Την παραίνεση αυτή απηύθυνε ο Μπαράκ Ομπάμα προς τους Αμερικανούς συμπολίτες του την ημέρα που παρέδιδε την προεδρία. Τους προέτρεπε, δηλαδή, να πιστεύουν στη δική τους ικανότητα και όχι στη δική του, αν θέλουν να αλλάξουν προς το καλύτερο τη χώρα. Με την προτροπή του αυτή ο απελθών Αμερικανός Πρόεδρος αναδεικνύει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει ο λαός στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Οι εποχές που οι χαρισματικοί ηγέτες σφράγιζαν με το πέρασμά τους τη μοίρα ενός τόπου έχουν παρέλθει. Η πρόοδος και η ευημερία των λαών στις προηγμένες οικονομικά και πολιτισμικά χώρες του κόσμου είναι αποτέλεσμα της συλλογικής προσπάθειας όλων των πολιτών και όχι των φωτισμένων ηγετών τους. Άλλωστε και ο Μαρξ ως φορείς της ιστορίας του παγκόσμιου πολιτισμού αναγνωρίζει τους λαούς και όχι τους ηγέτες. Οι Έλληνες, αδιόρθωτα ρομαντικοί, περιμένουμε μοιρολατρικά τον ερχομό κάποιου προικισμένου ηγέτη-μεσσία για να λύσει τα προβλήματά μας και να μας λυτρώσει από τη μιζέρια. Ο ευσεβής αυτός πόθος όμως διαιωνίζει την αδράνεια και συντηρεί τη μοιρολατρία μας. Θα πρέπει κάποτε να καταλάβουμε ως λαός ότι ο τόπος μας δεν θα απαλλαγεί από τα δεινά που τον μαστίζουν, αν δεν εκλείψουν οι αιτίες που τα προκαλούν. Η ιστορία των δύο τελευταίων αιώνων είναι πολύ διδακτική. Εφτά πόλεμοι, τέσσερις εμφύλιοι πόλεμοι και εφτά πτωχεύσεις από το 1821 ως σήμερα έχουν βυθίσει τη χώρα μας στη δυστυχία, γράφει στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο του ο Γ. Β. Δερτιλής. Η προχειρότητα, η ανευθυνότητα, οι ασύδοτες σπατάλες, οι αθέμιτοι κομματικοί ανταγωνισμοί, οι ρεβανσισμοί και η παντελής έλλειψη συνεργασίας της πολιτικής μας ηγεσίας έχουν καθηλώσει τη χώρα μας στη θέση του ουραγού ανάμεσα στις χώρες της ευρωζώνης και όχι μόνο. Ο ατομικισμός και η απουσία συλλογικότητας δεν μας επιτρέπουν να καταλάβουμε ότι είμαστε συνεπιβάτες στο ίδιο καράβι και, αν αυτό καταποντιστεί, θα πνιγούμε όλοι μαζί, σε οποιαδήποτε θέση κι αν βρεθούμε. Το εθνικό μας καθήκον επιβάλλει να λειτουργούμε συλλογικά και να συμβάλουμε όλοι, στο μέτρο των δυνατοτήτων του ο καθένας, ώστε το εθνικό μας σκάφος να αρμενίζει σε ήρεμα νερά. Οι σκανδιναβικές χώρες, που προβάλλουν ως πρότυπα, έχουν περάσει προ πολλού στις κοινωνίες τους τις αρχές τις συλλογικότητας και της συνεργασίας και σ’ αυτές οφείλουν την οικονομική τους ευμάρεια και την κοινωνική τους ευημερία. Το κοινωνικοπολιτικό τους σύστημα, θεμελιωμένο στις αρχές της σοσιαλδημοκρατίας, ανταποκρίνεται πλήρως στις ανάγκες των πολιτών και παραμένει ανεπηρέαστο από την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Εμπνέει στους πολίτες αισθήματα ασφάλειας και εμπιστοσύνης και οι πολίτες είναι οι θεματοφύλακές του. Στις χώρες αυτές του ευρωπαϊκού Βορρά προτεραιότητα δίνεται στην άνοδο του μορφωτικού επίπεδου του λαού και όχι στις διακρίσεις μερικών μεμονωμένων ατόμων. Το εκπαιδευτικό τους σύστημα μεριμνά για τη μόρφωση και την επαγγελματική κατάρτιση όλων των πολιτών. Στην υγεία η έμφαση δίνεται στην πρόληψη και στον αθλητισμό στην άθληση όλου του πληθυσμού και όχι στον πρωταθλητισμό των ολίγων. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα νιώθουν το ίδιο ασφαλείς όσο και οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα. Συμπερασματικά, το μικτό αυτό κοινωνικό σύστημα, όπως οι ίδιοι οι Σκανδιναβοί το αποκαλούν, είναι δημιούργημα της σοφίας και της σύνεσης των λαών τους και όχι κάποιων ηγετών τους.
Απόστολος Γερόπουλος
