητον θαύμα είναι η Παναγία μας, λέει ο υμνογράφος του Μ. Παρακλητικού κανόνα. «Πώς γαλουχείς τον Δεσπότην;» (πώς αναθρέφεις με γάλα και μορφώνεις τον Ουράνιο Κυβερνήτη!).
«Πάντα υπέρ έννοιαν, πάντα υπερένδοξα, τόσα, Θεοτόκε μυστήρια, την αγνεία εισφραγισμένη και παρθενία φυλαττομένη, μήτηρ ευγνώσθης αψευδής, Θεόν τεκούσα αληθινόν. Αυτόν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών» (Θεοτοκίον, Β’ ήχου).
Ενα παρόμοιο «ακατανόητον θαύμα», υπήρξε, η πίστη στη Θεότητα του Χριστού Ιησού, του ληστή και η ειλικρινής μετάνοιά του, ζητώντας το έλεός Του στην Επουράνια Βασιλεία Του.
«Και έλεγε τω Ιησού, μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42).
Όταν θα ξανάρθεις, πλέον, δοξασμένος - αναστημένος, Κριτής Βασιλιάς, «θανάτω, θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος», θυμήσου και μένα τον ελεεινό και τρισάθλιο ληστή, Κύριε... φονιάς σ’ όλη μου τη ζωή, κλέφτης και χλευαστής του δώρου της ελευθερίας και της ζωής, πρώτη φορά σε βλέπω υπερυψούμενον ανάμεσά μας Κύριε, σαν τον μεγαλύτερο, κακούργο, όλων των ληστών της ανθρωπότητας, μέχρις τη συντέλεια των αιώνων! Πρώτη φορά, με αγκαθωτό στεφάνι, υβριζόμενον με τέτοιο πάθος και μίσος, με επιγραφή πινακίδας, σε τρεις γλώσσες «Ναζωραίος, Ιησούς ο βασιλιά των Ιουδαίων». Πρώτη φορά, τόση πραότητα, σιωπή, συγχώρηση των εχθρών σου, από Πιλάτο, Καϊάφα, έξαλλο λαό, μέχρι και Βαραββά... (ήταν οι πρώτες σιωπηλές σκέψεις, του μετανιωμένου ληστή).
Το πλήθος κάτω εξακολουθεί να μαίνεται και οι εχθροί του σταυρωθένοτος Ναζωραίου, τίγρεις σε αγριότητα διαθέσεων και επιθυμιών, αφού ελευθέρωσαν τον Βαραββάν (αρχιληστήν) δεν χόρτασαν ακόμα, ούτε από το αίμα του αθώου θύματός των, το οποίο σε λίγο θα κλείσει και τα μάτια Του. Φωνάζουν κάτω από το Σταυρό, εμπαίζουν, χλευάζουν, καταριόνται και βλασφημούν. Δεν σέβονται λοιπόν, ούτε τις τελευταίες στιγμές, ενός αποθνήσκοντος, τον οποίον εντελώς άδικα σε ένα τόσο σκληρό τέλος, είχαν οι ίδιοι οδηγήσει;
Αλίμονο! λέει (ο μακαριστός, αλησμόνητος, καθηγητής μου, Π. Τρεμπέλας).
«Φευ! Η βοή εκείνη του ονειδισμού και της βλασφημίας δεν ακούεται μόνο παρά τους πόδας τους θνήσκοντος Διδασκάλου. Ακούεται και κάποια γλώσσα υβριστική, μεγάλης αναλγησίας, δίπλα στο «ους» (το αυτί) Ιησού, που επαναλαμβάνει τους ίδιους υβριστικούς λόγους του δημαγωγούμενου όχλου. Διότι και οι ληστές, οι συσταυρωθέντες ωνείδιζον (κατέκριναν) τον Ιησού (Ματθ. 27,44).
Μπορούσαν οι δύο ληστές να βρίζουν τους δήμιους, τους δικαστές, τους πάντες, έστω, και τα πάντα. Προς τους συσταυρούμενους όμως, εφόσον δεν έχουν κάποιου το χέρι ζητούντες, αλλά συγχρόνως και δίδοντες, βοήθεια. Μόνο για τον Ιησού, που δεν έβλαψε κανένα, μόνο γι’ Αυτόν, που ευεργέτησε όχι απλά πολλούς, αλλά τον κόσμον ολόκληρον, ανατρέποντας όλα, για να μην υπάρχει γι’ Αυτόν, ούτε η συντροφιά και συμπάθεια, της οποίας δεν αποστερήθηκαν και οι χειρότεροι κακούργοι!».
Και οι ληστές! Και οι δυο βλασφημούσαν; Όχι.
Στην αρχή ο ένας φαίνεται να σιωπά... κυριαρχούν «στο αυτί του Ιησού» οι ύβρεις της πετρωμένης καρδιάς του ενός ληστού. Το θαύμα του Σταυρού του Ιησού δεν έχει συντελεστεί ολοκληρωμένο ακόμα στην ψυχή του σιωπηλού ληστή. Γι’ αυτό σιωπά. Είναι η κρίσιμη στιγμή της Χάριτος, η οποία κρούει την πόρτα της ψυχής του, και περιμένει... Σε λίγο οι θησαυροί του ελέους, του Θεού, οι οποίοι συσσωρεύονται μέσα του, σαν αόρατος σπινθήρας (φωτιάς) στη στάχτη της καρδιά του, θα τον αναγκάσουν- ελευθερωμένος πλέον από τα Πάθη του και με τη δική του θέληση και υπακοή στον σαγηνευτή των καρδιών Ιησού Χριστόν - να φωνάξει στον εξ αριστών του Κυρίου μας, συνάδελφόν του, κακούργον ληστήν:
«Επετίμα αυτώ λέγων - τον κατηγορούσε- ουδέ φοβή συ τον Θεόν ότι εν τω αυτώ κρίματι εί;».
Συγκρίνεις - αθεόφοβε- τον εαυτό σου με τον Θεό! Φωνάζεις και συ, συσταυρωμένος, στο αυτί Του, αν είσαι ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου και εμάς, κατέβα από το Σταυρό! Δεν φοβάσαι τον Θεόν; Προσθέτεις και νέα κακουργήματα στα τόσα σου εγκλήματα; Εμείς δίκαια τιμωρούμαστε, απολαμβάνοντες άξια για εκείνα που πράξαμε. (Κλέψαμε, ατιμώσαμε, σκοτώσαμε, σφάξαμε). Αυτός όμως δεν έκαμε τίποτε το άτοπον και άπρεπον. Πολύ περισσότερο δεν έκαμε τίποτα τον εγκληματικόν.
«Εις δε των κρεμασθέντων κακούργων εβλασφήμει αυτόν λέγων, ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς» (Λουκ. 23,39).
Ο μετανιωμένος ληστής και ελεημένος «έλεγε τω Ιησού, μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου».
Και είπεν, αυτώ ο Ιησούς, αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω Παραδείσω» (Λουκ. 23, 42-43).
(Και ο Ιησούς του είπε: «Αλήθεια σου λέγω, σήμερα θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο...) - (Σε μια αιώνια, Αγγελική ζωή, δίχως πόνο, θλίψη και στεναγμό).
Τι είναι τέλος πάντων ο άνθρωπος! «Εθαυμαστώθης εξ εμού». Κύριε, λέει ο ψαλμωδός Δαβίδ. (Μελέτησα και θαύμασαν τον εαυτόν μου, τον ψυχικό μου κόσμο). Κάτι παρόμοιο, ίσως σαλπίζει, τούτη την ώρα και ο πρώτος οικιστής του Παραδείσου: «και στην καρδιά κάποιου κακούργου ληστή, υπήρχε μια σπίθα φωτιάς, από χρώμα γαλάζιας λαχτάρας: δόξα της μακροθυμία Σου Κύριε!».
Ο Εσταυρωμένος Κύριος στον ένα γίνεται πέτρα σκανδάλου και στον άλλο με την ειλικρινή του Πίστη και μετάνοια, ληστή, μακαριότητα και ευτυχία αιώνια, κάτι, του οποίο θα επαναλαμβάνεται καθημερινά στην Ιστορία του Ευαγγελικού κηρύγματος.
Ο εκπορθητής του Παραδείσου ληστής, πριν ακόμη ο Ουρανός παρουσιάσει τα σημεία του - σκοτάδι, βροντές και αστραπές- διέκρινε την αδικία, η οποία διαπράττονταν σε βάρος του αθώου θύματος, του Σταυρού, Ιησού Χριστού, και έβλεπε, ο κακούργος αυτός, ό,τι οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς και του Μωσαϊκού νόμου οι λειτουργοί και διάκονοι και ερμηνευτές δεν ήταν ικανοί να ιδούν!
«Οι αποσκληρυνθέντες άπιστοι, (κάθε εποχής, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, μεγάλοι πλανητάρχες και μικροί) με τις άλογες αξιώσεις των και τα αντιφατικά επιχειρήματά του αρνούνται και υβρίζουν τον Θεόν. Δεν αναγνωρίζουν την δύναμίν Του. Εχουν την αξίωση να προστρέξει, εις βοήθειά των, ως υπηρέτης των, όταν αυτοί θέλουν και όπως αυτοί θέλουν».
(+ Παν. Ν. Τρεμπέλα: (ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ - Ο ΣΩΤΗΡ Αθήναι 1983).
Το Ορθόδοξον Ελληνικόν Γένος έχει ευεργετηθεί «σκανδαλωδώς» - προσωπικά για τον καθένα μας - από τον Κύριόν μας Ιησού Χριστόν. Η λογχισμένη Του πλευρά πάνω στο Σταυρό, δεν ξηράθηκε ακόμα, ούτε θα ξηραθεί ποτέ, θα αναβλύζει συνέχεια, ρήματα ζωής Αιώνιας και «φάρμακον αθανασίας» «εις άφεσιν αμαρτιών». Ετσι την οίδε (γνώρισε) ο αγαπημένος Του μαθητής, «της αγάπης» Ιωάννης ο Ευαγγελιστής (19,34-35’).
Το Σάββατο - Ανάσταση Αγίου Λαζάρου - ψάλλαμε:
«Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε...».
Τώρα, πώς τον θέλουμε τον «Χριστό». Δυστυχώς και με «έμφυλες (ή «εκ-φυλες») ταυτότητες!
«Να προστρέξει εις, βοήθειάν μας, ως υπηρέτης μας» για να σωθεί η νεολαία της Ορθοδοξίας των Γυμνασίων - (τα παιδιά και εγγόνια μας) δίχως την θέληση των γονιών τους!... «υποχρεωτικά!...» (βλ. τεύχος 153/2017 - Ελληνορθόδοξη πολύτεκνη - οικογένεια) (Βραβεία Ακαδημίας Αθηνών 1979).
«Οι πολύτεκνοι αδελφοί μας αποτελούν τη σπονδυλική στήλη του Έθνους μας και είναι πραγματικά οι αιμοδότες του. Αξίζουν κάθε βοήθεια και υποστήριξη από όλους μας, ιδιαιτέρως στην εποχή μας, που διώκονται ποικιλοτρόπως». (Πρόεδρος του Π.Ε.ΦΙ.Π.) = (Προφητική λέξη)!
«Μνήσθητι και ημών Σωτήρ, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου».
«Τον ληστήν αυθημερόν του Παραδείσου ηξίωσας.
Κύριε, κ’ αμέ τω ξύλω του Σταυρού φώτισον και σώσον με».
Από τον Κων/νο Χλωρό, Θεολόγο
