Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο σε εκείνους οι οποίοι είχαν ζήσει στα δύστυχα χρόνια της εξαθλιωμένης φτώχειας που συνεπάγετο πείνα, δημιουργώντας σ΄αυτούς απωθημένα για να τα βγάζουν τώρα κάνοντας σπατάλη, που μοιάζει ωσάν να εκδικούνται για την ταπείνωση που υπέστησαν τότε. Αλλά στη «γωνία» τους περιμένει η ανεξόφλητη πιστωτική κάρτα που τους έχει χορηγηθεί από κάποια τράπεζα για την αγορά καταναλωτικών αγαθών πρώτης ανάγκης. Από τις τράπεζες δέχονται αλλεπάλληλες κλήσεις κινδυνεύοντας και μόνο από το άκουσμα του τηλεφώνου, να υποστούν απότομα εγκεφαλικά και εμφράγματα, χωρίς όμως να παραβλέπεται πως και οι ίδιοι φέρουν σε κάποιο βαθμό ευθύνη, όταν προκαλούν για τον εαυτό τους ηυξημένες ανάγκες, αντί να αρκούνται σε απαραίτητες. Ο καταναλωτισμός, ναι μεν δίνει στον άνθρωπο ευχαρίστηση, αλλά τον περιορίζει στον ατομισμό του για να καθίσταται θύμα της απληστίας του και δεν αποκτά το κορυφαίο που αποτελεί σπανιότητα όπως πνευματική ικανότητα για δημιουργία και αλληλεγγύη που σημαίνει σχέση αμοιβαίας ηθικής ή υλικής στήριξης μεταξύ ατόμων σαν αυτά που ο Χριστός είπε: «αγαπάτε αλλήλους», «ο έχων δύο χιτώνας να δώσει τον έναν σε κάποιον που δεν έχει». Αν όμως δούμε το πρόβλημα από μία άλλη, ίσως σοβαρότερη οπτική γωνία, θα' λεγα ότι αξίζει να παραθέσω τα εξής: Η πρόοδος δεν είναι άμοιρη ευθυνών όταν η ίδια είναι πολλαπλασιασμός αναγκών. Εκτός αν δεχθούμε ότι ο κόσμος είναι προϊόν ανάγκης, η οποία ενυπάρχει στη συνείδησή μας, και εκδηλώνεται από αναγκαιότητα της συνείδησης, η οποία συνείδηση αποτελεί επιβεβαιωμένη ταυτοσημία με την ουσία της Αλήθειας και Αλήθεια είναι η ορθή περιγραφή της Αναγκαιότητας.
Κων. Παπανδρέου
Φαρραί Αχαΐας
