Στις δύο συνεδριάσεις παρατήρησα ότι ακόμη, υπάρχει πάντα η σύνδεση Κράτους-Πολυεθνικών ή μεγάλων επιχειρήσεων. Από τις συζητήσεις έλειπε κάθε αναφορά για τις ΜΜΕ.
Ας δούμε λοιπόν την Ελληνική πραγματικότητα. Οι Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις στην Ελλάδα αποτελούν το 98% των επιχειρήσεων, συνεισφέρουν το 86% της Απασχόλησης του Παραγωγικού τομέα και το 70% του Α.Ε.Π. Είναι ο στυλοβάτης της οικονομίας και της αγοράς. Παρόλα αυτά απουσιάζουν από τους συμβούλους της Κυβέρνησης, από τα όργανα, την εκπροσώπηση.
Οι Κυβερνήσεις, τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό αναρωτιέται γιατί οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες τους έχουν γυρίσει την πλάτη. Επίσης αναρωτιούνται γιατί και η νεολαία τους έχει γυρίσει ομοίως την πλάτη.
Δεν μπορούν να αντιληφθούν τα αυτονόητα. Πόσοι νέοι μπορούν να απασχοληθούν στις περίπου 400 μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας, ιδιωτικού και δημόσιου τομέα; Λίγοι. Οι υπόλοιποι που και πως θα απασχοληθούν; Θα απασχοληθούν σε ΜΜΕ, ή θα γυρίσουν στην οικογενειακή επιχείρηση ή θα «αγοράσουν» μία θέση εργασίας μέσω ανοίγματος μίας προσωπικής εταιρίας. Μπορεί άραγε ένας νέος να αναπτύξει διάθεση, συμπεριφορά, γνώσεις που απαιτεί το πολυεθνικό περιβάλλον και ταυτόχρονα να έχει την απλή Ελληνική κουλτούρα της αγοράς;
Αντίστοιχα, μπορεί μία ΜΜΕ να λειτουργήσει με τις ίδιες δομές, ιεραρχία, κουλτούρα και απόδοση όπως ένας πολυεθνικός οργανισμός; Μπορεί να είναι ανταγωνιστικός σε μία αγορά που μαστίζεται από την 7χρονη κρίση και να θέτει τον πήχη τόσο ψηλά;
Μπορεί η κοινωνία και η αγορά να συμπεριφέρεται και να αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο μία Πολυεθνική και μία ΜΜΕ της γειτονιάς; Μπορεί ταυτόχρονα να δώσει τις δυνατότητες στους νέους να αποκτήσουν τα απαραίτητα εφόδια, πέραν ενός διπλώματος ή πτυχίου;
Η πράξη αποδεικνύει μέρα με την μέρα, ότι ούτε τα κόμματα, ούτε το πολιτικό προσωπικό, ούτε η ίδια η κοινωνία, δηλαδή όλοι οι ενδιαφερόμενοι, έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν το πρόβλημα, πολύ δε περισσότεροι να κάνουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, να προσαρμοστούν στις σύγχρονες συνθήκες, να κάνουν ΣΥΝΘΕΣΗ απόψεων και πρακτικών βάσει σχεδίου.
Οι συνθήκες έχουν ωριμάσει. Πρέπει όλοι να αποδεχθούμε κάποιους κανόνες, με τους οποίους θα προχωρήσουμε μπροστά ως κοινωνία, ως κράτος, ως έθνος.
Οφείλουμε να αποφασίσουμε ποιο είναι το πολιτικό-κοινωνικό σύστημα που θέλουμε. Ο Έλληνας πάντα ήταν ελεύθερος, δημιουργικός, εφευρετικός. Έγινε εξερευνητής, θαλασσοπόρος, έκανε εμπόριο, γνώρισε και ένωσε όλο τον γνωστό κόσμο, έδωσε πολιτισμό, κουλτούρα παιδεία, ήθη και έθιμα.
Ο σύγχρονος Έλληνας διαφέρει. Άλλαξε μέσα στην σύγχρονη Ευρώπη, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι οπαδός της μοναδικότητας του ατόμου, έχει εγωισμούς, ιδεοληψίες και εμμονές. Δεν διαθέτει ομαδικό πνεύμα και δεν έχει πίστη και εστίαση στους στόχους. Είναι ευκολοχόρταστος και ευκολόπιστος. Έχει χάσει την σπιρτάδα και την διάθεση δημιουργίας. Προτιμά τα έτοιμα, την μη δράση, την «αρπαχτή», την εύκολη ζωή. Αυτά που του παρείχαν τα τελευταία χρόνια της τεχνητής ευδαιμονίας, τα χρόνια του ευρώ, του φτηνού χρήματος και της άκρατης παροχής κάθε μορφής δανείων που θεωρήθηκαν δανεικά και αγύριστα, του λαϊκισμού.
Τώρα λοιπόν ήλθε η ώρα της κρίσης, η ώρα του λογαριασμού.
Η Δημοκρατία μας λειτουργεί με βάση τις πλειοψηφίες. Οι πλειοψηφίες που δημιουργήθηκαν στα χρόνια της ευδαιμονίας, του βολέματος, της τεράστιας διόγκωσης του Κράτους αντιδρούν στα κεκτημένα.
Τους ζητείται να σταματήσουν τις σπατάλες. Να γίνουν παραγωγικοί. Να εργαστούν. Τι εργασία όμως να προσφέρουν; Όταν όλοι οι κομματικοί μοιράζονταν θέσεις, δεν υπήρχε αξιολόγηση, σχέδιο δράσης, ώστε να προκύψει ένα παραγωγικό μοντέλο. Άλλωστε όταν κάποιος δεν είναι επαγγελματίας, είναι ευάλωτος, είναι ανεκτικός και δίνει περιθώρια για συνδιαλλαγή. Αυτή είναι η σημερινή εικόνα του Κράτους.
Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες αποτελούσαν πάντα μία μειοψηφία στο σύστημα αυτό. Οι νεολαίοι είχαν μάθει να περιμένουν το βόλεμα μέσω κάποιου «μπάρμπα», όντας επίσης μειοψηφία.
Το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία πρέπει να αναθεωρήσουν, να επανεκτιμήσουν την παρούσα κατάσταση. Να δουν τις ανάγκες, όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί στα χρόνια της κρίσης.
Οι αξίες πρέπει να μπουν στην ζωή μας, στην καθημερινότητα μας. Πρέπει να πάρουν όλοι την θέση που τους αξίζει, με βάση την αξιολόγηση των προσόντων και της προσφοράς τους. Και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες της παραγωγής, της μεταποίησης, των υπηρεσιών, όπως και η νεολαία μας αξίζουν να πάρουν την θέση που τους αξίζει. Στην πρώτη γραμμή.
Του Δημητρίου Σύρμου*
*Ο Δημήτριος Σύρμος είναι Δ. Ηλεκτρολόγος Μηχανολόγος Α.Π.Θ. διαθέτει Μ.Β.Α. Executive και είναι Επιχειρηματίας της Παραγωγής και μεταποίησης στον χώρο των Πλαστικών. Είναι αιρετό μέλος του Πειθαρχικού Συμβουλίου του ΤΕΕ/ΤΑΣ και αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Πλαστικών Ελλάδας.
