Κατανοώντας το προφανές

Προφανές είναι αυτό που ως έννοια είναι αμέσως αντιληπτό γιατί είναι σαφές και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Επομένως λογικά σκεπτόμενος ως ενεργός πολίτης, δεν αντιλαμβάνομαι πως μία αριστερή και κρατικοδίαιτη κυβέρνηση μπορεί να βελτιώσει τις βασικές παθογένειες και προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Τα βασικά προβλήματα που η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει ως προς την οικονομική προσέγγιση είναι τα εξής:

1. Ανεργία
2. Ανάπτυξη
3. Ασφαλιστικό
Η ανεργία η οποία είναι σε επίπεδα άνω του 23% (ΕΛΣΤΑΤ στοιχεία 4ου τριμήνου 2016) είναι ίσως το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Οι νέοι δεν βρίσκουν δουλειά ενώ όσοι απολύονται μένουν συνήθως έξω από τον εργασιακό βίο για πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Όσο μεγαλύτερος σε ηλικία είναι ένας απολυμένος υπάλληλος τόσο πιο δύσκολα ξαναβρίσκει δουλειά. Παράλληλα, η ανάλυση των δεικτών της ανεργίας δείχνει ότι οι εργαζόμενοι με μεταπτυχιακό ή διδακτορικό αντιμετωπίζουν την ανεργία με καλύτερους όρους με μόλις 12,2% δείκτη ανεργίας ενώ οι γυναίκες αντιμετωπίζουν την ανεργία με δυσκολότερους όρους σε ποσοστό 28,1%.
Οικονομική ανάπτυξη είναι η διαδικασία η οποία αναφέρεται στην αύξηση της πραγματικής παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών σε μία οικονομία με την πάροδο του χρόνου. Τα στοιχεία έδειξαν έδειξαν ύφεση 1,1% σε ετήσια βάση για το 4ο τρίμηνο του 2016. Με άλλα λόγια ο «τζίρος» της ελληνικής οικονομίας μειώθηκε κατά 1,1% σε ένα έτος οδηγώντας σε ύφεση την ελληνική οικονομία. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μία χώρα όπου το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν έχει μειωθεί κατά 27% από το 2008.
Ασφαλιστικό σύστημα είναι η οντότητα εκείνη η οποία έχει δύο βασικές υποχρεώσεις. Η πρώτη είναι να παρέχει υγειονομικές υπηρεσίες στους ασφαλισμένους και η δεύτερη να εγγυάται την καταβολή συντάξεων γήρατος στους συνταξιούχους υπαλλήλους, ελεύθερους επιχειρηματίες, επιχειρηματίες και αγρότες. Επιπρόσθετα, οι εισφορές και το αποτέλεσμα αυτών δηλαδή οι συντάξιμες αποδοχές πρέπει να έχουν μία αναλογικότητα ώστε να δίνουν κίνητρο στους εργαζομένους για περαιτέρω εισφορές και παραγωγικότητα. Με άλλα λόγια, οι εισφορές πρέπει να έχουν ένα τελικό αντίκτυπο στην τελική σύνταξη του εργαζομένου δείχνοντας τον απαραίτητο σεβασμό στην αλληλεγγύη των γενεών.
Μετά την παράθεση των βασικών εννοιών έρχεται η ανάλυση της πραγματικότητας. Η ανεργία μπορεί να μειωθεί μόνο με την αύξηση των θέσεων απασχόλησης. Αυτές, σε θεωρητικό πάντα επίπεδο μπορούν να προέλθουν τόσο από τον ιδιωτικό όσο και από τον δημόσιο τομέα. Γνωρίζοντας ότι το κράτος έχει έναν δείκτη Χρέος/ΑΕΠ κοντά στο 180%, οι νέες θέσεις εργασίας πρακτικά μπορούν να έρθουν μόνο από τον ιδιωτικό τομέα. Με μία αριστερή κυβέρνηση η οποία φορολογεί υπέρμετρα τα πάντα και ειδικά την επιχειρηματικότητα είναι προφανές ότι η ανεργία δύσκολα θα μειωθεί ειδικά σε εκείνους που συνδέονται με μεγάλες επενδύσεις όπως τους εργαζόμενους χωρίς πτυχίο στην βιομηχανία.
Ανάπτυξη με κρατισμό σε ένα περιβάλλον με δύσκολη κρατική χρηματοδότηση είναι πρακτικά δύσκολο να συμβεί. Επιπρόσθετα, μία κυβέρνηση η οποία δεν της αρέσει η ιδιωτική πρωτοβουλία και βάζει εμπόδια σε κάθε νέα επιχειρηματική προσπάθεια όπως αυτή του Ελληνικού, η οποία θα μπορούσε να αυξήσει κατά χιλιάδες τις νέες θέσεις εργασίας, σίγουρα δεν είναι αρωγός στο να αναπτυχθεί το ΑΕΠ της χώρας μας. Αυτό σημαίνει ότι όσο δεν «τζιράρουμε» ως οικονομία τόσο νέα μέτρα και φόροι θα έρχονται για να διατηρήσουμε τα «κοινωνικά μας κεκτημένα». Δημόσιες επενδύσεις και υπερχρεωμένο κράτος είναι λέξεις που προφανώς δύσκολα βρίσκουν σημείο ταύτισης.
Ασφαλιστικό σύστημα το οποίο καταλήγει να είναι φορολογικό σίγουρα δεν μπορεί να επιτύχει. Πρώτον διότι είναι κοινωνικά άδικο ενώ ταυτόχρονα μη εφαρμόσιμο οδηγώντας την επιχειρηματικότητα είτε στην παραβατικότητα είτε στην διακοπή της δραστηριότητας της, στερώντας από το κράτος τόσο φορολογικά έσοδα όσο και ασφαλιστικές εισφορές. Μία αριστερή κυβέρνηση επικαλείται την υποτιθέμενη αναδιανομή αλλά καταλήγει πάντα στην αποτυχία γιατί δεν δίνει σε κανέναν το κίνητρο και το αίσθημα της δικαιοσύνης. Για την ιστορία, το Ρωσικό «μπλόκ» καταστράφηκε για αυτόν το λόγο στο τέλος της δεκαετίας του 1980. Αυτά για να μην αμελούμε τα προφανή.
Tου Νικήτα Παπαντωνίου*
* Ο Νικήτας Παπαντωνίου είναι πτυχιούχος Φυσικός και είναι οικονομικός διευθυντής σε εταιρεία ατμικών προϊόντων. Έχει εξειδικευθεί στα χρημαοτοικονομικά και τη διοίκηση ενώ έχει δουλέψει μεταξύ άλλων στην Eurobankως αναλυτής.