* Από τον Κώστα Μπαργιώτα
Τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο συχνά θυμάμαι το “φιδάκι”. Αυτό το παιδικό παιχνίδι που ανεβαίνεις, ανεβαίνεις και ξαφνικά γυρνάς στον πάτο. Πάλι πίσω στο πρώτο τετραγωνάκι έχω την αίσθηση πως πήγαμε. Εντάξει, ξέρω, πρέπει να αισθάνομαι ανακούφιση, η χώρα γλίτωσε στο πάρα τρίχα, δεν πέσαμε στα βράχια, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τη σωστή επιλογή, διαπραγματεύτηκε και ευτυχώς θα παραμείνουμε στο ευρώ... Οπότε τι; Συμφωνία ή Μνημόνιο, Συμφώνια αν προτιμάτε, και μετά; Μεταρρυθμίσεις ή προσποιούμαστε πάλι πως κάνουμε μεταρρυθμίσεις; Πόσες φορές θα ανοίξουμε τα επαγγέλματα που δεν ανοίγουν; Ή θα σχεδιάσουμε συγχωνεύσεις φορέων που δεν συγχωνεύονται; Από το “λεφτά υπάρχουν”, στα Ζάππεια του Σαμαρά και από εκεί στους καραμπουζουκλήδες των σκισμένων μνημονίων, η χώρα σέρνεται από ψευδαίσθηση σε ψευδαίσθηση . Αλλεπάλληλοι εγκληματικοί λαϊκισμοί τσακίζονται πάνω στη σκληρή πραγματικότητα σαν κύματα που σκάνε στην ίδια ακτή. Γι αυτό έχω την αίσθηση του deja-vu, αυτή την ψυχολογία του «εδώ ήρθαμε, το παρακάτω το 'χουμε δει». Γιατί φοβάμαι ότι το παρακάτω είναι γιαλαντζί μεταρρυθμίσεις, άμυνα ζώνης, η μπάλα στην εξέδρα και “αυτοί οι κακοί οι Ευρωπαίοι με πιέζουν”. Ναι αυτό το έργο το ‘χουμε ξαναδεί. Δύο φορές, τουλάχιστον. Το μόνο παρήγορο προς στιγμή είναι πως, επιτέλους, φαίνεται ότι σωθήκανε τα ψέματα. Η μεγαλύτερη επιτυχία και το μεγαλύτερο λάθος ταυτόχρονα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η υιοθέτηση του διλήμματος μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Αυτός ο διχαστικός, εμφυλιοπολεμικός διαχωρισμός σε προσκυνημένους και σε φίλους του λαού, σε Έλληνες και σε γραικύλους. Επιτυχία γιατί πάνω στο μανιχαϊσμό του έκτισε ένα λαϊκίστικο μέτωπο που τον έφερε στην εξουσία μαζί με την ΑΝΕΛ. Λάθος γιατί από εδώ και πέρα κάθε φορά που η κυβέρνηση θα περνά τη διαχωριστική γραμμή “των μνημονίων” επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, συνομολογώντας επιτέλους το προφανές, σταδιακά θα διογκώνεται η δυσαρέσκεια όχι τόσο αυτών που πίστεψαν στη δραχμή και την έξοδο όσο εκείνων που θα συνειδητοποιούν αμήχανοι πόσο άσκοπος, άσφαιρος και τελικά επιζήμιος εθνικά ήταν και αυτός ο λαϊκισμός. Και πόσο ίδιος με τους προηγούμενους. Όχι δεν επιχαίρω. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ο ΣΥΡΙΖΑ αργά έστω, έκανε μια γενναία στροφή. Πήρε μια πολύ επώδυνη απόφαση. Αισθάνομαι πολλούς έτοιμους να χειροκροτήσουν. Όμως, έχω την αίσθηση πως τώρα αρχίζει ο Γολγοθάς. Έξω από το προστατευτικό κουκούλι της αντιμνημονιακής υστερίας η κυβέρνηση πρέπει να κάνει ακόμα πιο γενναία βήματα. Μεταρρυθμίσεις. Σωστά, αλλά πώς, σε τι κατεύθυνση και με ποιο ιδεολογικό στίγμα; Ναι, η φορολογική μεταρρύθμιση, η πάταξη του λαθρεμπόριου καυσίμων, η αντικατάσταση του ΕΝΦΙΑ με ένα δικαιότερο φόρο ακούγονται «εύκολες», αυτονόητες χωρίς πολιτικό πρόσημο. Πόσο εύκολο είναι όμως για την Αριστερά να υιοθετήσει λύσεις που μέχρι χθες κατήγγειλε ως νέο-φιλελεύθερες, πόσο εύκολο είναι να εγκαταλείψει τον κρατισμό ο οποίος θα αποδειχθεί πολύ σύντομα ασύμβατος με τις "κόκκινες" γραμμές των «θεσμών»; Πόσο εύκολο για παράδειγμα θα είναι να αντιληφθεί ο υπουργός Ενέργειας ότι οι αποκρατικοποιήσεις πρέπει να προχωρήσουν; Πόσο δύσκολο θα αποδειχθεί για ορισμένους στην Υγεία να αποδεχθούν ότι το όραμα τους για αμιγώς κρατική περίθαλψη δεν είναι αποδεκτό στην Ευρώπη; Πόσο καιρό θα πάρει; Μπαίνουμε όντως σε αχαρτογράφητα νερά. Για τους επόμενους μήνες, τα επόμενα χρόνια ίσως, θα γίνουμε μάρτυρες μιας διαρκούς σύγκρουσης σε πολλαπλά επίπεδα. Εντός του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης, της κοινωνίας και της Ευρώπης. Με καλή πίστη, χωρίς διχαστικά διλήμματα πλέον και λαϊκίστικες υπερβολές. Νοοτροπίες και κενά ιδεολογήματα πρέπει να αλλάξουν, ιδιοτελείς συντεχνίες που αγωνίζονται δήθεν για το δημόσιο συμφέρον πρέπει να αποκαλυφθούν και αγκυλώσεις δεκαετιών πρέπει να σπάσουν. Αυτή η κυβέρνηση έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Δεν έχει απέναντι, ένα λαϊκιστικό μέτωπο που να λέει πάντα όχι. Αρκεί να ελέγξει τις αυταπάτες που εξέθρεψε. Τα κόμματα της χρεοκοπημένης συγκυβέρνησης δεν έχουν ούτε τη δύναμη ούτε τη νομιμοποίηση να αντιταχθούν και το "Ποτάμι" έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι είναι - και είναι- έτοιμο να στηρίξει τις μεταρρυθμίσεις, αρκεί να τις δει. Τελειώνοντας με τα Ζάππεια, τις αντιμνημονιακές κορώνες και τους διχασμούς, μοιάζει να συμφωνούμε όλοι πως τζάμπα λεφτά δεν υπάρχουν. Ούτε βιώσιμες εναλλακτικές εκτός μνημονίου. Υπάρχουν όμως δυνατότητες σε μια χώρα που διαθέτει σήμερα την πιο μορφωμένη νέα γενιά που είχε ποτέ και σοβαρά πλεονεκτήματα, μια χώρα που, αν ξέμεινε από κάτι, δεν είναι μόνο από λεφτά, αλλά κυρίως από πίστη και ομοψυχία, ξέμεινε από γόνιμο πατριωτισμό και από ηγεσίες ικανές να εμπνεύσουν. Ας ρίξουμε λοιπόν τους τόνους, ας προσπαθήσουμε να συζητήσουμε για πρώτη φορά μετά από χρόνια χαμηλόφωνα και ας μην καταδεχτούμε άλλα ψέματα. Ας κτίσουμε όλοι μαζί μια χώρα καινούργια, με βάση το Ευρωπαϊκό πρότυπο, μια χώρα κανονική.
* Ο Κώστας Μπαργιώτας είναι βουλευτής του «Ποταμιού»
