Έλλειψη προσαρμογής
Στρατηγική επιδίωξη της Ελλάδας είναι η προσαρμογή στους κανόνες της Ευρωζώνης για να δημιουργηθούν σιγά σιγά οι προϋποθέσεις για επιστροφή στη δυναμική οικονομική ανάπτυξη. Την περίοδο 2000-2009 οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ακολούθησαν μια απαράδεκτα χαλαρή πολιτική που στάθηκε εμπόδιο στην αναγκαία προσαρμογή και συνέβαλε στην υπερχρέωση του ελληνικού Δημοσίου. Η Αριστερά, σε όλες τις πολιτικές εκδοχές, πίεζε για ακόμη πιο χαλαρή πολιτική, η υιοθέτηση της οποίας θα μας οδηγούσε πιο γρήγορα στο αδιέξοδο.
Από το 2010 πληρώνουμε τον λογαριασμό της έλλειψης προσαρμογής στους κανόνες της Ευρωζώνης και ύστερα από πολλές ταλαντεύσεις αρχίσαμε το 2014 να βλέπουμε τα πρώτα θετικά αποτελέσματα.
Η πολιτική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ έβαλε τέλος στην πορεία εξόδου από την κρίση, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούμε στο τρίτο πρόγραμμα-μνημόνιο, το οποίο όλα δείχνουν ότι δεν πρόκειται να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τον Αύγουστο του 2018. Ο κ. Τσίπρας θριάμβευσε πολιτικά σαν πολέμιος των κανόνων λειτουργίας της Ευρωζώνης, στη συνέχεια όμως έκανε μια στροφή 180 μοιρών για να αποτρέψει την αναγκαστική έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησής του.
Όλοι πολέμιοι του ευρώ
Η τακτική του κ. Τσίπρα είναι προσαρμοσμένη στην επιδίωξη της παραμονής στην εξουσία. Όμως σε επίπεδο στρατηγικής οι επιλογές του είναι σταθερά αντιευρωπαϊκές, γεγονός που εξηγεί την πλήρη αποτυχία της πολιτικής που εφαρμόζεται. Πληρώνουμε κατά περιόδους το κόστος της αναγκαστικής προσαρμογής στους κανόνες της Ευρωζώνης για να εξασφαλίσουμε τη συνέχιση της χρηματοδότησης, όμως ο τρόπος που κινείται η κυβέρνηση περιορίζει, αν δεν εξαφανίζει, τα θετικά οικονομικά αποτελέσματα.
Οι θυσίες δεν παρουσιάζονται στον ελληνικό λαό σαν μέρος της αναγκαίας προσαρμογής που θα ανοίξει τον δρόμο σε θετικές εξελίξεις αλλά σαν συνέπεια της προβληματικής λειτουργίας της Ευρωζώνης, παρά το γεγονός ότι όλα τα προγράμματα-μνημόνια πέτυχαν σε όλες τις χώρες που εφαρμόστηκαν, με εξαίρεση την Ελλάδα.
Η ελληνική οικονομία δεν έχει συνέλθει ακόμη από το σοκ Τσίπρα-Βαρουφάκη, το πρώτο εξάμηνο του 2015, όταν ο τελευταίος προσδιόριζε την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Ο κ. Βαρουφάκης σαν πανεπιστημιακός και αργότερα σαν πολιτικός θεωρούσε την Ευρωζώνη ένα αποτυχημένο πείραμα. Ανάλογες απόψεις σαν πανεπιστημιακός υποστηρίζει και ο αντικαταστάτης του κ. Τσακαλώτος, ο οποίος απλά φροντίζει να επενδύει τις αντιευρωπαϊκές επιλογές του, όταν συνομιλεί με τους Ευρωπαίους εταίρους, με την υπηρεσιακή, τεχνική γλώσσα που έχει επικρατήσει στις Βρυξέλλες. Τυπικά λοιπόν εμφανίζεται εντάξει, στην ουσία όμως εργάζεται για την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και την διάλυση της Ευρωζώνης, εφόσον, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, δεν έχει εφαρμόσει τα 2/3 των προαπαιτούμενων της δεύτερης αξιολόγησης, η οποία έχει ήδη καθυστερήσει έναν χρόνο.
Πρόσφατα προστέθηκε στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ο κ. Παπαδημητρίου, ένας πανεπιστημιακός από τις ΗΠΑ που ανέπτυξε τη θεωρία του διπλού νομίσματος προτού αναλάβει την εφαρμογή του τρίτου προγράμματος - μνημονίου. Όσο για τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Ξυδάκη, ο οποίος θέτει δημόσια ζήτημα Grexit και επιστροφής στη δραχμή, ήταν μέχρι πριν λίγο καιρό αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για τις σχέσεις με την Ε.Ε.
Η ομάδα των αντιευρωπαίων στην οποία έχει εμπιστευτεί την εφαρμογή του τρίτου προγράμματος-μνημονίου ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας εκφράζει με τέλειο τρόπο τη στρατηγική του επιλογή σε βάρος της Ευρωζώνη και υπέρ της δραχμής, η οποία δεν επηρεάζεται από τους ελιγμούς τακτικής στους οποίους καταφεύγει στην προσπάθειά του να παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία.
Από τον Γιώργο Κύρτσο, Ευρωβουλευτή της ΝΔ
